Ailemle eşimin arasında kaldım

Merhaba Güzin Abla, 31 yaşındayım, 7 senelik evliyim. Eşim epilepsi hastası ve 40 yaşında, aslında hiçbir zaman hastalığından rahatsız olmadım.

Evlenmeden biliyordum hastalığını ama beni rahatsız eden hastalığı değil, çok aşırı kıskanç biri oluşu.

Herhangi bir erkekle konuştuğumu görse gözü dönüyor. Ortalığı birbirine katıyor. Kaç kez konuştuk, ikna etmeye çalıştım,  her seferinde bir daha yapmayacağım diyor ama hep tekrarlıyor.

Bir kızımız var, onun için katlanıyorum ama en son yaptığı olay bardağı taşırdı. Yılbaşı günü ailecek yemek yedik. Kocam ablamın eşini hiç sevmemiştir, eniştem ne konuşsa cinsellik konuşuyormuş gibi algılıyor. “O adam sapık” diyor. Ona katlanamıyor.

Yılbaşı yemeğinden sonra eve geldik, eşim epilepsi atağı geçirdi.

Sonra başladı yine benimle tartışmaya...

“Senin ablanın eşi sapık” diye. O sırada ablam aradı ve ablama da aynısını söyledi.

Ablam, eniştem ve annem artık eşimle görüşmek istemiyorlar.

“Artık eşinle hiçbir yerde denk gelmek istemiyoruz” dediler. Annem ayrılmamı istiyor. “Böyle bir adamla daha fazla evli kalamazsın” diyor.

Eşime “Sen paranoyak belirtileri veriyorsun, kafanda kuruyorsun her şeyi... Senden ayrılacağım, aileme karşı boynumu eğdirdin” dedim.

Ama itiraz ediyor, benden ayrılmıyor, beni bırakmıyor, gitmiyor.

“Tedavi olacağım, söz” diyor. Ailem ile eşim arasında kaldım.

Bir yanda annem, ablam, eniştem... Bir yanda çocuğumu babası, 7 yıllık eşim. Ne yapmam gerek, bilmiyorum. Sizin fikrinize ihtiyacım var. Bana bir akıl verin lütfen.

◊ Rumuz: Aşırı kıskanç

YANIT

Sevgili kızım, eşin belli ki yalnızca epilepsi hastası değil, kıskançlık konusunda da hasta denebilecek bir düzeyde. Her fırsatta aşırı tepkili davranıp, kuşkular içinde ve size bu nedenle hiç huzur vermediğine göre, birlikte yaşaması oldukça zor bir adam.

Durup dururken enişteni bile takıntı haline getirmesi, anlattığına göre seni uçan kuştan bile kıskanması bunu gösteriyor.

Anlaşılan o ki, epilepsi hastalığı nedeniyle kendine olan güvenini kaybetmiş bir adam.

Bu yüzden herkesi, her şeyi sorun edebiliyor. Zaten aşırı kıskançlık her şeyden önce kişinin özgüvenini kaybettiğini, ayrıca hiç kimseye de güvenmediğini gösteren bir tepkidir. Bu anlamda bir tür  hastalıktır.

Bu durumda ailenin ayrılman konusundaki düşüncesine katılıyorum.

 Çünkü, sen her ne kadar “kızım yüzünden katlanıyorum” diyorsun ama, böyle bir ortamda büyüyen bir çocuğunun nasıl sağlıklı bir şekilde gelişeceğini sanıyorsun.

Üstelik 31 yaşında, gencecik bir kadınsın.

Böyle bir hayata daha ne kadar katlanabilirsin?

Eşinin hastalığı nedeniyle bakıma muhtaç olması belki seni onu terk edip, yalnız bırakma düşüncesi nedeniyle boşanma fikrinden uzaklaştırıyordur.

Haksız da sayılmazsın...

Ama bu adam bu kıskançlık takıntısından kurtulmazsa, sana da yazık olur.

Son bir çare, eşin bir terapistin yardımıyla, belki bu takıntısından kurtulmayı başarırsa, sen de ilişkinizde yeni ve temiz bir sayfa açabilirsin.