İşsizin krizi devam ediyor

Veriler bu yöndeydi ama Kahn aşırı iyimserlik havası yaymıyordu.

Kahn, işsizlik sorununun kolay aşılamayacağını söylerken, temkinli oluşunun nedenini de açıklıyordu. İşsiz gezen bir insana krizin gerilediğini söylediğinizde inandırıcı olamazdınız.

Kahn haklıydı.

Başbakan Tayyip Erdoğan örneğin, bir gün önce üniversite diplomasının iş garantisi gibi görülmemesi gerektiğini söylerken de işsizlikten söz etmişdi.�

Etmişti ama bir farkla. IMF Başkanı bunu, “kriz, en geniş kitleler tarafından işsizlik olarak hissedildiği sürece iyimser bir sonuca varamayacağız” demek için söylemişti.

Başbakan Erdoğan ise, tam tersine. İzmir 9 Eylül Üniversitesi’nde yaptığı konuşmada “Gençler, bakınız her üniversiteyi bitiren ve tüm halk iş sahibi olur diye bir kaide yok.” Derken, bunun ekonomik krizle ilgili bir kriter sayılamayacağını anlatmak istiyordu. Dolayısıyla da kötümserliğe gerek yoktu.

İŞSİZLİK EN BÜYÜK SORUN

ON yıldan beri gençlerle haşır neşirim. Üniversitede verdiğim derslerde, konferanslarda, ortak çalışmalarda birlikte olma fırsatını buluyorum.

Demokrasi, ordunun siyasete müdahalesi, Avrupa Birliği, komşularla ilişkiler gibi konularda gençlerin yaklaşımının her yıl farklı olduğunu görüyorum. Bu yıl örneğin, sınıflarda en tartışmalı konu demokrasiydi, Batı karşıtlığı, Avrupa Birliği’ne şüphe ile yaklaşma had safhadaydı. Bir konu hariç.�

Gençleri umutsuzluğa, kendilerine ve yarınlara güvensizliğe iten işsizlik, her yıl karşıma çıkan ortak payda.

Bu durum karşısında, “Biz elimizden geleni yapıyoruz ama zaten üniversite diploması iş garantisi değildir” demenin ne kadar moral bozucu olduğunu da hissedebiliyorum.�

Önceki gün Avrupa Güvenlik ve İşbirliği Örgütü AGİT’te bir rapor konuşuldu. Raporu hazırlayan Dartmouth Ekonomi Profesörü David Blanchflower, kriz sırasında Avrupa Birliği ülkeleri arasında gençlerin işsizlik oranının yüzde 19.7’ye, ABD’de ise yüzde 17.8’e ulaştığını söyledi. Bu durumun ciddi toplumsal sonuçları olacaktı.�Genel işsizliğin devamına, ücretlerin düşmesine ve iş memnuniyetsizliğinin artmasına, sağlık sorunlarına yol açacağı belirtiliyordu profesörün hazırladığı raporda.�

Terör gibi önemli toplumsal sorunları derinleştirdiğini de eklemeye gerek var mı?

Öyleyse gençlerin iş bulabilmeleri için krizin geçmesini beklemekten başka yapılacak hiçbir şey yok mu?�Tabii ki var.�

Burada sorumluluk hükümete düşer.
Gençlerin hayattan beklentilerini düşürecek açıklamalar yerine yapılacak şey, onların iş bulabilmelerini sağlayacak siyasetler üretmektir.

AYAKKABI

BİLGİ Üniversitesi’nde IMF Başkanı aslında özeleştiri de yaptı. Bugüne kadar ülkelerin somut koşullarının iyi değerlendirilmediğini söyledi. Halkın en geniş kesimlerinin desteklemediği programların gerçekleşmesinin mümkün olmadığını itiraf eti. Bunun için “esnek” olacağız, hükümetlere, acı şuruptan etkilenecek kesimleri rahatlatmak, oralara aktarılmak için ek fonlar vereceğiz dedi.

IMF’nin “esneklik” ihtiyacında, halka acı çektirdiğine bakılmaksızın hayata geçirilmeye çalışılan programlara karşı yükselen seslerin etkisi yok mu? Tabii ki var.

IMF karşıtı gösteriler bütün dünyada, bu örgütün kendisini gözden geçirmesine yol açmaya yaradı kuşkusuz. O zaman dünkü ayakkabı olayını onaylıyor muyum? Hayır. Bir gazetecinin izlemeye gittiği olayda eylemcilerin safında yer alıp alamayacağı tartışılsa da bana göre kesin bir çizgi çizilemez. Her olay kendi koşulları içinde değerlendirilmeli. Ama bir konferansı gazeteci olarak izliyorsanız o zaman başka. Halka haber vermek amacıyla akreditasyon yaptırarak bir toplantıya, bir randevuya gazeteci kimliği ile giriyorsanız, bu gazeteci olduğunuz için sahip olduğunuz bir ayrıcalıktır. Bu ayrıcalığı başka amaçlar için kullanmak doğru olur mu? �