“Arzu”nun sözlük hali

Tutkunun selefi, “emel”in epey ötesi gibi geliyor bana.�
“Her emelim, her arzum yine sensin” diye boşuna pekiştirmiyor, Secaattin Tayeli.
“Ne emelim ne arzum”u da rastgele olamaz, Zeki Müren’in.
Gömelim gel bu farkı nüansa desem, sığmaz yani.

Yok, TDK’nın da, “hukuk”un da tanımlayamadığı, tanımlayamayacağı bir kelime bu.
“Erkeğin evlendiği tarihten itibaren bir yıl içerisinde evliliği kendi arzusu ile sona erdirilmesi halinde...” diyor mesela hukuk.
Arzu deyince ise benim aklıma evliliği sonlandıran bir cürmümeşhut geliyor.
Fesatlık bende diyeceğim ama, bu memlekette arzuya arzu derler hakim bey.
Mesela Arzu Okay, anında Arzu Okey olarak tercüme edildi, arzuların sittin sene süren acımasızlığına...
Arzu Yanardağ ile yine binbir magazinin VanGoghvari kara karga bulutu çöktü de bu ismin üzerine, Arzum Onan ile aklandı Arzu ismi, elmecbur, istemeye istemeye...
Bu memlekette çocuğuna Arzu ismini koymak saflık mıdır, umut mu, cesaret mi, özgürlük mü hakim bey?
Kürtçe Daxwaz’mış arzu, siz mi koymak istemediniz hiç o ismi, yoksa nüfus müdürü mü dablyu?

Ben arzuyu küçük yaştan tanırım.
Bir çok film sahnesi, çocukluğumuzun hayal-meyal-mahal(le)lerinden arzuyla geçmiştir. (Arzu treleybüsü)
Ve arzunun içinde biraz da çocuksuluk ararım.
Her zaman öyle sevimli, haşarılığı katlanılabilir değildir ama.
Bazen finalinde “iyi niyet ya da ağır tahrik indirimi” uman marazlığı, her şey olup bittiğinde kravatını düzelten sarsa(la)klığı da çoktur.
Ki bu filmlere, oyunlara da konu olmuştur.

Tennessee Williams’ın oyununun “Arzu Tramvayı”, “İhtiras Tramvayı” olarak iki ayrı vurguyla Türkçe’ye çevrilmesi de, sözlüklerdeki arzu tanımının kulaklarını çınlatacaktır.
Williams’da arzu, bir başkasına kendi “ben”ini riske atarak yönelir. Ardından da benlik özdeşmeleri kendinde değil, artık ötekinde arar. Yani sanırım.
Anlaşılan “arzu”yu anca yarın bitireceğim.