Kaldırım festivali ‘yap-boz, boz-yap’

Bir ay kadar sonra -muhtemelen 1 Nisan gibi- kazı sezonu açılır, “kaldırım festivali” için duyurular peş peşe gelir ve belediyeler “vaat taşı” dizmeye başlar:
* “... Belediyesi kaldırım seferberliği başlattı.”
* “... Belediyesi kaldırım çalışmalarına hız verdi.”
* “... Belediyesi bu yıl kaldırım rekoru kıracak.”
Lakin bu vaatler artık “kaldırıma düştü”, yani önemini/değerini yitirdi.
Çünkü vatandaş şunu biliyor: “Bugün yap, yarın boz.”
Hele hele bazı kaldırım taşları var ki okey taşından daha önce/hızlı bozuluyor.
Velhasıl, “kaldırım şovu” artık prim yapmıyor.
*
Hâlbuki vatandaşın isteği/beklentisi belli: “Evladiyelik kaldırım.”
Doğru/dürüst yapılsın, doğru/dürüst planlansın, ömrü uzun olsun.
Tabii bunun için biraz batıda/Avrupa’da “kaldırım çiğnemek” lazım. Çünkü “medeniyet” dediğin şey “kaldırım”da saklı.
Adamların kaldırımına bakıyorsun; geniş mi geniş, her daim gıcır mı gıcır.
Bir standartları var.
Dönüp bizim kaldırıma bakıyorsun; ip gibi kalmış, çukurdan/engebeden geçilmiyor.
Standartsızlık standart.
Hakkını yemeyelim, Türk Standartları Enstitüsü(TSE) ta 2005’te “kaldırım standardı” getirmiş.
Ama uy(dur)an yok!
*
İşte birkaç örnek.
Ankara’yı cadde cadde, sokak sokak gezen okurlarımızdan Dursun Türker, bu defa Çankaya ve Altındağ’dan bazı “kaldırım fotoğrafları” göndermiş.
Bu görüntüler sadece Çankaya’ya özgü değil, kentin dört bir yanında durum aynı.
Bakın, kaldırımlarda ne ararsanız var: Trafo, elektrik direği, rögar...
Sonra derdi bitmiyor, kaz babam kaz.
E bir de “Taş yerinde ağırdır” sözüne kafa tutan kaldırım taşları kullanıyorlar.
Nerede o taş gibi “Ankara taşı”, nerede bu “oyun hamuru” gibi kaldırım taşı.
Bizim belediyelerin her yıl “kaldırım festivali” girişimleri ve “yap-boz, boz-yap” eziyetleri bitmezse eğer...
Ankara’ya deniz gelir, ama bu kaldırımlara bir ayar/standart gelmez.
*

*

*

*