Sevgi

Hayatın anlamı nedir diye sorarsanız bana, “sevgi” derim sizlere. Sevgi derken, sadece karşı cinse duyulan hislerden söz etmiyorum. Benim anlatmak istediğim; tüm çevremizi içine alan, hiçbir koşul tanımayan, paylaştıkça çoğalan ve bizleri mutlulukla saran bir duygu… 

Önce annemizi ardından babamızı ve kardeşlerimizi, okula başladığımızda öğretmenimizi ve arkadaşlarımızı sevmeyi öğreniyoruz. Bu sevgi sayesinde her sabah okula hevesle gidiyoruz. Öğretmenlerini ve arkadaşlarını sevmeyen çocuklar ise okula gitmeyi bir görev sayıp, hiç istemeden koyuluyorlar okul yoluna…

Peki ya sevmeyi nasıl öğreniyor insanlar? Tabii ki buradaki en büyük iş anne ve babaya düşüyor. Eğer onlar birbirlerini, akrabalarını ve arkadaşlarını seviyorlarsa çocuklar da onları örnek alıyor ve birbirlerine sevgiyle yaklaşıyorlar. Çocuklara sevgiyi öğretmenin bir diğer yolu ise onlara evcil bir hayvanın sorumluluğunu vermek. Zira hayvanlar sahiplerine karşı hiçbir koşul tanımayan sınırsız bir sevgi besliyorlar. Bu o kadar büyük bir mutluluk ki tarif etmekte zorlanıyorum. 

Ben tüm fertlerinin birbirini çok sevdiği ve daima kendinden önce karşısındakini düşündüğü bir ailede büyüdüm. Ayrı şehirlerde yaşayan amcam ve babam birbirlerini çok severlerdi. Sanırım ilk önce onlar öğretti bana sevmenin anlamını. 

Doğduğum andan itibaren bir kedi vardı hayatımda. İlk fotoğraflarda annemin kucağını onunla paylaşırken görülürüm hep. Bembeyaz bir kediydi, adı da Pamuk’tu. Sonra Pamuk’u kaybettik ve başka kediler girdi hayatıma. On altı yılımızı birlikte geçirdiğimiz güzel kızım Chianti’yi kaybettikten sonra başka kedi alamayacağımı zannettim. Ama iki yıl kadar önce “Oğluş” adını verdiğim bir oğlum oldu. Sokaktan aldığım bu dünya güzeli kedi hayatımın en büyük mutluluğu. 

Tüm bunları size neden anlattığımı merak ediyor olmalısınız. Son zamanlarda gazetelerde okuduğum bazı haberler neden oldu buna. Bu haberlerin ilki, üç aylık yavru bir köpeğin yere vurularak öldürülmesi ile ilgiliydi. Köpeği öldüren şahsın gerekçesi ise köpekten rahatsız olması idi. Bu haberin videosunu izlemek gafletinde bulundum. Durumdan o kadar etkilendim ki gözyaşlarımı uzun süre durduramadım. Keşke, olayın ev hapsi ile cezalandırılan faili psikolojik tedavi alabilse ve hem hayvanları hem de insanları sevmeyi öğrenebilse!

Yine geçtiğimiz günlerde Bartın’ın Ulus ilçesinde bir kişinin tüfekle ateş ederek gebe bir karacayı vurduğu yazıyordu gazeteler. Bu kişi köpeğini vurduğu karacanın üzerine salmış, yaralı olarak kaçarken düşük yapan karaca köpek tarafından parçalanmıştı. Bu haber de tıpkı diğeri gibi, yüreğimi dağladı. 

Her iki olayda da savunmasız hayvanların ölümüne neden olan kişilere kızmaktan çok acıdım. Belli ki ikisi de sevmeyi öğrenememişti. Zira bana göre hayvanları sevmeyi bilmeyenlerin insanları sevmesi de mümkün olamaz. 

Dünkü gazetelerde yer alan bir haberde ise, bir köpeği ezdikten sonra hiçbir şey olmamış gibi yoluna devam eden öğretim görevlisi bir doktordan söz ediliyordu. Sanki ezilen canlı bir varlık değilmiş gibi… 

Neyse ki sizlere aktarabileceğim güzel bir haber de var. Denizli’de yaşayan on yaşındaki bir ilkokul öğrencisi mahallesindeki evlerin önüne sokak hayvanları için plastik borudan su ve mama kabı yapmış. Küçük kız evlerde artan yemekleri ya da harçlığından arttırdığı paralar ile aldığı kedi ve köpek mamalarını yem ve su düzeneğine bırakarak sokak hayvanlarını besliyor. Bu davranışıyla takdir toplayan ve büyüklere örnek olan küçük kız, “Siz de evlerinizden artan yiyeceği bir kaba koyarak sokak hayvanlarını besleyebilirsiniz. Böylece sokak hayvanlarının hepsini mutlu edersiniz.” diyor. 

Ben; ülkemin yurttaşlarının çoğunun bize çağrıda bulunan bu kendi küçük yüreği ise kocaman kıza benzediğine inanıyor, ona benzemeyenlerin ise kalplerinin sevgiyle tanışmasını diliyorum.  

Engellerimizi hissettirmeyecek engelsiz günler dileği ile…