Neler var şu hayatta

Nereden nereye geldik.
Önce bir ağaçtan, sessiz bir eylemden çıkıldı yola, sonra şiddet karıştı tüm bunlara.
Şimdi nereye gidiyoruz, belirsiz.
Bir yandan da hayat devam ediyor elbette.
Benim hayatım da çok değişti şu son günlerde.
Hayata bakış açım değişti.
Nefes alışım değişti.
Acıdığım şeylere acıyamaz oldum.
Güldüğüm şeylere gülemez oldum.
Ağladığım şeylere ağlayamaz oldum.
Buna sebep ne mi oldu; Yetiş Ayşe’nin televizyonda başlaması.
D smart max hd kanalında her cuma akşamı Yetiş Ayşe var artık.
Yetiş Ayşe yani ben her hafta gelen e-postalara göre yardıma koşuyorum.
İhtiyaç sahiplerinin evlerine gidiyorum.
Dört senedir gelen e-postalar zaten yüreğimi dağlıyordu ama yerinde gidip görmek, canlı canlı yaşamak çok başka bir şey.
Diyorum ya başka bir Ayşe oldum ben.
Üç haftadır her şey değişti.
Nasıl değişmesin ki…
Kaç tane hasta bebeğe, çocuğa gittik.
Yürüyemeyenleri,  konuşamayanı var.
Ailelerin durumu perişan.
Evlerini görseniz içler acısı.
Ne istiyorlar; bir elektrikli sandalye.
Hadi onu veriyoruz, ya gerisi? Elimden hiçbir şey gelmiyor işte.
Keşke olsa elimde sihirli bir güç.
Kalksa, koşsa, konuşsa, yürüse hepsi.
Çaresizce çıktım bir sürü evden.
Hep şükür ettim, hep hamd ettim.
Kızdım kendime, üzüldüğüm pek çok boşça şeye.
Sonra dün bir çadıra gittik.
Altı kız çocuk, anne ve baba yaşıyorlar bir çadırda.
Baba karton satıyor.
Kıyafet götürdük, yemeklik malzeme yanında.
Ev istiyorlar.
Tuğlaları var.
Bir de köylerinde bir avuç toprak.
Ev de yapacağım onlara, gerekirse ekip olarak gidip biz çalışacağız.
Neler neler gördüm şu son üç haftada.
Yetişmek istiyorum hepsine.
Ne olur her pazartesi takip edin yine Yetiş Ayşe’yi www.hurriyet.com.tr’den.
Çok yardım ettiniz, Allah razı olsun sizlerden.
Edin yine, ne olur yardım edin.
İnsanımızın çok ihtiyacı var bize.
Bizden başka yardım eden yok bize.

Şu bebek o çadırda yaşıyor her şeyden habersiz ve mutlu.