Risk almayacaksak neden yaşıyoruz?

◊ “Piece by Piece” filmini ilk duyduğumda, “Pharrell Williams ve Lego’nun ne alakası var?” diye düşündüm. Kendi hikâyenizi bir Lego filmiyle anlatma fikri nasıl çıktı ortaya?

- Ben kendi hikâyemi hiçbir zaman ilginç bulmadım aslında. Keza kendi sesimi duymayı da hiç istemedim. Mesela siz birine sesli mesaj bıraktığınızda, kendi sesinizi beğeniyor musunuz?

◊ Pek değil...

- Ben de öyle... İnsanlar “Sen eğlence sektörünün içindesin, kendi sesini her zaman duyuyorsun” diyor. Ama sesimi duymak konusunda hep böyle hissediyordum. Zaten bu yüzden çoğunlukla başkalarına şarkı yapıyorum. Ara sıra kendime de yapıyorum tabii... İnan bana video kliplerimi de sadece bir kez izlerim. Röportajlarımı okumam. Ben böyleyim.

Eğlence sektöründeki çoğu insan kendini izleyecek kadar kibirlidir ama ben bir yapımcıyım. Performansın nasıl olması, insanların ne kadar iyi olması ve ne yapmaları gerektiği konusunda aşırı yüksek standartlarım var. Bu yıpratıcı bir şey. Bu yüzden kendim olarak yapmak istemedim filmi.

◊ Lego fikrini nasıl buldunuz?

- İnanılmaz ısrarcı olan ajansım sihirli sözcükleri söyledi: “Filmi istediğin şekilde yapabilirsin.” İşte o zaman “Tamam” dedim. Hikâyemi Morgan Neville’in anlatmasını ama bunu Lego dünyası filtresinden yapmasını istedim.

◊ Neden Lego?

- Birincisi, çocuklarımın hikâyemi anlamalarını istedim. Onlara sürekli Lego alırız. Ben de çocukken oynardım. Hatta oyuncaklarıma dair hatırladığım ve en sevdiğim anım, ailemin bana Lego almasıydı. Bu fikrimi hayata geçirmek için önce Morgan’ı ikna etmek, sonra sırasıyla Lego’ya, Focus Features’a ve Universal’a “evet” dedirtmek gerekiyordu. Ve herkes “evet” dedi! Bu olduğunda “İmkânsızı başarıyoruz!” dedim. Benim gibi görünen, benim geldiğim yerden gelen, “evet” alma olasılığı düşük birinin o şirketlerden bir sürü “evet” alması... Açıkçası böyle bir şey imkânsız diye düşünüyordum. Benim için büyük, çılgın ve riskli bir hamleydi. Ama risk almayacaksak, neden yaşıyoruz ki?

BENİM GİBİ SİYAH İNSANLAR DA LEGO DİYARINDA UYANABİLMELİ

◊ Yönetmen Morgan Neville, Lego’nuzun filmde 80’den fazla kıyafeti olduğunu söyledi...

- Evet. Saç ve cilt tonları için de çok zaman harcadık. Bizim sayemizde yedi yeni cilt tonu oldu. Lego “evet” dedikten sonraki konuşmalarımızda çeşitlilik, eşitlik, kapsayıcılık gibi çok önemli konulara değindik. Bu politik değil, sadece insani bir durum. “Çeşitlilik ne anlama geliyor?” Lego’yla bu tür sohbetler yaptık. Dostum herkesin ten rengi aynı değil, o insanlarla da tanışın. Benim gibi siyah insanlar da Lego diyarında uyanabilmeliler.

HIRSLI OLDUĞUMU BİLMİYORDUM

◊ En iyisini yapmak için sahip olduğunuz hırsı neye bağlıyorsunuz?

- Bence herkes yaratıcılıkla doğuyor, ancak bazılarının yaratıcılığa belirgin bir bağı oluyor. Hırsla doğan insanlar da var. Her ikisiyle doğanlar da. Yaratıcı olan, ancak hırsı olmayan insanlar da var. “Aman Tanrım, eğer onun yeteneğine sahip olsaydım, bunu ve şunu yapardım” dersiniz. Ve bir de çok hırslı olan ama yetenekli olmayan, fakat herkesten daha çok çalışanlar var. “En iyisi olmayabilir ama çok çalışıyor” dersin. Bu bir dürtü meselesi. Ben böyle hırslı biri olduğumu bilmiyordum. Aslında yıllarca tembel olduğumu düşündüm. Meğer tembel değilmişim, sadece ilham almıyormuşum. Bunu anlamam yıllarımı aldı. Benim hırsımın arkasındaki itici güç, büyük ölçüde motive olup olmadığımla veya ilham alıp almadığımla bağlantılı. Şükürler olsun ki hayatımın çok erken dönemlerinde sevdiğim ve beni motive eden şeyle; müzikle bağlantı kurabildim. Şanslıyım.

HAYATIMIN ÇOĞUNU KİBİRLİ, KENDİNİ BEĞENMİŞ, KÜSTAH BİRİ OLARAK GEÇİRDİM

◊ Filmin şarkılarını hazırlama sürecinden de bahseder misiniz? Kendi hikâyeniz için şarkı yapmak nasıldı?

- Mesele şu ki; ben uzun süre kibirli bir bakış açısıyla müzik yaptım. “Müzik söz konusu olduğunda İsviçre çakısıyım!” Bu film ise özünde, alçakgönüllülük üzerine tezim anlamına geliyor.

Hayatımın çoğunu kibirli, kendini beğenmiş, inanılmaz derecede küstah, övünen biri olarak geçirdim. Ne derseniz deyin, ben oydum. Çünkü müzik ortamı böyleydi. Ben de bu şekilde olmam gerektiğini düşünüyordum. 40 yaşıma geldiğimde, evren beni alçakgönüllü yaptı. Her şeyin benimle ilgili olmadığını, daha büyük bir denklemin parçası olduğumu fark ettim. Bunu fark ettiğimde bir kitap değil, bir cümle değil, bir kelime bile değil, sadece bir noktalama işareti olmak bile bir şans diye düşündüm. Bunu anladığınızda zaten kitapta olduğunuz için çok şanslı olduğunuzu fark ediyorsunuz.

Müziğe gelirsem, hayatımdan değil, hikâyenin anlatılış biçiminden geldi. Eğer bunu kendimden yola çıkarak yapsaydım, o zaman bu işte en iyisi olduğumla ilgili şarkı yapardım ama artık o kişi değilim. 40 yaşıma geldiğimde o egolu kişi olmayı bıraktım. Kibirle objektifliğe ulaşamazsınız. Bunu ancak alçakgönüllülükle yapabilirsiniz.