Pandemi günlerinde rehber

Aylar süren tüm İtalya’yı burun ve damağımızdan geçirdiğimiz tadımlar geçen hafta bitti.

Beş yıldır aynı ekiple, sıcak ortamda, ortak masada, büyük zevkle, tartışarak, gülerek, eğlenerek yaptığımız tadımları bu sene pandemi tedbirleri nedeniyle binanın normalde kokteyl ve büyük toplantılarının yapıldığı koskoca bir alanda yapmak zorunda kaldık.

Büyük yuvarlak masalar etrafında masa başına en çok üç kişi olacak şekilde koca salona dağılmak zorunda kaldık.

Masadan masaya bağıra bağıra bir zeytinyağını değerlendirmek çok kolay değildi ama zaman içinde her şeye alışıyor insan.

Pencereler sürekli açık olduğu için üşüdük, yağları ısıtmakta zorlandık, sık sık salonun dezenfekte olması için oturumlara ara verdik, her döndüğümüzde dezenfektan kokusuyla mücadele etmek zorunda kaldık.

Zor şartlarda çalıştık ama benim bu ekibin parçası olduğum beş yılın en yoğun tecrübelerinden biriydi.

Yaptığımız şeyin ve birlikte yapabiliyor olmanın kıymetini bilerek çalıştık. Hiç aklıma gelmezdi, bir masa başında birkaç meslektaşla oturup çalışabilmenin lüks olabileceği, kıymetinin bilinmesi gereken bir şey olduğu.

İtalya geçen seneki gibi değil.

Tüm ülkeyi kapatmak yerine kırmızı, turuncu, sarı olarak üç farklı önlem derecesi oluşturuldu.

Roma’nın bulunduğu Lazio bölgesi sarı, şanslı bölgelerden.

Restoranlar akşam altıya kadar açık. Tadım sonrası Gambero Rosso’ya komşu şehrin en başarılı trattoria’larından Da Cesare’ye attık kendimizi.

Bir zafer duygusu içinde. Gidebiliyoruz öyleyse gidelim diyerek.

Kış günü hep dışarda oturduk. Tüm ekip ayrı masalarda ama birlikte.

Da Cesare’nin en sevdiğim yemeği Roma usulü işkembe.

Kırmızı bölge olan Umbria’dan iş izniyle çıkabilen Panel Başkanı Giulio Scatoli’nin getirdiği trüflerle tadım sonrası akademi mutfağında makarna yapıp yedik.

Pizza okulunun öğrencileri turuncu dönemde bizi düşünüp yaptığımız imzalardan ister misiniz diye utana sıkıla sordular. Sonra gelenek oldu.

Tadım sonrası çocukların pizzalarını tattık, fikirlerimizi söyledik...

Zeytinyağları, pizza, domates, peynir, kahve... Konuşmak, konuşmak. Bunca yıldır ilk kez tüm bina bu kadar aynı gemideyiz duygusu içindeydi.

Pandemi sayesinde komşu olmayı öğrendik sanki.

Yıllar geçtikçe daha da güzel hatırlayacağımı düşündüğüm yorucu, özel bir sezon oldu.

Geçen sene nisan ayında lansmanı yapılması gereken rehber eylül ayında çıkabilmişti.

Bu sene de ne zaman tanıtım patisi yapılacak, yapılacak mı kimsenin fikri yok.

Önemli olan çalışabilmiş olmamız.

Bir tadım böyle geçti

Tadım böyle geçti, peki İtalya zeytinyağları için nasıl bir yıldı? Geçen sene Kuzey içler acısı haldeydi.

İklim koşulları nedeniyle hiç zeytin kalmamıştı ve neredeyse zeytinyağı yoktu. Bu sene çok keyifli bir Kuzey İtalya vardı. Pandemiye rağmen, İtalya’nın en çok etkilenen, en çok kayıp veren topraklarına bu sene zeytin moral olmuştu.

Ürün bol ve lezzetliydi.

Benim en çok zevk alarak tattığım bölgeler Umbria, Abruzzo, Puglia oldu.

Genel olarak en keyifle tattığım sürprizi bol bölgelerdir ama bu sene şapka çıkarılacak başarıdaydı üç bölge de.

Toscana için aynı şeyi söylemeyeceğim. Zeytini işlemeyi bilen bir bölge olarak elbette standart her zamanki gibi yüksekti ama bölge standartlarına göre sıkıcı bir yıldı.

Toscana içinde Chianti bölgesinin kendine özgü imza niteliğinde aromaları oluyor.

Mis gibi taze sarımsak, hafif kavrulmuş tonlar bu imzanın en belirgin özellikleri ama bu sene Chianti de çok sessiz sedasızdı.

Ben Chiantili’yim diye bağıran yağ çok azdı.

Ama Toscana her zaman Toscana elbette başyapıt sayısı en yüksek bölge, en çok üç yaprak verdiğimiz bölge yine de Toscana oldu sanırım.

Yılın en kötü sürprizi ise Sicilya’ydı.

Son beş yılın en kötü Sicilya’sıydı.

Üstelik mahsulü zorlayacak iklim ve çevre şartları olmadığı halde.

Sanki Sicilyalılar toptan zeytin yetiştirmeyi, zeytinyağının ne olduğunu unutmuş gibilerdi.

Galiba gelen yağların yüzde 30’undan fazlası elendi.

Sicilya’nın bu düşüşünün pandemi dolayısıyla iş gücü zorluğuna bağladık.

Başka hiçbir açıklaması yok.

Seneye pandemisiz bir sezon umuduyla...