İşte tabutun yanına uzanan kadının hikâyesi

O fotoğraf her şeyi anlatmaya yetiyordu.
Geçen hafta Antalya’ya gittim, sırf o Vietnamlı eşle tanışmaya... Adı Vu Yhuy Tuanvi. Son derece bilgili bir kadın. Avukat zaten. İlk evliliğinden iki çocuğu var, biri 5, biri 11 yaşında: Lucky ve Eliz. Nasıl büyük bir acı yaşıyor anlatamam, bu röportaj esnasında bazı anlarda ağzımızı bıçak açmıyordu. Acı havada asılı duruyordu, sonra tekrar hıçkırıklar başlıyordu... Allah kimseye vermesin! Nisan ayında geliyor Türkiye’ye Vu Yhuy Tuanvi. 23 Temmuz’da çatışmada hayatını kaybeden polis memuru Tansu Aydın’a âşık oluyor, evleniyor ve onunla birlikte yaşamaya Diyarbakır’a gidiyor. Bir rüyada gibi mutlu, o kadar âşıklar birbirlerine. Ve bir öğleden sonra kapı çalıyor...
Acı haber geliyor.
2.5 ay süren rüya sona eriyor! Kadın nasıl perişan anlatmaya olanak yok. Aynı şekilde Tansu Aydın’ın bütün ailesi...
Ben anladım ki, ateş gerçekten düştüğü yeri yakıyor. Şehit ailelerinin acısını onlar kadar hissedebilmemize olanak yok. Bu röportajdan sonra uzun uzun sessiz kalmak istedim. Normal bir hayatım olduğu için de suçluluk duydum. Bütün şehit yakınlarına Allah sabır versin.
Artık gençler ölmesin, kimse ölmesin!

Başınız sağ olsun. Allah sabır versin...
- (Ağlıyor.)
Türkiye’ye gelmeye nasıl karar verdiniz?
- Ben hep çocuklarım iyi İngilizce konuşsun istedim. İnternette gezerken, Tansu’nun ablası Banu’nun Antalya’daki dil kursunu gördüm. Tanıştık, bir yıla yakın Eliz ve Lucky, Banu’dan internet üzerinden İngilizce eğitim aldı. İnanılmaz gelişme gösterdiler. Biz de Banu’yla arkadaş olduk. Sonra bize davetiye yolladı, Antalya’ya geldik...
Yerleşmek için mi?
- Yok hayır, tatile. 3 ay kalıp dönecektik. Geçen nisan ayıydı. Ben bir tesadüf eseri Banu’nun erkek kardeşi Tansu’yla tanıştım. Diyarbakır’da görevliydi, bir günlüğüne gelmişti. Çok tuhaf bir şey oldu. Alamadık kendimizi birbirimizden. Her şeyi tanıdıktı, sanki yıllardır tanışıyorduk, o güzel sesi, bakışları, şefkatli hali. Hep özlediğim şeydi. Bütün bir hayat onu beklemiştim sanki. Biz küt diye âşık olduk. Bir ay kadar telefonlaştık, mesajlaştık. Sonra bu ilişkiyi uzaktan sürdüremez olduk. Onun yanına gitmek istedim. Tabii ki Diyarbakır’ın tehlikeli olduğunu söyledi. Buna rağmen gittim. Hayatımın en güzel günleriydi, apar topar evlendik. Topu topu iki buçuk ay birlikte olabildik ama hayatımda hiç kendimi bu kadar tamamlanmış hissetmedim.
Çocuklarınız da sizinle birlikteydi?
- Elbette. Onlarla da çok iyi anlaşıyordu. 10 ay sonra hep birlikte Antalya’ya taşınacaktık. Şark hizmeti bitiyordu.



Diyarbakır’da nasıl geçiyordu hayatınız?
- Türk yemekleri yapmayı öğrendim. Evdeydik daha çok, çocuklarım şarkılar söylüyordu, dans ediyordu. Rüya gibiydi her şey. Evlendikten sonra oğlum Lucky, Tansu’ya “Artık gözlerim çekik olmayacak di mi? Sana benzeyeceğim” dedi. Çocuklar da ona en az benim kadar düşkündü. Birlikte çocuk yapmak da istiyorduk.
O iki buçuk ayın tamamı Diyarbakır’da mı geçti?
- Hayır. Tansu’nun 20 günlük izni vardı, Antalya’ya gittik. Ve birkaç günlüğüne de Afyon’a. Tansu’nun ilk evliliğinden Yağmur diye bir kızı var. Ama eski eşiyle arasındaki sorunlardan dolayı bir yıldır göremiyor. Afyon’a gittik, 4 gün polisevinde kaldık. Yine kızını göremedi. Eşi göstermedi. Diyarbakır’a dönerken çok üzgündü. O sabah işe gitti, akşam da her zamanki gibi eve gelecekti ama gelemedi... (Ağlıyor.)
Nasıl oldu anlatır mısınız?
- Normal bir gündü. Ben alışveriş yaptım, yemek hazırladım, öğleden sonra kapı çaldı. Tansu erken geldi diye uçarak kapıyı açtım. Baktım bir arkadaşı. Kötü bir şey olduğunu hissettim. “Yaralandı” dedi, hemen hastaneye koştuk. Saatlerce bekledikten sonra, cansız bedenini gördüm. Gözleri açıktı. (Ağlıyor.) Öptüm, öptüm, öptüm... Hiç yanından ayrılmak istemedim. Ama bir süre sonra “Artık gitmeniz gerekiyor!” dediler.
Bizler cenaze arabasının arkasında, tabutun yanına binilmesine çok alışık değiliz. Sarstı bizi o fotoğraf. Siz o anda ne yaşadınız?
- Şok! Ben Budistim, bizde kaybettiğin kişiyle 7 gün birlikte kalabiliyorsun. Birdenbire kopmuyorsun. Bana, sevdiğin insanı bir kutuya koymak da yabancı. Biliyorum sizin dininizde de farklı, saygı duyuyorum. Ama beni de anlayın, hayattaki en değerli varlığımdı, ona yakın olmak istedim, tabutunun yanına uzandım.
Bundan sonra ne yapacaksınız?
- Ülkeme dönmek istemiyorum. Burada Tansu’ya daha yakın olacağımı düşünüyorum. Ben sonsuza kadar onun eşi olmaya söz verdim. Ölmesi bu gerçeği değiştirmiyor. Ölünceye kadar onun eşiyim.

Fotoğraf: Emre YUNUSOĞLU

Şehit polis Tansu Aydın’ın ablası Banu İlleez: Sizin için hayat devam ediyor bizim için etmiyor

Başınız sağ olsun. Korkunç bir şey. Siz bütün bu olan biteni nasıl değerlendiriyorsunuz?
- Çok acı! Bu acıların artık son bulmasını istiyorum. Birileri, “Dur!” demeli. Artık gençler yaşasınlar ve bir hiç uğruna ölmesinler! Bizi ancak evladını kaybeden insanlar anlayabilir. Canı bizim kadar yananlar... (Ağlıyor.)
Bizlerin şehit ailelerin çektiği acıları anlayabilmemiz mümkün mü?
- Herkes üzülüyor ama ateş düştüğü yeri yakıyor. Tabii ki çevremizde acımızı paylaşan insanlar var, ama benim bir daha kardeşim olmayacak! Sizin için hayat devam ediyor. Ama bizim için etmiyor. Bu kadar sevdiğin bir insanın artık olmaması her gün ölmek demek. Biz de o durumdayız, sadece etrafımızda bana ihtiyacı olanları görüp ayakta kalmaya çalışıyoruz...