‘Melekler Takımı’ndan Küçük Mehmet’in vasiyeti

Sevgili okur. Sana bir mektup gönderiyorum.

Melekler Takımı Oyuncusu 13 yaşındaki Mehmet Arif Altak’tan geliyor...

Virgülüne bile dokunmadan aktarıyorum:

1. ANNEM VE BABAM ÖĞRETMEN OLARAK HİZMET EDİYOR

“2009 yılında Mağusa’da dünyaya gözlerimi açtım. 20 yıldır Kıbrıs’ta annem fizik babam ise matematik öğretmeni olarak hizmet ediyor. İlkokulu Mağusa’da tamamlayıp her anne babanın arzuladığı kolej sınavlarına girerek başarılı oldum ve Mağusa Türk Maarif Kolejinde 8. sınıf öğrencisiyim.

Babamın annemin bugüne kadar yetiştirdikleri, okuttukları, etüt yaptıkları öğrencilerinin başarı hikâyeleriyle büyüdüm. Cerrah Simay ablayı, Birleşmiş Milletlerde görev alan Mertkan abiyi, dünyaca ünlü estetiysen Hasan abiyi, ortopedist Ramadan abiyi, mimar Merve ablayı ve daha adı aklıma gelmeyen babamın annemin öğrencisi olmuş hiç tanımadığım onlarca insanın başarı hikâyesi benim hayatımda işaret fişeği olmalarının yanında annem ve babamla hep gurur duymamı sağladı. Ben de onlar gibi başarılı olacak annemin babamın gurur kaynağı olacaktım. Sanırım oldum da.

Son zamanlarda annemi ve babamı çok kaygılı gördüm. Ablam ve bana hiçbir şey yansıtmamaya çalışsalar da bazı sıkıntılar olduğunu anlayabiliyorduk. Sanırım çalıştıkları işyerinde bazı sorunlar yaşıyorlardı. Anne babama ‘Benimle çalışmazsanız sizi adada yaşatmam’ denildiğini duydum. Evde benim anlamlarını çok da bilmediğim çalışma izni, ikamet izni, muhaceret, vatandaşlık gibi sözcükleri sıkça duyar oldum. O işyerinden ayrılmalarına rağmen bir türlü çözülemeyen problemler vardı. Bu süre zarfında okulumu, antrenmanlarımı hiç aksatmadım.



2. OKULDAN DÖNDÜM ANNEM BABAM EVDE YOKTU

9 Ağustos gününü unutamıyorum. Okuldan döndüğümde annem de babam da evde yoktu. Anne babamın kaygılı dostları bizi karşıladı. Anne babamın küçük bir sorun yaşadığını şu an başka bir yerde misafir edildiklerini, kaygılanacak bir durum olmadığını ve bugün eve gelemeyeceklerini söylediler. O gün evimizde değil aile dostlarının evinde kaldık. Önce günler geçti ama annem babam gelmedi. Sonra haftalar geçmeye başladı annem babam gelmedi. Amcam geldi bizimle kalmaya başladı. Annem babam gelmedi.

Daha önce de duyduğum çalışma izni sözcüğünü daha sık duyar oldum. Duyduklarım arasında anne ve babamın çalışma izin süreleri sekiz gün geçtiği için eski çalıştığı işyeri sahibi ihbar etmiş önce annemi ardından babamı tutuklamışlar ve izinsiz ikametten cezaevine göndermişler. Avukat tutulduğu yeniden çalışma izni çıkarılmaya çalışıldığını ama birilerinin engel olduğunu duydum. Bu sıralarda ‘deport’ diye yeni bir sözcük de öğrendim. Bizi Kıbrıs’tan göndereceklermiş. Neden anlayamadım oysa ben babama her defasında ‘Ben Kıbrıslıyım’ diyordum. Sonra daha önce de duyduğum ‘muhaceret’ sözcüğü sıkça konuşulmaya başlandı. Af çıkacakmış ve ben anne babama yeniden kavuşacakmışım. Bu arada anne babamla ayrılalı üç ay olmuştu. Ben hiç ziyaretlerine gitmedim. Ne ben onları öyle görmek ne de onlar öyle görünmek istedi. Duyduğum kadarıyla af çıkmıştı ve ben de sonunda sevdiklerime kavuşacaktım. Sonra yine ne oldu anlamadım.

