Eşim ‘ya ben ya annen’ diyerek rest çekti

Merhaba abla ben 30 yaşındayım, eşim 29 yaşında... Eşiyle ailesi arasında kalmış bir erkeğim.
Annemin birçok rahatsızlığı bulunuyor. Kalp, şeker, tansiyonu var ve ayak parmakları kesik.
Nişanlanmadan önce babam ve halamla konuştuk, “Annen senede bir defa size gelir. Hem 2-3 ay kalır hem doktora götürüp ilaçlarını ayarlarsınız hem de hasret giderirsiniz” diye. Çünkü ailemle aramızda bin kilometre mesafe var. Görev yaptığım yer çok uzak.
Eşim de bu düşüncemizi “Oralarda yalnız kalırım gelecek tabii, bana arkadaş olur. Ben bakarım tabii ki” diye onaylamıştı.
Evlendik. Sonra eşimin annesi ve babası geldi, 12 gün kaldı bizde. Üstüne aynı günlerde ablası ve yeğenleri geldi. 3 gün de onlar kaldı. Hepsine anne, baba, abla, arkadaş oldum. Param yoktu ağırlamaya, kredi çektim.
Ablam yurtdışına gidip vize yenileyip gelecekti. “Annem 2 ya da 3 ay sizde kalır, hasret giderirsiniz. İstemiyorsanız annemi de götüreyim” dedi. Eşim “olur mu gelecek tabii” dedi. Geldikleri gün ise surat yapmaya başladı. Babam 3 gün kalıp gitti.
Eşim, annemi her gün görmezlikten geldi. Üstelik söylenip durdu. “Kocası buraya attı gitti” dedi. “Sessiz ol bak duyar. Beni seviyorsan sus” dedim. Ama dinlemedi daha çok bağırdı ki annem duysun diye. Toplamda 40 gün kalabildi annem. “Git söyle anneni istemiyoruz. Ya ben ya annen” dedi.
“Bu evden biri gidecekse o da sensin” dedim. “O baban geldiğinde alsın gitsin” dedi ve bütün bunları annemin yüzüne söyledi.
Peki annem niye babamın yanında değil de benim yanımdaydı? Çünkü köydeki ev yıkılmak üzere, orada yalnızca babam kalıyor kimseye yük olmamak için. Annemin de mikrop kapmaması adına bir bende, bir abimde, bir ablamda kalıyor.
Eşimin annesi aradı, “Ben kızımı sana bakıcı diye vermedim, onun yakasını bırakın. Sizde herkes kötü, benim kızlarım melek gibi kararını ver” dedi bana. Ve eşim de bir gün sınava gidiyorum diyerek evden çıktı. Sonra dönmedi, onu her yerde aradım ama her yerden engellemiş beni.
Gece sonunda bana mesaj attı, “Beni bir daha arama, annenle mutluluklar dilerim” diye. Sonra tekrar engelledi.
Annesi arayıp “erkek kardeşi öyle istedi diye öyle yaptı” dedi.
Annemin şu an için benden başka kimsesi yok, ne yapmam gerekiyor?
◊ Rumuz: Eşim mi annem mi

YANIT

Bu tür mektuplar beni ne kadar üzüyor, tahmin edemezsiniz. Ayrıca söylemeliyim ki, çok sık da böyle mektuplara rastlıyorum.
İnsanlar bir yandan maddi sıkıntılarla boğuşuyor, bir yandan da aileleriyle eşleri arasında kalıyor.
Beni çok üzen ise, kendimi o annenin o babanın yerine koyup, bin bir emekle büyütüp, yetiştirdiğimiz çocuklarımızın evlendikten sonra, eşlerinin etkisiyle ya da bir şekilde biz büyükleri istemeyip, bizi yok sayma eğilimleri.
Evet tabii insanlar evlenip yuva kuruyor, kendi ailelerini oluşturuyorlar. Bu nedenle anne babalar onlara ağır gelmeye başlıyor. Eskiden aileler büyüklerle bir arada oturuyorlardı. Maddi sıkıntılar, imkânsızlıklar nedeniyle böyle bir yaşam tercih ediliyordu. Ama günümüzde herkes çekirdek ailesini kuruyor.
Yeni bir yuva, yeni bir aile... Hiç kimse diğerinin ailesine katlanamıyor. O sevdiği erkeğin ya da kadının dünyaya gelme nedeni olan anne ve babayı istemiyorlar.
Açık söylemek gerekirse bazı anneler de gerçekten kaynanalık yapmaktan kaçınmıyorlar. Ama damat ya da daha çok gelin, ilk günden eşinin annesini düşman gibi görme eğiliminde oluyor.
Bu senin durumunda annenin hasta olması, bakıma muhtaç olması bir ayrıcalık üstelik... Vicdan sahibi bir insan eşinin tavrını takınmaktan kaçınırdı. Kayınvaliden ise belli ki onu kötü etkiliyor.
Bilmem kaç yıllık evlisin, ayrıca çoluk çocuğun var mı, ama böyle bir hanım yarın öbür gün senin de sağlığın bozulursa aynı umursamazlığı göstermez mi?
Üstelik annen bir iki ay sizde, birkaç ay akrabalarında kalıyor. Bu süre bile eşine ağır geliyor besbelli. Her ne kadar bitaraf olmaya çalışsam da düşününce biz anne babalara karşı bu tavrın çok acımasız olduğunu kabullenmekte zorlanıyorum.