Ailem evlenmeme karşı çıkıyor

Merhaba Güzin Abla, ben 32 yaşında çalışan bir kadınım. 3 sene önce bir erkekle tanıştım, kısa süre içinde birbirimize bağlandık.
Ancak sevdiğim adamın ilk evliliğinden 2 çocuğu var, ailem bunu bilirse evlenmeme izin vermez, diye bu bilgiyi yıllarca onlardan sakladık.
İki sene önce nişan tarihi aldık fakat annem bir gün sevdiğim adamın yüzüne karşı babası hakkında hakaretler yağdırdı. “Senin babanla yıldızım hiç tutmadı, onu sevemedim” tarzında bir şeyler söyledi. Sırf bu yüzden nişanımız bozuldu ama biz birbirimizden asla vazgeçmedik.
Ta ki bu seneye kadar, sonuçta şubat ayında nişan yaptık. Zorlukların üstesinden gelip ağustosta düğün yapmayı düşünüyorduk.
Düğün hazırlıklarını yaptık, her şeyimiz tamamlanmıştı ama anneme bir telefon gelmiş ve nişanlımın 2 çocuğunun olduğunu söylemişler.
Annem ‘ayrılacaksın yoksa hakkımı sana helal etmem, bizi mezara sokacaksın’ diye çok kırıcı konuştu.
Ben de lanet ettim her şeye... Sevdiğim adamdan ayrıldım. Çok acı çektim, ancak daha sonra dayanamadım, aradan birkaç hafta geçtikten sonra tekrar geri döndüm, onun yanına gittim.
Zaten sevdiğim adam da beni bekliyormuş ama şimdi birlikte kaçma planları yapıyoruz ama aileme bir şey olmasından korkuyorum.
Bir yandan da sevgimden de asla vazgeçmek istemiyorum çünkü bu yaşıma kadar ilk kez bu duyguyu tattım ve yaşım 32...
Bu saatten sonra yaşadığım her şeyi yaşadım ve artık başkasıyla mutlu olamam, çünkü küçük bir detay var. Dün hamile olduğumu öğrendim. Şimdi çocuğumun babasıyla birlikte olmaktan başka şansım olmadığını düşünüyorum.
Siz ne diyorsunuz, şimdi ben ne yapacağım Güzin Abla?
◊ Rumuz: Sevmek yetmiyor

YANIT

Sevgili kızım, 32 yaşındayım diyorsun, artık kendi kararlarını kendin verebilecek yaştasın. Hatta senin yaşındaki arkadaşların çoktan evlenip, barklanmış, çoluk çocuğa karışmışlardır bile.
Sen hâlâ 18’lik kızlar gibi, annem, ailem ne der, ya beni reddederlerse gibi çocukça duygular içindesin.
Üstelik bir yandan da sevdiğin adamdan hamileymişsin.
Ne yapacaksın, o çocuğu tek başına mı büyüteceksin, onu babasız bırakmaya ne hakkın var, hiç bunu düşünmedin mi?
Evlenme hazırlıkları içindeyken annen sevdiğin adamın çocukları olduğunu öğrenmiş. Eee ne yapalım, bu suç mu?
Bugün artık boşanmalar, evlilik kadar doğal görülmeye başlandı. Evlenen çiftlerden neredeyse, 10 tanesinden 2’si, 3’ü, bir yıla kalmadan boşanıyor artık.
Geçim zorlukları, aile içi sorunlar, işte böyle seninki gibi araya giren anne-babalar evliliklerin kısa sürede noktalanmasına neden oluyor.
Sen yıllar sonra gerçekten sevebileceğin ve seni seven ve sabırla bu yaşadıklarınıza göğüs gerebilen bir erkek bulmuşsun.
Adamcağız sabırlıymış, bana kalırsa, bunca sene senin ailenle sorunlarını çözebilmen için beklemiş baksana.
Ama artık yeter sanırım.
Senin bu endişelerin, tereddütlerin onu bıktırmadan, bir an önce yuvanı kurmalısın.
Hem de bebeğin karnında büyüyüp, kendini iyice belli etmeden evlenmende yarar var.
Bundan sonra her şeyden önce bebeğini ve kendini düşünmelisin.
Ailene gelince onlara evlenmeye kararlı olduğunu söylersin, sevdiğin adamla birlikte gider, izinlerini istersin...
Ellerini öpüp, güzellikle rızalarını almaya çalışırsın. Olursa olur, olmazsa da...
Sen mutlu bir yuva kurup, bebeğini de dünyaya getirince bak görürsün, nasıl gelip sana da torunlarına da sahip çıkacaklardır.
Ama kaçmak da ne demek,
18 yaşında mısın da böyle olmadık şeyler düşünüyorsun, ki ben hiç kimseye kaçma konusunda olumlu bir öğüt vermemişimdir bugüne kadar.