Aile baskısı psikolojimi bozdu

Merhaba Güzin Abla, ben 16 yaşında bir genç kızım. Okul hayatımda gayet başarılı bir öğrenciyim.
Ama dokuzuncu sınıfta babamın zorlamasıyla beni okuldan aldılar. “Kızlar okumaz” dediler. Dokuzuncu sınıfı açıktan okudum ve geçen sene onuncu sınıftayken koronavirüs çıktı, evlerde kaldık.
Bu son senem ve yine de online derslerimi aksatmamaya çalışıyorum. Kiloluyum, yüzümde lekeler var ve kendimi çirkin hissediyorum. Ama bazen de aynanın karşısına geçip, “ben kusurlarımla da güzelim” diyebiliyorum. Maddi olarak çok şükür geçinebiliyoruz, istediklerimizi alabiliyoruz, bu konuda pek derdim yok.
Gelelim en büyük sıkıntıma, özellikle de bu pandemi döneminde daha da hissettiğim ve giderek artan aile baskısı...
Babam biraz eski kafalıdır. Genç bir kızım, arkadaşlarımla dışarı çıkmak, gezmek, gençliğimi yaşamak istiyorum.
Ama babam özellikle de kız olduğum için izin vermiyor.
Bazen izin veriyor ama yine de beni strese sokuyor.
Hiçbir zaman ilk seferde “evet, gidebilirsin” demez. Bir hafta önceden izin almaya başlarım ve hep ilk seferinde hayır deyip psikolojimi bozar.
Kafaya takarım, sıkılırım, sonra izin verir ama burnumdan getirir. Annem beni biraz daha anlıyordu ama son zamanlarda onun da ciddi psikolojik sıkıntıları oldu. Şu an hamile.
Hayırlısıyla gelsin kardeşim inşallah. Benim pek sosyal çevrem, arkadaşım da yok, ciddi anlamda çok yalnızım. Kimseye derdimi anlatamıyorum. Hem zihinsel, hem de psikolojik olarak çok yorgunum.
Sürekli ağlama istekleri, sürekli bir depresif hal, mutsuzluk, umutsuzluk içindeyim. Annem beni hep asık suratlı, mutsuz görünce ilgi çekmek için özellikle yaptığımı düşünüyor. Ben de mutlu olmak istiyorum ama başaramıyorum.
Bazen kendimi öldürmeyi düşünüyorum ama günah olduğundan yanaşmıyorum.
Evden kaçmayı düşündüğüm de oluyor. Geceleri uyuyamıyorum. Seneye üniversite sınavım var, hayallerim büyük ama çalışmaya gücüm yok.
Sanki ölsem her şeyden kurtulacakmışım gibi geliyor.
◊ Rumuz: Umutsuzum

YANIT

Sevgili kızım, bu mektubunu özellikle gençlerin şu pandemi sürecinde, okuldan, arkadaşlarından uzak, online eğitim sırasında nasıl bir ruh hali içinde olduklarını gözler önüne sermek için köşeme almak istedim.
Bir de buna ek olarak ailelerin anlayışsızlığı, baskıcı bir baba ya da anne bu durumu iyice ağırlaştırıyor. Ama sen yine de güçlü bir kızsın, bu dönemi mutlaka atlatacağına inanıyorum.
Bu genç kızımız bir yandan eğitim hayatına devam etmek istiyor, üniversiteye hazırlanmak için çırpınıyor.
Ama bir yandan da babasının “kızlar okumaz” tarzındaki çağ dışı düşüncesi, anlayışsızlığı, annesinin sanırım biraz geç gelen bir hamilelik dönemi nedeniyle onun sorunlarıyla uğraşacak zaman bulamaması sonucu, intihar düşüncesi de dahil, derin bir bunalım içinde olduğunu görüyorum.
Gençler bu ergenlik çağında zaten çeşitli ruhsal ve fiziksel değişimler geçirdiklerinden, bu sürece kolay uyum sağlayamıyorlar.
Bir de üstelik korona sorunu bu dönemde onları daha bir yalnızlığa, daha bir umutsuzluğa sürüklüyor.
Ailelerden ricam, lütfen çocuklarınıza zaman ayırın, onların seslerine kulak verin.
Onlara sevginizi gösterin ki, yalnız olmadıklarını anlasınlar.