Ablasından önce evlenemiyoruz

Güzin abla merhabalar. Görüştüğüm bir genç kız var. Onu çok seviyorum, o da beni çok seviyor. Ancak ben aşırı kıskancım.

Bir erkek ona askıntı olursa tahammül edemem. Saçma sapan nedenler yüzünden tartışıyoruz.

Kızı istemeye gittik bir büyük ablası bekar olduğu için “Bize bekleyin” dediler.

Daha önce bir ablası evlenmiş, “Bunu da verirsek olmaz, o da evde kalmış damgası yer” dediler.

Biz de bekliyoruz şimdi. Sevgilim ailesine çok düşkün; beni istemesine rağmen ailesine karşı çıkamıyor.

Bu arada ablası, kardeşini istediğimiz için bir şey demeden beni her yerden sildi. Kanına dokundu herhalde.

Kız isteme olayından benim haberim yoktu; babamla kızın abisi görüşmüşler.

Öğrendiğimde artık çok geçti. Ablasına “Haberim yok” dememe rağmen bozuldu. Hiç olgun davranmadı...

Ben sevdiğim kıza defalarca sorarım, “Erkekler seni takip ediyor mu? Kimse mesaj atıyor mu?” diye.

Ama güvensizlik değil bu benimki huy gibi bir şey. O ise ona güvenmiyormuşum gibi algılıyor. Eğer internetten onu biri arkadaş olarak ekler ya da yazarsa dayanamam. O derece kıskancım.

Sevgilim ise baskı altında hissediyor kendini... Bu durumdan çok şikâyetçi. Aramız yavaş yavaş bozuluyor gibi... Ama elimde değil, kıskanıyorum.

Mesela bugün tartıştığımız konu neydi, biliyor musun?

“Ailen bizden hiç bahsediyor mu?” diye sordum “Hayır. Söyleyeceklerini söylediler, niye bahsetsinler ki?” cevabını aldım. Zoruma gitti, tartıştık.

Biliyorum ailesi de beni istiyor ama benim bekleyecek sabrım kalmadı. Tam 9 ay oldu.

Daha ne kadar bekleyeceğiz? Ya ablası hiç evlenmezse, böyle şey olur mu?

Neden onun evlenmesini beklemek zorundayım? Bu yüzden tartışmalarımız çok fazla.

Abla, bana bir iki şey söylesen de rahatlasam... Ablası da üzülüyor ama kız kardeşinin kısmetine engel olmuyor mu?

Hem bizimle hem de ablasıyla ilgili yorumlarını bekliyorum...

Rumuz: Neyi bekliyoruz

YANIT

Sevgili oğlum, bunlar bana dünyanın en saçma sorunları gibi geliyor. Bu çağda hâlâ bu tür âdetler, ailelerin bu düşünce tarzı insana “Nerede yaşıyoruz, bu ne ilkel davranış” diye düşündürüyor.
Gerçekten sevgili oğlum, ya bu kızcağız kendine uygun bir eş bulup da hiç evlenemezse, siz ömür boyu onu mu bekleyeceksiniz?
Bu yüzden yaşlanıp gidecek misiniz?
Yoksa birbirinizi severken, bu ablanın bir türlü kısmeti çıkmadığı için, ayrılmak zorunda mı kalacaksınız?
Dikkatimi çeken de bu süre uzadıkça, aranızda hiç nedensiz tartışmalar, sürtüşmelerin çıkması, hatta giderek artması.
Sen kıskanç olduğunu söylüyorsun, elbette kıskançlık hoş bir şey değil ve hem kendine hem de karşı tarafa güvenmediğini gösteriyor.
Ama bu biraz da neyi beklediğinizi bilmeden böyle saçma bir bekleyiş içinde olmanızdan kaynaklanıyor.
O sevdiğin kızın da sabrı bir yere kadar...
Bir yandan ailesinin baskısı, bir yandan ablasının saçma tutumu, bir yandan da senin bu sorgu sualin, kıskançlık krizlerin...
Elbette o da yorulmuş, sıkılmıştır. Ona da hak veriyorum.
Bana sorarsan, “9 ay oldu” diyorsun ya, süreyi bir seneye tamamla, yani 3 ay daha bekle... Ondan sonra ailenin karşısına çık, “Yeter, tamam artık, ben kızınızla evleniyorum, ömür boyu bekleyemem” de ve olsun bitsin.
Ama bak söyleyeyim, ablası kırılacak, surat yapacak gibi tarzında endişeleri de bir kenara bırak.
Bu abla kendine koca bulamadıysa, bu sizin suçunuz mu?
Hani neredeyse, yok mu bekâr bir arkadaşın, ablayı beğenecek biri mesela?
Aralarını yapın bari diyeceğim... Ben şu sırada dünyada o kadar sorun yaşanırken, bu tür dertlere gerçekten hem üzülüyor, hem de çok kızıyorum.