Anneme bir şey olacak diye çok korkuyorum

Merhaba ablacım. Aslında nasıl anlatsam bilmiyorum. Annem meme kanseriydi, son kontrolde karaciğerine de sıçradığı anlaşıldı. Abimle “Bu sene ben evleneceğim... Hayır ben evleneceğim” diye atışıyorduk ki birden annemin hastalığı ortaya çıktı.

Doktor “Bu uzun bir tedavi. Hatta beni emekli bile edersin” diyor anneme.

Tedavisinin iyi gittiğini, şu an iyi olduğunu söylüyor.

Oysa hastalığın son evresiymiş. Anneme bir şey olursa diye çok korkuyorum.

Hastalığıyla ilgili pek çok araştırma yaptım, gerçekler yüzüme vurdukça araştırmayı bıraktım.

Doktora soru sormak istiyorum; aslında çok da soru var aklımda ama cesaret edemiyorum.

Henüz vücut taraması yapılmadı, sadece tahlil ve bazı belirtilere göre konuştu.

Ben de size yazıp duygularımı paylaşmak istedim işte... Lütfen hem siz hem de bu satırları okuyan herkes dua etsin, çünkü annemi kaybetmek istemiyorum. O daha çok genç. Önünde yaşayacağı çok güzel günler var...

RUMUZ: ANNEM

YANIT

Canım kızım, sana kendi hayatımdan bir örnek vereceğim.

Biliyorum, böyle durumlarda teselli etmek çok zordur. Ama belki seni biraz olsun rahatlatır:

Çok sevdiğim anneannemi 68 yaşındayken kaybetmiştik. Ağır bir hastalığa yakalanmıştı. Doktorlar umut vermiyorlardı. Benim için çok değerliydi, çünkü beni o büyütmüştü. Annemle bir olup babamın yokluğunu hissettirmemeye çalışmış, benim iyi bir eğitim almam için çırpınıp durmuştu.

Okul masraflarımı karşılamakta zorlanıyor, kendine ayakkabı bile almıyordu. Hastalanması da biraz o yüzden oldu.

Yağmurlu bir akşam, işten eve dönerken ayakları ıslanmış ve üşütmüştü. Ağır bir enfeksiyon durumu söz konusu oldu. Ve hastalık giderek yayıldı.

Annem onun için çırpınıyordu. Ben ne yapacağımı bilemiyordum. Ve bizim üzüntüden harap olduğumuzu gören aile doktorumuz, hâlâ hiç unutamadığım şu sözleri söyledi:

“Hayat yaşadığımız andır. Kimin ne zaman ne olacağını bilemeyiz. Siz o ölecek diye üzüntü içinde kıvranıyorsunuz. Ama şu anda yanınızda, henüz hayatta, gülüyor, sizinle konuşuyor. Hayat henüz onu terk etmedi. O şu anda yanınızdaysa, bu anların değerini bilin. Her an herkes için her şey olabilir. O ölecek diye üzülürken, birden siz bir kaza geçirip ölebilirsiniz, ben hastalanıp ölebilirim. Onu da mutsuz etmeyin kendinizi de, birlikte iyi zaman geçirin. Ona umutsuzluk aşılamayın.”

Bu sözler gerçekten bize ışık tuttu. O andan itibaren anneannemin öleceğini düşünmekten vazgeçip normal davranmayı seçtik.

Onunla kitap okuduk, sohbet ettik, güldük eğlendik. Son anına kadar. Eminim ki o son bir yılını çok mutlu geçirdi. Sana da bunu tavsiye ederim. Ve tabii okurlarım da, ben de annen için dua edeceğiz.

Belki de annen gerçekten bu menhus hastalığı yenebilir.

Yenebilen o kadar çok insan var ki... Yeter ki umudunu kaybetme.