Kırlangıç yuvası

En son gelen kırlangıçlar oldu.

Onların gelişiyle gökyüzü şenlendi.

Yuvalarını en uygun yere yapmadan önce, uzun uzun gökyüzünde dans ettiler.

Sonra yandaki yazlığın balkonunun altındaki üçgen köşeye, her dönüşte bulamadıkları yuvalarını yeniden yapmaya başladılar.

Hiçbir mühendis, hiçbir mimar öyle yuva yapamazdı.

Minik küçük çamur parçalarını gagalarıyla taşıyıp, dümdüz duvara özenle yerleştirdiler, minik balkonumsu yuva yavaş yavaş ortaya çıktı. Onlar arada bir içine girip, sanki ‘‘Nasıl oldu?..’’ der gibi yeni yuvalarında oturdular, sonra kanat çırparak birbirlerini kutladılar.

Yuva bitince içine aşklarının ürünü yumurtaları bıraktılar.

Sırayla yumurtaların üzerine yattıkları zaman, öbürü yuvadakine gagasıyla küçük küçük yiyecekler taşıdı. Bizler, kapkara gözlü, çenesinin altı kırmızı, inanılmaz güzellikte bir kafanın yuvanın içinde nasıl tetikte beklediğini günlerce izledik.

Derken dört cılız kafa daha uzandı yuvadan.

Annenin kanat sesleriyle birlikte havaya açılan dört koca ağız. Kendisine yemek getirildiğini bilen, o gelenin anne ya da baba olduğunu kapalı gözlerle anlayan inanılmaz dört mucize.

*

Ve gözleri henüz açılmamış yavrular çişlerini asla yuvanın içine yapmıyorlardı.

Nasıl beceriyorlarsa, yarı çıplak minik popolarını dışarı uzatıp, Gülnihal Hanım'ın balkonuna... Hiçbir aile bu kadar güzel, bu kadar sadakat dolu, bu kadar düzenli, bu kadar temiz olamazdı.

Ne yazık ki Gülnihal Hanım o yaz erken geldi. Önce onun yakınmalarını duyduk. Kırlangıçlar bir anormallik olduğunu anlamış gibiydiler. Yavrular yuvaya sinmiş, anne-baba sanki Gülnihal Hanım'ı rahatsız etmemek için daha az gözükür olmuşlardı.

O sabah çocuklar ağladılar.

Gülnihal Hanım'ın uzun yıkım sopası balkonun köşesine dayalı duruyordu, kırlangıç yuvası yerinde yoktu.

Anne-baba kırlangıçlar tellerde bir süre sessiz oturdular, sonra onları kimse görmedi.

Daha gözleri açılmadan kendi yuvasını temiz tutan kırlangıç yavrularındaki bilinçten, dünyanın içine eden insanoğlunda biraz olsun isterdim.

Ama olmuyor...