Çocuklarım üvey babayla büyüsün istemiyorum

Eşimle 4 yıllık evliyiz. 21 yaşındayım, eşim de 26 yaşında...
Çok severek ve kaçarak evlendik. Tabii düğünümüz olmadı.
17 yaşında hamile kaldım. Evliliğimizde herhangi bir sorun yoktu o zamanlar. Ta ki eşim başka bir şehirde iş bulup, beni 2 hafta bırakıp çalışmaya gidene kadar.
Doğumun üzerinden birkaç hafta geçmişti. Eşim bulunduğumuz yerde iş bulamadığı için başka bir şehre gitmemiz gerektiğini söyledi.
Ortak bir kararla anlaştık. Ama eşim oraya gittikten birkaç gün sonra değişti. Beni aramaz sormaz oldu. 2 hafta geçti yanıma geldi ve evi Antalya’ya taşıdık.
Sonra anladım, bir kadın var. O gün yanımıza bir kadın geldi. Meğer o işyerinde muhasebeciymiş.
Eşimle aşırı samimi şakalar yaptı. Kadın da evli. Aramızdaki tek fark biraz tatlı dilli olması. Bu kadın bizim hakkımızda her şeyi biliyordu.
Eşim anlatmış ve taşınacağımız evi benden önce görmüştü. Anladım ki bir şeyler var. O sıralar kavga gürültüyle geçti. Eşim, özür diledi. Ama başka olaylar da var.
Benim bu olaydan sonra eşime karşı güvenim yok oldu. Sevgim azaldı. Eşimi kontrol eden, her şeyden şüphelenen bir kadın oldum.
Boşanmayı çok düşündüm. Ama oğlum babasız kalacak diye ayrılıklardan sonra birleştik.
Ben üvey baba elinde büyüdüm, bu yüzden oğlum da öyle olsun istemedim. Hem de ailemin istemediği biriyle evlenmiştim yanlarına nasıl dönecektim...
2 yıl sonra da kızım oldu. Kazara hamile kaldım. Yoksa güvenmediğim bir eşten asla 2’nci çocuk istemezdim.
Eşim “aldıralım” dedi ama kıyamadım. Kızımız olduktan sonra iyice kötüye gitti evliliğimiz.
2’nci çocuğu istemediği için her defasında laf soktu. Çocuklara aşırı beddua etti. Bazen “babasız büyüseler sanki daha iyi” diyorum. Sonra “Kız çocuğu babasız daha zor. Ben çektim, o çekmesin” diyorum. Ben üvey baba tacizi yaşadım. Kızımın da bunları yaşamasını asla istemiyorum.
Ama öyle bir hale geldik ki abla, ikimiz birlikte vakit geçirmek istemez olduk. Birbirimize ağır laflar söyledik. Ama eşime “ayrılalım” dediğimde de ortalık yıkıldı.
Ağlıyor, “Çocuklarımız var, ben seni çok seviyorum. Tek ailem sizsiniz” diyor. Anlayacağın kafam çok karışık abla. Ne yapmalıyım?
Sence eşime ve çocuklarıma haksızlık mı yapıyorum?
◊ Rumuz: Kuşkularım

YANIT

Uzun öykünde o kadar çok ders alınacak bölüm var ki, özellikle kısaltmadan buraya aktardım.
Görülüyor ki, severek evlenmek, ailelere rağmen kaçıp bir yuva kurmak her zaman da mutluluk getirmiyor.
Çok gençmişsin, daha hayatı, insanları, erkekleri tanımadan evlenmiş, erkenden de anne olmuşsun. Bu yüzden hayatını yakmışsın...
Ama bu evlilikte evden ayrılmak, sana tacizde bulunan o ahlak yoksunu üvey babadan kaçmak ihtiyacı da rol oynamış anlaşılan.
Burada ikinci evliliklerini yapan annelere sesleniyorum, eğer bir kız evladınız varsa, çok dikkatli olmalısınız. Eşinizin ona karşı davranışlarına özellikle dikkat etmelisiniz.
Şimdi de eşinin sana ihanet ettiğini düşünüyor, ondan soğuduğunu söylüyorsun. Eğer böyle bir gerçek varsa elbette haklısın. Ama eşini yine de terk edemiyorsun, onu her şeye rağmen seviyorsun.
Evet, tüm düşüncelerinde haklısın.
Ama böyle sevgisiz, mutsuz bir beraberlik yürümez. Eşini karşına alıp konuşmalısın.
Eğer gerçekten seni kaybetmek istemiyorsa, davranışlarını değiştirmeli, sana karşı da çocuklarına karşı da daha sevecen, daha şefkatli olması gerektiğini öğrenmeli. Yoksa onu bırakacağını bilmeli.