Her Çocuk Özeldir Derken Samimi miydiniz?

Bu yazıyı İzmir Otizm Topluluğu ve Korosu ile ilgili yazımdan hemen sonra yazmaya karar verdim. Çünkü ortaya konan emeğin değerinin altını bir kez daha çizmem gerektiğini düşündüm. Beni buna yazının rakamsal hareketliliği itti. Daha doğrusu hareketsizliği mi deseydim?

Elbette ki; herkesin özel çocuklarla aynı derecede ilgili alakalı olmasını beklememek lazım. Ancak ortada bir samimiyetsizlik yok mu sizce?

Özel eğitim sınıflarını “imajımız zedelenir” diyerek kapatmak isteyen okul müdürleri,

"Kaynaştıma öğrencisi almıyoruz" diyen özel okullar,

Farklı gelişen çocuğu çocuğuyla aynı sınıfta istemeyen ebeveynler yok mu? Var.

Yurt dışındaki farklı çocukların yaşam standartlarını gördükçe ve bizim çocukların haliyle kıyaslayınca çok üzülüyorum. Üzülmek fayda etmeyeceği için pratikte elimden ne geliyorsa, yapmaya çalışıyorum.

Uzay çağı geçti, dijital çağdayız, bu tür ayrımcılıklar hala var. Ne yazık ki, eğitimde ve sosyal anlamda yaşanan bu ayrımcılık tükenecek gibi gözükmüyor.

Ağır bir konu, kabul.

Ancak konuyu el birliği ile hafifletmek gayet mümkün. Ezbere sözleri bir kenara bırakmak ilk adım olabilir. İkinci adım bu ailelerin ve çocukların ne yaşadığını samimiyetle izlemek, dinlemek olabilir. Üçüncü adım ise samimiyetle, gücün kuvvetin ve gönlün yettiği kadar destek olmak olabilir.

Maddi destek kadar, gönüllü olarak STK’larda çalışmak, yapılan etkinliklere katılmak çok kolay aslında. Yapılmıyorsa da; yapanları alkışlamak ve el uzatmak nefis olabilir.

Konuşurken “hepimiz engelli adayıyız” diyerek bilincimizin altında veya dışında var olan bir takım kokuları dile getiriyoruz. Peki, gerçekten her çocuk özeldir derken hepimiz samimi miyiz?

Emin değilim.

Not: 12 yıl özel gereksinimli çocuklarla çalışmış biri olarak anlatacak çok hikayem var. Ancak benim ne anlattığım önemli değil. Şu an sosyal medyada aktif olarak kendi mücadelesini paylaşan özel çocuk ailelerini bulmanızı ve dinlemenizi öneririm, naçizane.

https://twitter.com/aylinanne/