Tanrı idolleri sevmez

Trafiktesiniz sanırım. Yolculuk nereye?
- Philadelphia’yla Washington arası bir yerdeyim, konsere gidiyoruz. Turnemiz gayet güzel ve eğlenceli geçiyor.
İstanbul’a ilk kez geleceksiniz. Sizden sahnede ne beklemeliyiz?
- Konserlerimde güzel müzik, tutku, enerji ve anlatılacak çokça hikaye var.
Son albümünüz geçen yıl çıktı. Yorum ve hayran tepkileri nasıl?
- “Muhteşem” diyenler çoğunlukta ama ben müziği sevdiğim için yapıyorum. Benim için nefes almak gibi bir şey. Yaratıcılık kanımda var, dolayısıyla yorumlar benim için geri planda.
Peki yazım aşaması nasıl geçti? Nelerden beslendiniz ve ilham aldınız?
- Basitçe hayat, kadınların yaşadığı inişler çıkışlar, yaşadıklarım, güçlü olmak... Kısır döngülerimiz beni besledi. Hayat her zaman en büyük ilham kaynağım.
Son albümünüz ilk üç albümünüze göre caza daha yakın. Müzikte geldiğiniz noktayı nasıl görüyorsunuz?
- Farklı türleri dinliyorum. Amacım sevdiğim her şeyden beslenmek. Anlattığım hikaye ortaya çıktığında türünü de oluşturuyor. Kendimi rahat bırakıyorum ve albüm oluyor, gayet basit...
Ne tür hikayeler anlatmaktan hoşlanıyorsunuz?
- Bir akıştır anlatım aşaması. Stüdyoya girer takılır ve çalarız; ardından hislerim ortaya dökülür. Bazen aynaya bakar gibi kendimi, bazen de etrafımı anlatırım. Önceliğim gerçeklerdir ve kendimden beslenirim. Neyi seviyorsam da onu yaparım çünkü özgür bir ruhum.
Hiç idolünüz oldu mu? Kime ‘müzik dehası’ dersiniz?
- Hiç idolüm yok ama Barbra Streisand ve Diana Ross, Aretha Franklin bence dehadır.
Herkesin bir idolü olur. Sizin neden yok?
- Yok, çünkü ben bir Hıristiyanım ve İncil’de “Tanrı idolleri sevmez” der. İnsan sadece insandır ve hata yapar. Bizim sadece insan olduğumuzu unutmamak lazım. İsteyen istediğini örnek alsın ama idolleştirmesin.
Hayattaki en büyük tutkunuz ne?
- Oğlum! Ondan başka bir tutkum yok.
Anneannenizin lakabını verdiğiniz ‘Blues Babe’ isimli bir derneğiniz var. Ondan öğrendiğiniz en önemli şey ne?
- Yüksekten uçmamayı ondan öğrendim. Hep “Sen kuş değilsin, ayakların yere bassın” derdi.