Gevşeme pandeminin bittiği anlamına gelmez

Türkiye’nin tamamı tedbirlerin biraz olsun gevşetilmesini bekliyor.
Gerçekten de hepimiz için zor bir sınav oldu.
Ve anlaşılıyor ki, birkaç yıl daha pandemiyle yaşayacağız.
Ama ortada bir fatura varsa herkesin birlikte ve eşit ödemesi gerekiyor.
Bilim Kurulu’nu, devlet bürokrasisinin ihtiyatlı olmasını anlıyorum.
Ellerinde verilerle hareket ediyorlar, riski minimize etmek istiyorlar, sistemin sağlıklı çalışması için her türlü alternatifi düşünüyorlar.
O yüzden daha ihtiyatlılar, daha sabırlılar...
Ama şöyle de bir gerçek var.
Bu salgın beklediğimizden de uzun sürdü.
2020’nin başında Kovid 19’un hepimizi evlere kapatacağını söyleselerdi kimse inanmazdı.
Bazı sektörler gerçekten hazırlıksız yakalandı.
Bazılarının ise ayakta kalabilmesi için sürekli kapılarının açık olması gerekir.
Küçük esnafın değil birkaç ay sonrasını, bir hafta sonrasını görecek hali de kalmadı.
Ve asıl gerçek salgının bitmediği, toplumsal bağışıklığın kazanılabilmesi için en az bir yıla daha ihtiyaç olduğu...
Tedbirlerin gevşetileceği beklentisi yüksek...
Kademeli bir geçiş olacağı kesin...
Ama her koşulda devlet kadar hatta devletten daha çok bizlerin, yani vatandaşın dikkat etmesi gereken bir döneme giriliyor.
Bakın çocuklarımız okullarından uzak kaldılar.
Bu boşluğun telafisi zor olacak.
Belki yaz döneminde de okulları açık tutmak zorunda kalacağız.
Ve küçük esnaf, yeme içme sektörü...
O kadar zor durumdalar ki...
Bu işletmelerin ayakta duracak halleri kalmadı ve maalesef ağır bir fatura ödediler.
Tedbirlerin gevşetiliyor olması salgının bittiği anlamına gelmez.

Doktor eşleri de aşılanmalı

KOVİD aşı takviminde sokağa çıkma kısıtlaması olan 65 yaş üzerindeki kişilerin 60 yaş üzeri eşleri aşılanıyor. Ancak Kovid ile iç içe yaşayan doktorların 60 yaş üzeri eşleri aşı takviminde yer almıyor. Doktorların yanında çalışan personel aşılandı ama eşleri aşılanmadı. Bence eşler; en az yanında çalışanlar kadar risk içindeler.
O yüzden doktor eşlerine de aşılamada öncelik verilmesi gerekiyor.

Çocuklar okullarını çok özledi

OĞLUM Atlas 9 yaşında...
Pandeminin ilk gününden bu yana “Okula ne zaman gideceğim” diye soruyor.
O yaşlardaki çocuklar için okulun ne kadar önemli olduğunu çok iyi biliyorum.
En güzel arkadaşlıklar, dostluklar okul sıralarında başlıyor.
Ben öğretmenlerimizi yarı anne, baba gibi görürüm.
Örneğin ilkokul öğretmenim Neşe Aras benim için öyledir.
Üzerinden yıllar geçti hala iletişimdeyiz, konuşuruz, dertleşiriz.
Haber almadığımızda merak ederiz.
Öğretmenlerimizin emeği çoktur hepimizin üzerinde...
O yüzden tekrar ediyorum.
Tedbirlere uyalım, toplumu bir an önce aşıyla buluşturalım.
Her şeyden önce çocuklarımızı düşünerek bunları yapalım.
Çünkü Atlas gibi bütün çocuklar okullarını çok özledi.

Mutlay Sayan’ın hikayesi beni çok etkiledi

FOX Haber’de sabah İsmail Küçükkaya’nın konuğu Mutlay Sayan’dı.

Sayan’ın başarılarını medyadan takip ediyordum ama dinleyince daha çok mutlu oldum.
Amerika’da ‘Harika Çocuk’ olarak seçilince bütün dikkatleri üzerine çekmişti.
Sayan 1988 yılında Iğdır’ın küçük bir köyünde doğmuş, maddi sıkıntılar dolayısıyla ailesiyle birlikte İstanbul Bağcılar Güneşli’ye yerleşmiş. Babasının rahatsızlığı dolayısıyla ailecek bir tekstil atölyesinde çalışmaya başlamışlar. İlkokula gidemeyen Mutlay, 2.5 sene burada çalıştıktan sonra 13 yaşında okumaya karar vermiş. Tunceli’de liseye başlamış, liseyi birincilikle bitirmiş ve katıldığı matematik yarışmasında birincilik almış. Bu başarısı Vermont Üniversitesi’nde yüzde 100 burs almasını sağlamış. Şimdi de
Harvard Üniversitesi’nden kabul almış Mutlay. Radyasyon Onkolojisi alanında çalışmalarıyla çok konuşuluyor.
İsmail Küçükkaya’nın bir başka konuğu da Prof. Murat Öncel’di. Beni en çok duygulandıran anlardan biri de buydu. Öncel’i Amerika’ya okuması için Vehbi Koç yollamış. Yıllar sonra Vehbi Bey’e gelip “Size borcumu ödemek istiyorum” dediğinde, Koç “Bana borcun yok. İlla ödemek istiyorsan sen de birine yardımcı ol” demiş. Ne kadar önemli bir tavsiye...
Murat Öncel de; Mutlay Sayan’ın Amerika’ya gitmesini sağlamış. Öncel ile Mutlay, bir patent pistinde tanışmışlar. Mutlay ailesine yardımcı olmak için o dönemde Öncel’in çocuklarına buz pateni dersi veriyormuş. Hayat böyledir; tesadüflere her zaman inanırım.
Haftaya bu güzel öyküyle başladım.
Hiç unutmayın.
Umut varsa hayat da vardır.