Hafızamı kaybettim bulamıyorum

Dilim dışarıda. Okullar açıldı, amaçlar belirlendi, yapılması gereken işler listelendi, ödevler gelmeye, aktiviteler belirlenmeye, alışveriş listeleri uzadıkça uzamaya başladı ve hayat tıkanıverdi. Kitlendim yine. Dilim dışarıdaydı ya, koptu! Oh iyi oldu.
Ben her sonbahar kitleniyorum. Ayol insan artık bir sene bir öncekinden daha gelişmiş olsun bari değil mi? Yok. Ben hep geri gidiyorum. Hep geri, hep geri.
Size de oluyor mu? Bir ben miyim bu halde?
Sözde zamanı iyi değerlendiren bir tipim, olmasam ne olacak bilmiyorum. Kafam da bulut gibi. Bana her söyleneni iki kere tekrarlatmam gerekiyor. Kulaklarım filan duymuyor sanki. Devamlı bir şeyleri unutuyorum. Devamlı ama. Bir lafa başlıyorum sonu gelemiyor bir türlü. Ne kişi isimlerini hatırlıyorum, ne olayın olduğu yeri ama hâlâ inatla olayı anlatmaya çabalıyorum.
Sussana be kadın! Oysa yaz tatilinde her şey elbet bir şekilde olur şeklindeydi. Oluyordu da. Kafam da çalışıyordu ve henüz hafıza kaybına da uğramamıştım. Hayır yani ne oldu da her şeyi bir anda unuttum hiç bilmiyorum. Kafayı bir yere mi çarptım acaba? Hatırlamıyorum ki!
Çalışan kadının dünyası okullar açılınca daha da bir kabus gibi valla.
Şu okul olayı beni mahvediyor. Sürünüyorum okullar açılınca. Gerçi okullar kapalıyken de sürünüyorum ama o farklı. Bu okullar da çok demode gelir oldu bana. Çocuklar uzay çağında, okullar eskiçağda. Bir de hangisine gidersen git sonuçta öğretilen şeyler hep aynı. Anlatma şekillerine kuş kondursan da çocuğun canı istemiyorsa hayatta almıyor.
Nasıl içim sıkılıyor anlatamam. Hele şu okulların ödev ve aktivite olayına biz ana-babaları da sözde eğlenceli şekilde dahil etme çabası yok mu! Üşütesim var. Ben çocuğumla ödev yaparken hiç eğlenmiyorum ki. Bitse de kurtulsak diye bakıyorum. Ödev yaparak eğlenmek de istemiyorum. O şekilde eğlenesim yok. Nokta.
Ben eğlenmeyince, çocuğum da eğlenemiyor. Yahu ben zaten zamanında yedi mahallenin de ödevini yapmışım, niye yeniden çocuğumla ödev yapacakmışım ki! Ben çocuğumla işten gelince sadece geyik yapmak istiyorum. Sadece saçmalamak ve deşarj olmak istiyorum. Onlar da benimle boş vakit geçirsinler istiyorum. Ben annemle babamla her akşam oturup bir de okul muhabbeti yapmak zorunda kalsaydım, yeminle anneme anne, babama baba demek istemezdim. Zaten bir kere ödev sordum, babam abartısız 17 saat anlattı. Ödevim 14 sayfa oldu, öğretmen bile fenalaştı okurken zamanında. Bir daha da sormadım asla.
Ben bu konuya nereden geldim bilen var mı Allah aşkına?
Bak yine unuttum... galiba!
Yonca “bunama”

Harika Sağlıcak

Boğaziçi Üniversitesi’nde 12 yıldır İngilizce öğretmeni olarak çalışıyor.
Yıllarca spor salonunda ter döktükten sonra 2008 yılında Belgrad Ormanı’nda koşmaya başladı.
Bu mesafeleri koşabileceğini hayal bile edemezken Nike 10km ve Avrasya maratonu 15 km koşusuna katıldı. O günden beri 10 maratonda farklı mesafelerde koştu.
Bunlardan ikisinde 44 bağışçıdan toplam 3850 lira bağış topladı. Aldığı en düşük bağış 20, en yüksek bağış miktarı 1000 lira. Harika koşuyor; çünkü koşmak onu daha mutlu, sağlıklı ve sosyal bir insan yapıyor.
Koşarken bağış topluyor; çünkü o ve onu destekleyen 44 arkadaşı sayesinde birileri daha özgür ve daha mutlu. O mesafeleri tamamlayabilmek için en zorlandığı anda, ihtiyaç duyduğu tüm itici gücü de bu düşünceden alıyor.
Sevdiği bir sporu yaparken insanların ihtiyaçlarına farkındalık yaratabildiğini ve birilerinin hayatının daha da güzelleştiğini düşünüyor ve koşmaya devam ediyor.

Yogadan kovuldum

Ben bir-iki kere yoga yapmayı denedim. Her seferinde kovuldum. Birinde feci kovuldum hem de. Çünkü beni feci gülme tuttu ve hoca insanlara yanlış enerji verdiğimi söyleyip gitmemi istedi. Çok utandım. Neyse o kötü tecrübeden sonra hiç denemedim.
Taa ki bu yaz komşum Özlem Göçek gelip bana kendi yazdığı “Çocuklarla Yoga Hareketleri ve Sağlıklı Yaşam” kitabını verene kadar. Belki beni de çocuk olarak kabul etmek lazımmış yoga söz konusu olunca. O kadar şeker ki kitap, çocuklarla beraber kitaba baka baka yapıyoruz. Hareketler çok basitmiş gibi duruyor, çocuk işi hani, deneyin de görün.
Bayağı zor ama çok zevkli. Yoga fobim geçti.
Yonca “yogafobik”