Cesaretin var mı...?  

2023 çok yorucuydu... Geçen yılın kendisinin de bizzat yorulduğuna hepimiz şahit olmadık mı? En az bizim kadar ‘bir an önce biteyim de gideyim’ istemiştir. Hatırlarsanız, depremle başlamıştık. Hayat şartları, siyasi gündem, seçimler, spor gündemi, yarım kalan yüzüncü yıl, zamlar, geçim sıkıntısı ile nefes nefese kaldık. Savaş, kan ve çocuk ölümleri ile nefesimiz kesilmişken yılı bitirdik. Yıl bitti bitmesine de bizde yeni yıla sarılıp tutunacak takat kaldı mı emin değilim. Aslına bakarsanız, yeni düşüncelere yollar açmak gerek, hiç denenmemiş olumlu, samimi ve dürüst bakış açısı ile yepyeni bir düşünce tarzı gerek... Henüz bunların yolu yok, ancak bu gidilemez manasına gelmemeli. Öncelikle cesareti olmalı insanın. Öngörüsü, ileriyi görme kabiliyeti gelişkin olmalı. Yüreğinde iyi niyet ve umut beslemeli. Adımlarını sağlam ve kararlı atmalı. Attığı her adımda hedefe yürümeli. Yakınlaştıkça hedef büyümeli, ardından yürüyecekler için bırakacağı iz silinmemeli. Bunları yazarken arka fonda bu düşünceme karşı verilecek cevaplar da ardı ardına sıralandı gaipten... “Amaaan boş ver kim uğraşır yol açmakla... Yolu olan yerlere gitmek varken bilmediğin yolun sonu muammadır, hayal kırıklığıdır... O yol falan da değildir, olsa olsa maceradır... Hazırı varken maceraya atılmaya değer mi?” Kendini yenilemek için bence değer ve değmeli. Sen ne dersin? Cesaretin var mı...?

BİZİM İLK ‘CAFEMİZ’

Biz Ankaralıların şehrimizle kurduğumuz ve sadece Ankaralıların anlayabildiği sevgiyle tarif edilebilen bir düşkünlüğü, bir tutkusu var. Şehrimizin her köşesini, her sokağını ve hatta her ağacını sahiplenme gibi bir huyumuz ve onlarla kurduğumuz manevi bağı her halükârda yaşatma sevdamız var. Öncelikle Cumhuriyet, TBMM bir de Anıtkabir mesela... Opera, Ulus, Hacı Bayram, AOÇ, Papazın bağı, Kızılay, Kale, Tunalı... Bunlar şimdilik aklıma gelenler, sizin aklınızda kalanlarla anılar etrafa serpilir ve heyecan doruğa çıkar, içimiz bir hoş olur. Sayıları çok az olsa da bir de ikonik mekânlar vardır Ankara’da iz bırakan. Konuyu dağıtmamak için bunlara girmeyeceğim ancak bunlardan birinin kapısını çalacağım... İçeri girdiğimizde doyasıya Ankara soluyacağımız biz Ankaralıların ilk ‘Cafemiz’e uğramadan geçmeyeceğim. Çünkü ‘Cafemiz’ 30’uncu yaşını kutluyor...

30 İZ BIRAKAN YIL...

Kurucusu sevgili Boğaç Üner’in ailesinin halen üst katında oturduğu; GOP Arjantin Caddesi’nde, neredeyse tükenmekte olan 60’lı yıllardan kalma müstakil bir evin giriş katı ve göz alıcı bahçesinde kuruldu. ‘Cafemiz’ 1993 yılında açıldığında gerçek ‘kafe’ kültürünün ne olduğunu yurt dışına gidenler haricinde pek kimsenin bildiğini sanmıyorum. Şimdilerde açılan duygudan yoksun kafeleri gördüğümde de ne yazık ki halen bilmediklerini düşünmeden edemiyorum. ‘Cafemiz’in tamamen kendine has özgün bir yapısı var. Dekorundan menüsüne kadar her şey sürdürülebilirlik temelinde bir özen ve düşüncenin ürünü. Ankara’da yaşayan ya da Ankara’ya geçici gelen ‘tanınmış simalar’ demek istemiyorum, ‘yaşamın ve yemeğin tadını bilen’ insanların mutlak uğrak yeri demek daha doğru olur. Ben dahil tüm müdavimlerinin özel anları için tereddütsüz tercihiyle şahane anlara tanıklık etmesi bu kafenin Ankara için önemini izah etmeye yeter de artar sanırım...

HAYAL DEĞİL HAYAL ETTİĞİNİZ...

Açıldığı günkü menüsünde değişmeyenlerin başında ‘Hayal Salata’ ve ‘Hayal Kahvaltı’ var. Bunlar aslında hayal değil, hayallerinizi süsleyen şekilde kendi seçeneklerinizden hazırlanan ürünler ve halen en çok tercih edilenler arasında ilk sıradalar. Diğer revaçta tercihler... Klasik ince hamur pizzası, tavuk ve kuzu külbastı, somon ızgarayı sayabilirim. Cafemiz’in müdavimleri en başından beri hem ‘naneli limonata’sının hem de İtalya’nın şahane ‘Cappuccino’sunun müptelası diyebilirim. Aslında müptela kelimesini kullansam da tüm Cafemiz müdavimleri gittiklerinde hissettikleri ‘evimiz’ duygusuna ‘aşık’ demek daha doğru olur... Bence bir an önce ‘evinize’ gidip aşık olun...