Taciz olayı beni hayattan kopardı

Merhaba Güzin Abla. Şu an 12’nci sınıf öğrencisiyim ve 9’uncu sınıftan beri ölümü düşünüyorum. Yakında 18 yaşıma gireceğim. Bir işe yaramamaktan sıkıldım.
Annem babam ben çok küçükken ayrılmış. Annem bize hem analık hem de babalık yaptı. Ben ona layık bir kız evlat olamadım.
Çok sessiz biriyim, hiç arkadaşım yok. Hep annemle ve kardeşimleyim. Aslında bu durumdan şikayetçi de değilim. Ama annem 10’uncu sınıfın yaz tatili döneminde, biraz açılayım, biraz çevre edineyim diye beni bir lokantaya garson olarak verdi.
Ben de aileme para yardımında bulunabilmek için istedim. Ama orada iki kişinin tacizine uğradım, bunu uzun süre kimseye söyleyemedim.
Bir gün annem ben uyurken telefonuma bakmış ve o adamlardan birinin yazdıklarını okumuş. Ertesi gün çocuk karakoluna gittik, şikayetçi olduk. Annem beni ertesi gün de doktora götürdü, hâlâ bakire miyim diye baktıracaktı.
Doktor “Bu iş mahkeme kararı ile yapılır ama sizin de onayınız varsa yapalım” dedi, annem onayladı. Ben de “tamam” dedim. Tam odaya girerken vazgeçtim.
Her şey bitti derken mahkeme kağıdımız geldi. 11’inci sınıftayken mahkemeyle uğraştık. Biri ceza almadı, diğeri ceza alacakken arkadaşının yalan ifadesi sayesinde kurtuldu. Yaptıkları yanlarına kaldı yani...
Şu an “keşke ilk taciz etmeye başladıklarında söyleseydim” diye pişmanlık yaşıyorum ama neye yarar. Ben bu olayın etkisinden kurtulamıyorum. Aslında 3 aydır bir erkek arkadaşım var, gayet mutluyuz. Annemle de aramız çok iyi. Ama buna rağmen bazen ölüm fikri geliveriyor aklıma, mutluluğum solup gidiyor.
Birçok kez psikoloğa gittim, işe yaramıyor. “Ölmek istiyorum” diyorum, ilaç veriyorlar. Ben antidepresan kullanmak istemiyorum ki. Ne olur bir akıl ver abla.
RUMUZ: ÖLMEK İSTİYORUM

YANIT

Sevgili kızım, çok üzüldüm. Ölüm düşünceni asla hoş karşılamadım.
Ölüm sadece kötü anıların değil tüm güzelliklerin de sonu. Oysa sen daha hayatın başındasın. Üstelik annenin tek beklentisi mutlu olman.
Yaşadığın kötü deneyim, elbette manen yıkılmana yol açmış ama annen yanında, sana destek oluyor ve sana inanıyor. Bundan daha güzel ne olabilir? Sizi tek başına büyüten, kendi ayaklarınızın üstünde durmayı öğretmeye çalışan bu muhterem kadına yapabileceğin en büyük kötülük, hayatına kıymaktır kızım. Sana bir şey olursa annenin ne hale geleceğini bir düşün istersen...
Bana “Ölümden vazgeçmem için bir sebep söyle” diyorsun. Aslında ihtiyaç duyduğun sebebi, belki farkında bile olmadan sen yazmışsın: “Şu anda 3 aylık sevgilim var, gayet mutluyuz, annemle de aramız çok iyi...” Aradığın cevap bu değil mi?
Seni taciz eden insanlara gelince, bu olayı yaşadığında 16 yaşındaymışsın, reşit bile değilmişsin. Bu nedenle bu adamlar büyük ceza almalılar.
Mektubunu okuduğumda, aklıma hemen Aile, Çalışma ve Sosyal Hizmetler Bakanı Zehra Zümrüt Selçuk hanımefendi geldi. Kendisi bu konularda çok büyük hassasiyet gösteriyor. Zaman zaman köşemde çıkan bazı yazılarla ilgili, özel kalemine beni arattığı olmuştu. O nedenle istersen, bu konuda senin için yardım isteyebilirim. Ya da sen 0312 705 40 00 numaralı iletişim hattından onlara ulaşıp sesini duyurabilirsin.
Bil ki dünyada geri dönüşü olmayan tek şey ölümdür. Bence bir süre için de olsa uzmanların sana verdiği o antidepresan ilacı kullan. Hepimiz yaşadığımız zor koşullarla başa çıkamadığımızı hissettiğimizde, bir uzmanın önerdiği ilacı kullanmışızdır.
Kendini daha iyi hissedeceğinden eminim.