3. BİR TEK ONLAR AFFEDİLMEDİ

Başvurusu olan herkes affedilmiş ama anne babamı affetmemiştiler. Benim anne ve babam ne kadar büyük bir suç işlemişlerdi ki affetmediler?

Yanımızda olan amcamızın izin süresi dolmuş ninem ve dedem bizim yanımıza gelmiş onlarla kalmaya başlamıştık. İki ergen ve iki ihtiyar evdeki çatışmayı siz düşünün. Ne kadar dedem bana zorla kahvaltı yaptırmaya, ninem sıkı sıkı giyindirmeye çalışsa da onları çok seviyorum.

Aile dostlarını konuşurlarken duydum: Neden affetmediler diye araştırılırken bir memurun dosya üzerine ‘işlem yapılmasın’ notunun düşüldüğü görülmüş. Acaba memur amca 20 yıldır Kıbrıs’ta öğretmenlikten başka iş yapmayan anne babamın hangi büyük kusurunu görmüş ki bu notu düşmüş? Anne ve babam isteseler cezaevinden çıkar ve buradan giderlerdi. İstemediler çünkü bir suçlu gibi ülkeden kovulmak çok ağırdı ve onlar tüm gelecek planlarını bizim için bu ülkede tasarlamışlardı. Üç defa vatandaşlık için başvurduklarını ama yasal olarak hak etmelerine rağmen hiçbir şey yapılmadığını daha önce babamdan duymuştum. Biz de buradan gitmeyi hiç istemedik. Bizim için cezaevinde kalmaya razı oldular ve gidecekseler de haklarında kim hangi yaftayı yapıştırmışsa ondan aklanıp öyle gideceklerdi.

4. ANNE BABAYI CEZAEVİNDE ZİYARET

Üç aylık ayrılıktan sonra ne onlar ne de biz bu hasrete dayanabildik. Haftada iki kere olan on dakikalık telefon görüşmelerinden sonra ablam ve ben ilk defa cezaevine ziyarete gittik. Bir camın ardında telefon ahizesinde önce annemle sonra babamla görüştüm. Mutlu olduklarını, orada çok iyi dostlar edindiklerini söyleseler, gözlerinde biriken damlaları tutmaya çalışsalar da durumlarını anlayabilecek yaştaydım. Sonrasında üç defa daha görüşebildim.

Annem babam cezaevindeydi ama ne derslerimi ne de antrenmanlarımı aksattım. Başarı hikâyeleriyle büyüyen ben başarılı olmak, annemi babamı gururlandırmak zorundaydım. Antrenmanlarımda ve şimdi Osman Hocamız beni hiç yalnız bırakmadı.

5. OKULLAR ARASI ŞAMPİYON

Sonunda KKTC Ortaokullar arası voleybol şampiyonu olduk. Türkiye Adıyaman’a gideceğimiz ve orada maç yapacağımız söylendi. Mutluluğumu anlatacak kelime bulamıyordum...

Üç aydır yanımızda bulunan ninemin ve dedemin Türkiye’ye gitmeme pek de gönülleri yoktu. O kadar çok istedim ki. Çünkü benim gitmem için güçlü nedenlerim vardı.

