İş hayatında da kadının adı yok

Tanıdığım pek çok genç kadın, yıllarca eğitimini alıp büyük emek ve para harcadıkları mesleklerini bırakıp, bambaşka bir işte düşük ücretlerle çalışmak zorunda kaldılar.
Çünkü asıl mesleklerini icra edecek iş imkânı bulamadılar.
Hele ülkemizde kadının çalışma hayatından çekilmesini isteyen bir kesim giderek güçlendikçe, bu sorun çözümsüzlüğe mahkûm gibi görünüyor.
Çok yazık... 1902 doğumlu merhum anneannemden başlayarak tüm kadınları çalışmış bir ailenin bir parçası olarak, kadının mutlaka çalışma hayatında rol almasını isterim ben...

Diplomalı bir kadın olarak evde oturup kızımı mı büyütmeliyim?

Benim gibi üniversite mezunu, kariyeri için önemli bir sınavı kazanarak, mesleğiyle ilgili belge alabilecek birinin iş bulması çok mu zor?

Güzin Hanım merhaba, sizinle önemli bir sıkıntımı paylaşmak istiyorum.
Ben 32 yaşında, 8 yıllık evli bir genç kadınım.
Hayatta birtakım şeyleri yakalamak için biraz geç kaldım, biliyorum.
Okuldan 2004 yılında mezun oldum ve hemen evlenip İstanbul’a yerleştim. O dönem iş ararken, deneyimsiz olmamdan ötürü hiçbir iş görüşmesine çağrılmadım.
Sonra mesleğimle ilgili programları öğrenebileceğim bir kursa başladım. Sonunda kurs işe yaradı ve bir iş bulabildim.
Maalesef çalıştığım yerdeki mesai arkadaşlarım arasında büyük problemler vardı. Her ne kadar uzak durmaya çalışsam da, zamanla bu durum beni de içine çekti ve bir taraf seçmeye mecbur kaldım.
Diğer taraftakiler, işi, bilgisayardan yaptığım girişleri sistemden silmeye, çağrıldığım toplantıları bana haber vermemeye kadar götürerek çirkin tavırlar sergilediler. Maaş ödemeleri ve sigorta sıkıntısı da yaşamaya başlayınca o işten ayrılmaya karar verdim.

KİMSE HAMİLE KADINI İŞE ALMAK İSTEMEZ
Evde kaldığım süre içinde eşimle bebek sahibi olmaya karar verdik. Kimse hamile bir kadını işe almayı istemeyeceği için o süreç de öylece geçti gitti.
Ama bu arada çok güzel bir kızım oldu, ona bir süre kendim bakmak istedim.
Kızım 2.5 yaşına geldiğinde ise evde oturmaktan oldukça bunalmıştım. O dönem eşim de yanlış adımlar attı ve bizi maddi olarak ciddi kayba uğrattı.
Evimizdeki sıkıntılar da artmaya başlayınca ben ailemin yanına gitmekte buldum çözümü. Biz kızımla evde olmayacağımız için giderlerimiz azalacak hem de kızıma annem bakacak ve ben mesleğimde kaybettiğim zamanı telafi edebilecektim.
Ailemin yanına gittim, çalışmaya başladım ve kısa zamanda mesleğimle ilgili çok yol kat ettim. Sanki hızlandırılmış bir eğitim gibiydi bu süreç.
Dört ay kaldım orada. Bu arada da eşim borçlarımızı kapattı ve ben de mesleğimle ilgili çok önemli bir sınavı kazandım. Okuldan yeni mezun olduğum dönemde mesleğimle ilgili atmam gereken adımları atabildim. Kendime yeniden güvenmeye başladım...

İÇİMDEN HİÇBİR ŞEY YAPMAK GELMİYOR
Sonra eşimin yanına döndük kızımla. Her şeyin çok güzel olacağına dair inancım tamdı. İş arama sürecim yeniden başladı.
Görüştüğüm yerler çok komik ücretler teklif ediyordu. Ne var ki, bir an önce çalışmaya başlamam gerekiyordu. Sonunda bir iş buldum kendime. Ama patronum kaba, terbiyesiz, saygısız adamın teki çıktı. Aramızda nahoş şeyler yaşandı.
Farklı beklentilerine yanıt vermediğim için bana her fırsatta bağırıp çağırmaya, beni sürekli azarlamaya başladı. Eşimle de durumu paylaştım ve işimden ayrıldım.
Bu ülkede kadın olmak gerçekten çok zor Güzin Hanım. Bir genç kadın öyle her işte çalışamıyor, takdir edersiniz ki...
Şimdi yine iş arıyorum, ancak benim yaşımda birinin iş bulması zor galiba.
Ailemin yanında verdiğim emek ve babamın yıllar sonra bana olan inancı, gururu... Şimdi bunların hepsi çöpe atılmış gibi, çünkü iş bulamıyorum...
Eşimle konuşuyorum, “En azından benim iyi bir işim var. Sen iş konusunda çok şanssızsın, belki de doğru olan senin çalışmaman” diyor.
Ne yapacağımı bilemiyorum. Evde olduğum süre içinde hep uyumak istiyorum, içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor.
Benim yaşımda, üniversite mezunu ve kariyeri için önemli bir sınavı kazanarak, mesleğiyle ilgili belge alabilecek birinin iş bulması çok mu zor?
İnanın tecrübesiz biriymişim gibi asgari ücrete bile razıyım. Hoş zaten bunun üzerinde veremeyeceklerini söylüyor işverenler. Yani bu ülkede eğitimli insanlara uygun görülen ücret bu mudur?
Ben bu durumda evimde oturup kızımı mı büyütmeliyim? Yoksa umutlarım giderek kırılmasına rağmen çabalamalı mıyım?
Rumuz: Ne yapmalıyım?