Annem yüzünden kadın olmaktan nefret ediyorum

18’ine yeni basmış bir genç kızım. Kendimi bildim bileli anne sevgisini hiç hissetmedim. Annem artık hayatımı mahvetmiş durumda. Hayatımın her döneminde hep katı ve sinirliydi.
Çocukları arasında da hep ayrım yaptı. Erkek kardeşlerimi daha üstün tutardı. “Erkek çocuğu bir başka” diyordu annem.
Ben de “Her ne kadar öyle olsa da annemdir. Beni seviyordur, başıma kötü bir şey gelse en çok o üzülür” diyordum kendi kendime.
Fakat çevremde arkadaşlarımın annelerinden gördükleri güzel muameleyi fark edince yanıldığımı anladım. Önceki zamanlarda okula giderken inadına hep kahvaltı yapmadan, soğuk havalarda da montumu almadan çıkardım evden.
Belki kızar da beni uyarır, beni düşünürdü. Ama umrunda bile değildim, ilgisini çekemedim bir türlü... İlk regl olduğum zamanı bile ondan gizlemiştim. Nasıl tepki göstereceğini bilemediğimden...
Gerçekten de tahmin ettiğim gibi oldu. Öğrendiğinde sanki büyük bir hata yapmışım gibi tepki verdi.
Her seferinde yüzüme vurdu. Söylenmeyecek kelimeler bile kullandı.
Ergenliğim sırasında yüzümde sivilceler çıktı, “ne kadar çirkinsin” dedi. Bütün bunları unutamıyorum.
Onun yüzünden kadın olmaktan bütün kalbimle nefret ettim. Babam bizi terk edeli 9 yıl oldu. Annem yüzünden gitti babam da...
Bir daha gelmedi. Bizi hiç aramadı. Babam gittikten sonra aile darmadağın oldu. Buradaki tek suçlu annem değil mi?
◊ Rumuz: Annesini sevmeyen kız

YANIT

Son zamanlarda anneleriyle iyi geçinemediklerini söyleyen genç okurlarım çok fazla.
Sanırım hayat şartları özellikle de boşanmış anneleri bunaltıyor.
Buradaki gibi boşanmış bir anne, belki gençliğinden beri, belki de evlilik yaşamında itilmiş kakılmış bir kadın olabilir. Bazen böyle bir kadın kendi şanssızlığını, tüm yaşadıklarının sorumluluğunu çocuklarına, bazen de özellikle kız çocuğuna yükleyebiliyor.
Ve burada bu gencecik kızın annesinin sevgisizliği karşısında gösterdiği bu tepki anlaşılabilir.
Bir sevgi yumağı, koruyucu ve güven kaynağı olması gereken annelere ne oldu? Neden çocuklarını sevmiyorlar. Aslında çocuk sevgisi olmayan kadınlar asla çocuk sahibi olmamalılar...
Çünkü annesi tarafından sevilmediğini hisseden çocuk kendi duygularını da tam anlamıyla tanımlayamaz, kendine güvenmeyi öğrenemez. İşte buradaki gibi sevgili kızım, kendine güvenemediğin gibi başkalarına da güvenmemeyi öğrenmişsin.
En başta annen olmak üzere hiç kimseyi sevmemeyi öğrenmişsin.
Aslında ailenin koruyuculuğu altında çocuk dünyaya gözünü açtığı andan itibaren, sevgiyi anneden, güven duygusunu da babadan öğrenir... Peki, her ikisinden de yoksun kalmış bu genç kız ne yapsın?
Sevgili kızım, işte senin durumunda yaşama bakışın etkilenmiş olabilir. Babanın sizi terk etmesinin tek sorumlusu olarak anneni görmemelisin.
Belki de annenin bugünkü durumuna baban neden olmuştur. Anneni çocuklarıyla bırakıp, tüm sorumluluğu onun omuzlarına yükleyip gitmesi anneni yıkmış olamaz mı?
Sen ne olursa olsun bu durumdan güçlenip çıkmayı başarmalısın.
Bunu hayatın sana sunduğu bir sınav olduğunu kabul edebilmelisin.