6. TÜRKİYE’DE ŞAMPİYON OLUP KUPAYI CUMHURBAŞKANIMIZA GÖTÜRÜCEM

Nineme, ‘Ben bu maça gidip şampiyonluk kupasını alacağım ve cumhurbaşkanına götüreceğim belki böylelikle anne ve babamı bırakırlar’ diye söyledim. Sonunda onların da gönlünü ederek maça gitmek üzere bana izin verdiler. Havaalanına geldiğimizde polis amca anne babamın izin sürelerinin dolduğunu ve benim de gidemeyeceğimi söylediğinde dünyam başıma yıkılmıştı. Ama benim Osman hocam vardı. Osman hocamın yoğun telefon görüşmelerinden sonra bana da izin çıkmış ve annemi babamı özgürlüğüne kavuşturacak o maça gidebilecektim.

Sonunda Adıyaman’a geldik. İlk defa kar görmenin heyecanı nasıldır bilemezsiniz. İlkokuldan bu yana hiç ayrılmadığımız Hasan ve Aykan’la çok güzel bir yolculuğun ardından Osman Hocamız bizi kırmayarak aynı odada yerimizi ayarladı. İnsanın sevdikleriyle beraber olması ne paha biçilmez bir duygu!

7. BAYRAKLAR VE ASKERLERLE KARŞILANDIK

Ve şampiyon olduk. Ülkemin bayrağını dalgalandırmak için gittiğim Adıyaman’dan ülkeme döndüğümde tüm Kıbrıs bizi karşılamaya gelmişti. Annem babam dahil olmak üzere tüm sevdiklerim bizi karşılamaya gelmişti. Askerlerin omuzunda taşındık. Nasıl bir mutluluk bilemezsiniz. Anne babamın mutluluk gözyaşlarını gördüm. Onları altı ay sonra özgür gördüm. Bizi karşılamaya gelmişler. Hedefime ulaşmıştım, şampiyon olmuştuk ve anne babamı bırakmışlardı. Ertesi gün tüm Kıbrıs’ın katıldığı kutlamalar yapıldı. Türkiye’de bulunan amcalarım da bu kutlamalara katılmıştı. Biz geçerken asker, polis selam duruyordu. Cumhurbaşkanının anneme babama bayrak takdim ettiğini gördüm. Evimize de bayrak asmışlar. Üç gün üç gece evimiz hiç boşalmadı o kadar çok insan tebrik etmeye gelmişti ki tarifi imkânsız bir mutluluk. Şimdi annem babam özgür ve ben arkadaşlarım Hasan ve Aykan’la, takım arkadaşlarımla Osman Hocamla, Ali Hocamla aynı yerde yan yana çok sevdiğim ülkemin topraklarında yatıyoruz. Sevenlerimizin gözlerinden akan mutluluk gözyaşlarına şahit oluyoruz. Artık bize ‘Melekler Takımı’, ‘Görev Şehidi’ diyorlar.

Ben kimsesiz değil şehit annesi başarılı öğrenciler ve evlatlar yetiştirmiş fizik öğretmeni Meryem’in ve şehit babası başarılı öğrenciler ve evlatlar yetiştirmiş Mustafa’nın oğlu; bu memleketin, sizin evladınız; Gazimağusa Türk Maarif Koleji öğrencisi, Melekler Takımı oyuncusu, görev şehidi Mehmet Arif Altak’ım. Sizden tek dileğim var beni anne ve babamdan, ablamdan ayırıp burada ‘kimsesiz’ bırakmayın.”

KKTC CUMHURBAŞKANI SAYIN ERSİN TATAR...

Sayın Tatar, çok sık görüşmesek de sizinle iyi bir dostluğumuz olduğunu biliyorum.

Nasıl bir kalbiniz olduğunu da biliyorum.

Lütfen Mehmet Arif’in anne babası için bir şeyler yapın.

Onlar gerçek bir KKTC vatandaşı değiller mi?

Bu zalimliği onlara kimler, neden yapmış...

Lütfen, Mehmet Arif’in mektubunu yerde bırakmayın...

Çünkü bu Melekler Takımı oyuncusu Mehmet Arif’in vasiyetidir...

Saygılarımla...

Fatih Çekirge