Kendimden nefret ediyorum

Merhaba Güzin Abla, ben 21 yaşındayım. Bir devlet üniversitesine, iyi bir puanla iyi bir bölüme yerleştim.
4 kardeşin en küçüğüyüm. Oradan bakınca, “Oh ne güzel işte. Ne sorunun var?” diyor olabilirsiniz.
Ama önce bu yazıyı okuyun.
Kendimden nefret ediyorum.
Aynada kendime bakınca neredeyse midem bulanıyor.
Sürekli kendime hakaret ediyorum.
Başkalarına bile öfkelensem kendime zarar veriyorum.
Duvara yumruk atmak, kendini tokatlamak gibi...
Buna şahit olan birkaç arkadaşım ise bana psikoloğa gitmemi söyledi. Ama şöyle bir sorun var ki yüz yüze olunca o kişinin beni yargılayacağını düşünerek asla dürüst davranamıyorum.
Bir kez aileme çok ısrar ettiğim için psikoloğa götürdüler ama nafile yalan yanlış şeyler söyledim.
Psikolog hanım da “Sen gayet aklı başında, iyi bir kızsın” dedi ve beni yolladı.
Son zamanlarda ise sürekli ölümü düşünüyorum.
Ölsem, insanların tepkilerini hatta cenazemi bile kurguluyorum. 3 sene kadar önce böyle bir girişimim oldu. İlaç içtim ve sabaha sağlıklı uyandım.
Sürekli kafamda daha farklı şeyler dönüyor. Öyle iğrenç bir toplumun içindeyim ki intihar edersem arkamdan, “kesin bir halt yedi, ondan öldürdü kendini” derler. Ama şu ana kadar bir erkeğin elini bile tutmadım... Ben ne yapacağım?
◊ Rumuz: Yok olmak isteyen

YANIT

Sevgili kızım, hayatta her insanın böyle kendini çaresiz, değersiz hissettiği anlar olur. Sevgili kızım, hayatta her insanın böyle kendini çaresiz, değersiz hissettiği anlar olur. Seni bu duruma getiren neydi, aslında anlatmamışsın. Ama seni bu hale getiren her neyse, sana çok zarar vermiş olmalı. Belki de bu aslında çok da önemli bir şey değildir...Bana yazan birçok genç kız gibi bazı şeylere karşı aşırı duyarlı olabilirsin, çok fazla önemseyebilirsin... Tabii sadece tahmin yürütüyorum; seni kendinden nefret ettirecek, aynaya bile bakmaya tahammül edememene neden olacak büyük bir travma da yaşatmış olabilirler, bilemiyorum.Yine de psikoloğa neden yaşadıklarına dair bir şey söylemediğini anlayamıyorum. Oysa senin sorununa yardımcı olabilecek tek kişi sanırım o psikologtu. Doktorlar, psikologlar hastalarıyla ilgili sırları asla kimseyle paylaşmaz ayrıca hiç kimseyi yargılamazlar.Bense sana sadece genel anlamda bir şeyler söylemek istiyorum. Sen gerçekten akıllı bir genç kız olmalısın. Yoksa üniversiteyi böyle iyi bir puanla kazanabilir miydin? Birçok gencin başarmak için çırpındığı bir yere yerleşebilir miydin? Senin yerinde olmak isteyen onca genç var.Gelelim ölmek istemene, bugün öyle bir dönemden geçiyoruz ki bu virüs belası günde yüzlerce can alıyor.Bu insanlık için bir tür imtihan. Belki hatalarımızı görmemiz, yanlışlarımızdan dönmemiz, tüm insanlara ve özellikle de kendimize karşı daha bir sevgiyle, anlayışla davranmamız için bir uyarı. Hiç düşündün mü, böyle ölmeyi istemek, böyle kendinden nefret etmek, sürekli ölümü düşünmek yerine, bu süreçte insanlara faydalı olmayı. Örneğin yaşlılara yardım etmek, okullar kapalı olduğu için derslerini takip edemeyen çocuklara destek olmak geldi mi hiç aklına? Seni hayata bağlayacak, belki sadece kendi derdini düşünmekten seni uzaklaştıracak bir şeyler yapmak istemez misin?Ve tabii bu arada tekrar psikoloğa gitmeni ve bu defa ona tüm içtenliğinle sorunlarını açmayı da öneririm sana.