Eğitim Çıkmazı...

Açlık ve hastalıkların tümünü olması bile büyük bölümünü çözebilir.

Tabii şartların uygun düşmesiyle olabilir.

Savaşa, silaha ve uzay teknolojisine ayrılan paraların sağlık ve eğitim araştırmalarına tahsis edilmesi halinde her ülke kendi ölçeğinde, halkına yararlı ve geleceğine yönelik yatırımları gerçeklştirebilir ama silah lobileri izin verirse.

Savaş çığırtkanlarına fırsat verilmezse.

Savaşlar biterse, dünya biraz biraz kendine gelince herşey süt liman olmaz belki ama sağ ayağından şikayet edip hastaneye yatan garibanın sol ayağı ameliyatla kesilirse ve sakat bırakılırsa bu olay unutulmaz.

Unutulmayacağı gibi suçluları hesap verir.

Ve bedelini öder.

Her şehre bir “Memorial Hospital” açılamaz ama, bu tür gelişmiş sağlık kuruluşları ile işbirliği yapan ve teşhiste karşılıklı yardımlaşan sağlık merkezlerini devreye sokabiliriz. .

Eğer yeteri kadar sağlık araştırmalarına bütçe ayrılırsa çok yetenekli insanlarımız sağlık konusundaki buluşları ile dünyada seslerini daha fazla duyururlar.

Eğer eğitime ve üniversitelerimize bütçeden daha fazla pay ayrılabilirse, ülkenin yetenekli bilim adamları ve akademisyenleri dünya çapında makaleler yazarak seslerini daha geniş kitlelere ulaştırabilirler.

Ama ne yazık ki bütün bunlara ulaşmak zor.

Ne yazık ki hâlâ savunmaya yani silaha, tanka uçağa ayrılan bütçe büyüklüğü eğitim ve sağlığın önünde gidiyor.

Bunun bugünden yarına değişmesi beklenmiyor da.

Nedeni her tarafımız silahlanma yarışına girmiş ülkelerle çevrili.

Ve biz oturmuş yanlış bacağı kesilen insanımızın durumunu bir gün sonra unutuyoruz hakkını arayamıyoruz...

Ve biz ortaöğretimde okuyan çocuklarımızdan iki-üç katına çıkan üniversite adaylarının özel dershanelere gitmesinin önünü alamıyoruz.

Yani okul açıyoruz. Eğitimci yetiştiriyoruz. Hocalarımız çocukları yetiştirmek için çırpınıyorlar. Yeteri kadar olsa bile verdiğimiz eğitim üniversiteye girecek kadar iyi değil. Girmeye yetmiyor.

Dönüp parası olan adaylara “Dershaneye gitmezseniz üniversiteyi unutun” diyen bir eğitim sistemiyle yol almaya çalışıyoruz.

Yani “beyinlere test, midelere tost” sokuşturarak harikalar yaratacağımıza inanıyoruz.

Olmuyor.

Oluyorsa da bu kadar oluyor.

Fazlasını beklemeye hakkımız yok ama bunu dahi seslendirmekten çekinir pısırıklığı üzerimizden atamıyoruz.

Eğitimde ve sağlıkta hep sınıfta kalıyoruz.

Nedeni açık ve net: Silah lobilerine boyun eğiyoruz.

Sonra, daha az insan ölsün diye barış güçlerini savaş alanına göndermek için konferanslar düzenliyoruz.

“Bu savaş ve savaşlar artık bitsin” diyen aklı başında bir dünya liderini dahi mumla arıyoruz.

Sezai Bayar