Şeytan çıkarma

Sokağa atıyorum her gün, fibromiyalji geçsin, aman insan göreyim bolca, kafama bir şey takılmasın diye.
Hata, hata, sokak büyük stres ya.
Şaka bir yana, eve geldim, elimde filmler, hepsi korku filmi yine.
Şeytanın Çıkmazı, Şeytan Gelirse, Şeytan Çıkarma...
Korku Denizi, Kâbuslu Ev...
Daha bir sürü böyle şey.
Satan şahıs dedi ki alırken “aman yani, korkarsınız.”
“Haaa” dedim, “evet çok korkarım.”
Yemek hazırladım, sonra muhabbet –benim sağ kola “gel” dedim, “beraber izleyelim.”
Muhabbet Şeytan Çıkmazı’nın ilk sahnesinde çığlık attı, o atınca ben de Muhabbet’e bakıp suratına “böğğğğ şeytan geliyooooor, şimdi evde” yaptım.
Kız ağladı.
“Ay” dedim, “şaka be, pardon.
İnanma yok böyle şeyler.”
Bir saat dil döktüm, papatya çayı mayı içirdim, onu yatırdım.
Filme devam ettim.
Her şeytan çıktığında ya da ruh, onlar bağırırken ben de bağırdım “huuuuuuu, uuıııııı...”
Baktım film benim ondan korkacağımdan daha çok benden korktu, kapadım.
O sıra bir an düşünüverdim; yahu Ayşe, yıllar önce şu filmleri izlerken donuna doldururdun, günlerce aklından çıkmazlardı diye.
Bir de neden gidip hep alırsın, sorarsın ki korku filmi var mı, bana versenize şuradan korku, cinayet diye?
Jaws’ı seyredip yıllarca denize giremeyen bizler, şimdi aynı balıklı filmleri izleyip suya inadına nasıl atlar olduk ki?
Senaryolar klasikleşti demeyin.
Herifler yaratıcı sürekli.
Her korku filmi aşıyor kendini.
Beni eskiden en çok korkutan filmin yenisinin, en güzelinin karşısında tırnak törpülüyorum, bu normal mi?
Yanımda oturan kedi bile hırlıyor, tepki veriyor filmdeki korkulu sahneye de anca o zaman diyorum ki heh katliam zamanı, belli.
Çünkü niye kardeşim?
Hayatımız zaten korku filmi tadında geçiyor.
Aşk meşk, komedi filmi niye almıyoruz, haaa?
Onlar salakça geliyor bize ya.
Aşk meşk desen, kazı-kazan kadar az ihtimal.
Komedi desen, bizi güldürmek de adamı bayağı zorlar.
En iyisi kendi filmini kendin yazıp yöneteceksin, işte bu kadar.