Nedense içim rahat değil

Bizim aramızda, yani gazeteciler arasında hep espri kaynağıdır bu konu...
İstanbul’a kar yağdığında kötü hava koşullarını hatırlama gibi bir alışkanlığı vardır İstanbul medyasının...
Oysa Doğu Anadolu’da kar başladı mı bir daha bahara kadar göz gözü görmez.
Madalyonun bir tarafı böyle, diğer tarafında ise deprem gerçeği var elbette...
Körfez depreminde oradaydım.
Düzce, Yalova, Kocaeli’ye gittim.
Günlerce haberler yaptık.
Binlerce insanımızı kaybettik, binlerce binamız yakıldı, insanlarımız sokakta kaldı.
Sonrasında yönetmelikler değiştirildi, sigorta zorunlulukları getirildi, yapı kullanım izinlerinin şartları ağırlaştırıldı.
Eminim depreme dayanaklı binalar inşa edildi, denetimler artırıldı.
Ama doğruyu söylemek gerekirse, alınan bütün önlemlere rağmen içim rahat değil.
Çünkü çok iyi biliyorum ki; sadece büyükşehirlerimiz değil Türkiye’nin yarısı, belki de daha fazlası sağlıksız yapılar.
İmar barışı devletin vatandaşıyla uzlaşması adına atılmış önemli bir adımdı ama ben gözden, denetimden kaçan çok sayıda bina olduğunu da düşünüyorum.
Barışmaktan daha önemli olan yapıların sağlığı bence...
İşte o konuda boşluklarımız var.
İçimin rahat olmamasının nedeni de bu...

Bakanlığa düşen görev

ÇEVRE ve Şehircilik Bakanlığı’na düşen bir görev var. O da imar barışıyla ilgili bazı denetimlerin yapılması. İmar barışının belirli kriterleri vardı. Yapım yılı, ortak alanların kullanılmamış olması gibi... Görüyor, duyuyor ve şahit oluyorum ki; bazıları bu kriterleri hiçe sayıyor. Hatta devleti kandırıyor. Yapım yılını başka göstererek, hatta yalan beyanlarda bulunarak bu kriterleri hiçe sayıyor. Bakanlığın mutlaka bu denetimleri yapması lazım. Vatandaşın da hakkına, hukukuna ve ilkelere sahip çıkması şart. Komşuluk başka evrensel kriterler başka... Kimse kusura bakmasın...

 
Kadınlarımızı kutluyorum

KADINLARIMIZI kutluyorum. Bisikletlerine binip yüzlerce mesaj verdiler. Demokrasi dediler; özgürlük dediler, eşitlik dediler. Ve bütün dünyaya çok güzel görüntüler gönderdiler. Süslü Kadınlar Bisiklet Turu İzmir’den çıkıp bütün Türkiye’ye yayılmış güzel bir organizasyon. Bir markadır. İzmir’in Türkiye’ye kazandırdığı markalardan biri olmuştur.

 
Bir ulu çınarın ardından

İZMİR’de bildiğim bazı gruplar var. Aman platformla karıştırmayın. Öyle başkan filan yok, sosyal medya da yok, her konuda öne çıkan birileri de yok. Buralarda arkadaşlık var, dostluk var, samimiyet var. Daha da önemlisi sahicilik var.
Ben bazılarını yakından takip ediyorum.
Bazıları adlarına “Salı Grubu” diyor, “Çarşamba” diyen var.
Her Pazartesi ama 50 yıldır toplanan var.
İlkokuldan, ortaokuldan, liseden mezun olduktan sonra her hafta, her ay toplananlar var.
Hepsini ilgiyle izliyorum bazen de onlara misafir oluyorum.
Hem kendime geliyorum, hem de anılar dinliyorum.
İşte o toplantılardan birinde bana anlatmışlardı Hasan Tahsin Abakan’ı...
İzmir’in efsanevi matematik öğretmenlerindendi.
Babam gibi Karşıyaka Lisesi’nden mezun olmuş birçok kişinin hocalığını yapmıştı.
Dün aramızdan ayrıldığını öğrendim.
Tam 99 yaşındaydı.
Bir asır...
Sayılara ilgisini kaybetmemek için her gece matematik problemi çözmeden yatmadığını söylüyordu.
Şöyle bir yorumunu okudum.
“Öğretmenlik mesleğine çok bağlıyım belki de bunun nedeni matematik. Sayılara ve problemlere olan sevgim hiç bitmedi. Aktif çalıştığım dönemle şu an arasında çok fark var. Yeni formüller ve pratikler geliştirildi. Bunları da öğrenmek istiyorum.”
90’ları geçmişti ama hala öğrenmek istiyordu.
Ben bu insanlara hep hayranlık duydum.
Hayata bağlı ama hayatı da başkalarına sevdiren insanlara…
Hasan Tahsin Abakan’ın adı Karşıyaka’da 1749 Sokak ve devamı olan 1780/1 Sokak’ta ölümsüzleşmişti.
Abakan’ın anılarını ve biyografisini eşi Zuhal İzmirli ile birlikte kaleme alan Yücel İzmirli’den okumak lazım.
Bazı insanlar ölür geriye de büyük bir boşluk bırakırlar.
Değerli hocam da o isimlerden biriydi.
Nurlar içinde yatsın.