Geleceğe dair umudum yok

Merhaba Güzin Abla, ben 17 yaşında bir genç kızım. Bu zamana kadar yaşadıklarım beni çok yıprattı.

Artık kimseye güvenmiyorum, kimseyi sevemiyorum, arkadaşım bile yok, herkesten nefret eder hâle geldim.

Annem ve babam, ben 13 yaşındayken ayrıldı.

Babam kardeşimle beni hiç sevmedi, hiç ilgilenmedi.

Babam evlilikleri boyunca hem anneme hem de bize psikolojik ve fiziksel şiddet uyguladı. Annem zaten babamla severek evlenmemiş. Hatta ben doğduktan sonra intihara bile kalkışmış.

O yüzden o da bana ve kardeşime hiç iyi davranmadı. Annem, küçükken hasta olduğum için bile bana kızardı.

Babamla sürekli kavga ediyorlardı. Hatta ben 5-6 yaşlarındayken babam, anneme dedemin köyüne gitmek istediği için bıçak çekti. Olay o kadar büyüdü ki polisler geldi...

Sürekli yaşadığımız yerlerden taşındık ve farklı okullara gittim. Okulda da hiç arkadaşım olmadı, içine kapanık biri haline geldim. 13 yaşındayken annem, babamdan boşanmak istedi.

Ayrılık sürecinde babam anneme çok yalvardı.

Bizden destek göremeyince kardeşim ve bana hakaretler savurdu.

Annem boşandıktan sonra onunla beraber dedemin köy evinde yaşamaya başladık.

Ancak dedem kardeşimle bana hiç iyi davranmadı. Ders çalışmak için ışıkları açmamıza bile ‘elektrik faturası fazla geliyor’ diye kızıyordu. Babam ise bizi ne aradı ne sordu...

Ben liseye giderken annemin hayatına biri girdi. Dedem bu ilişkiyi onaylamadı. Annem tekrar evlenince de onu evlatlıktan reddetti.

 Ben de daha fazla dedemlerde kalmak istemedim, babamın yanına taşındım. Ama orada da yapamadım. Çünkü babam benimle hiç ilgilenmedi, verdiği sözleri tutmadı.

Annemin yanına geri döndüm. Ancak annemin yeni eşi, beni ve kardeşimi istemiyordu.

Yine de orada kaldım, o yokmuş gibi davrandım.

Bu arada annemin bu evlilikten yeni bir bebeği oldu. Doğan kardeşimi çok sevdim.

Her şey güzel gidiyordu ama bir süre sonra anladım ki annem beni kullanıyor.

Tüm ev işlerini yapıyorum, kardeşime bakıyorum. Üniversiteye girmek için ders çalışmaya fırsat bile bulamıyorum. Babamla ise yaklaşık bir yıl görüşmüyoruz.

O da şimdi evlenmiş...

Annem ve babam yeni hayatlarında çok mutlu. Bir tek ben ve kardeşim mutlu değiliz.

Annemi sevmiyorum, babamı da istemiyorum, hiç kimse ilgilenmiyor benimle. Gelecekle ilgili hiç umudum yok, bana yol gösterin, dayanamıyorum.

◊ Rumuz: Ne yapmalıyım

YANIT

Sevgili kızım, hayat sana maalesef fazla şefkatli davranmamış. Büyüklerin bencilliği, saplantıları, sevgisizliği yüzünden çok üzüntü çekmişsin.

Ancak ayaklarının üzerinde durabilmek için umudunu kaybetmemeli, üniversiteye hazırlanmalısın.

Bazen hayat insanı böyle sınayarak güçlü kılar. Sen de bugüne kadar sadece kendine güvenmek zorunda olduğunu anlamışsın. Bundan sonra da öyle devam edeceksin.

Hadi göreyim seni...