Asmalımescit ve Paris örneği

Asmalımescit gerçekten “hayalet mahalle” olmuş.
Masaların kaldırılmasından o kadar yazılıp çizilen Asmalımescit’i epeydir merak ediyordum.
Hafta ortasında İKSV binasındaki bir buluşmadan sonra oraya uğradım.
Sofyalı sokağına gelinceye kadar in cin top oynuyor. Günün o saatinde turistlerin oturduğu kafeler, lokantalar bomboş.
Güneşli bir havada kim içeri girmek ister?
Tam Sofyalı’nın başında baktım Beyoğlu Belediye Başkanı Ahmet Misbah Demircan esnafla sohbette.
Tesadüfün böylesi.
Demircan’ın masaların kaldırılmasından sonra işlerin bıçak gibi kesildiği Asmalımescit esnafının dertlerine kulak vermesi güzel.
Bilmiyorum belki daha önce de uğramıştır.
Ancak Belediye Başkanı ile esnaf arasındaki konuşmadan izlediğim kadarıyla soruların çoğu cevapsız.
NEDEN CEZA KESİLMEDİ?
1- Esnaf ısrarla masaların kaldırımlara ne zaman döneceğini merak ediyor.
Bu önemli zira Beyder’e göre, belediyenin uygulamasından sonra şimdiye kadar üç bin kişi işsiz kalmış.
Asmalımescit Balıkçısı’nın örneğin uygulamadan hemen sonra bir süreliğine kepenklerini indirdiğini biliyorum.
Dahası bölgeye daha yeni yeni yatırım yapanlar var.
Demircan masaların ne zaman yerlerine döneceğine ilişkin kesin bir tarih vermiyor. “Bana biraz müsaade edin, çalışmalarımız devam ediyor” diyor sadece.
2- Beyoğlu Belediye Başkanı esnafın kaldırımlarda izin verilen sınırı çok aştığını söylüyor. Buna çoğunluk katılıyor ancak masalar bir gece ansızın toplatılmadan, oturanların altından sandalyeler hoyratça alınmadan önce uyarı yapılamaz mıydı?
“İşgaliye bedeli ödeniyor. Zabıtalarınız bu radikal uygulamadan önce ceza kesebilirdi” diye sitem eden esnaf haksız mı?
3- Uygulama neden tam Ramazan dönemine tesadüf etti?
4- Beyoğlu’nun, örneğin İstiklal Caddesi’nin tam göbeğinde kaçak katlarıyla yükselen Demirören AVM, emektar Emek Sineması, kapatılan galeriler gibi sorunları varken neden projektörler Asmalımescit’e yöneldi?
YAYALARA 1.60 METRE
Tabii cevap bekleyen sorular bunlar.
Sadece bir noktaya dikkat çekmek istiyorum.
Esnafla sohbetten sonra Demircan ile birlikte İstiklal Caddesi’ne doğru yönelirken Asmalımescit’te oturan bir kadın yanaşıp Belediye Başkanına teşekkür ediyor.
Demek ki, Asmalımescit’te oturanlar kaldırımlara fazlasıyla taşan masalardan, kontrol altına alınamayan gürültüden rahatsız.
Esnaf geleceği için kaygılı, işlerini kaybedenler var, işyerlerini kapatmak zorunda kalanlar da.
Öte yandan mahallede oturanlar rahatsız.
Peki bunun bir orta yolu bulunamaz mı?
Meğer Paris de “kaldırımların işgali” sorunu tartışıyormuş bir süreden beri. Le Monde Gazetesi’nin temmuz sayılarını karıştırırken gözüme ilişti.
Paris Belediyesi, kaldırımları işgal eden iş yerleriyle mahallelinin arasını bulmak için yeni uygulamalar başlatmış. 1 Haziran’dan itibaren yürürlüğe giren kaldırımlarda 1.60 metre yayalara ayrılıyor.
Tabii Paris’in geniş kaldırımlarıyla İstanbul’un dar, eğri büğrü kaldırımları karşılaştırılamaz.
Fransız polisi bu kurala uyulmadığı takdirde ceza kesebilecek.
PARİSLİ ESNAFA İKİ YIL SÜRE
Paris Belediyesi ayrıca kafe, barların sigara içilmesi yaptıkları uyduruk çadırları, gazlı ısıtıcıları da yasaklıyor.
Ama esnafa bu yeni uygulamalar için 2013’e kadar hazırlık süresi veriyor.
Yani Asmalımescit’teki gibi “şok uygulamalar” yok.
Le Monde’un haberinde, esnaf ile Paris Belediyesi arasındaki müzakerelerin, ticaret, zanaatkar ve serbest mesleklerden sorumlu Belediye Başkan Yardımcısı Lyne-Cohen Solal tarafından yürütüldüğü belirtiliyor.
Demek ki, esnaf, çeşitli STK’lar ve belediye arasında sürekli bir diyalogu sağlayan bir yardımcı ve bir birim var.
Haberde Lyne-Cohen Solal’ın şöyle bir cümlesi dikkatimi çekiyor:
“Ruhsatların iptal edilmesi söz konusu olamaz. Zira bu bir sineği ezmek için elimize çekiç almak anlamına gelir. İşsizliğe neden olmak da istemiyoruz. Kaldırıma fazlasıyla taşanlara ceza kesmek en iyi çözüm yolu” diyor.
Beyoğlu Belediyesi neden böylesine makul bir görüşü benimsemez?