Tazminat kaygısı

Uzun bir eve kapanma sürecinin ardından, marjinal faydası yüksek olan özgürlüğe kapıldık gidiyoruz. Zembereğinden boşalmış yay gibiyiz. Maske, mesafe hijyen hak getire. Yeniden eve kapanma korkusu yaşarken, bir gözümüz ve kulağımız da ekonomide.
Malum aylarca üretim ve hizmet durdu. Çarklar dönmeye başlayınca, başka sorunlar ortaya çıkmaya başladı. Şimdi istihdam konusu masaya geldi.
Bu konu bir yandan ekonomik, diğer yandan sosyolojik ve psikolojik unsurlar içeriyor. Taraflar dinlenmeye başlandı. Yakında önce istihdam kalkanı açıklanacak, ardından da kıdem tazminatı için formüller kesinleşecek.
İşçi kıdem tazminatına dokunulmasına “Kırmızı çizgimiz” diyerek karşı çıkıyor. Hal böyle olunca sanıyoruz ki, işveren bunu destekliyor. Ama öyle görünmüyor. İşveren birkaç noktada kıdem tazminatının bir fonla yönetilmesine karşı.

*
Birincisi ve belki de en önemlisi, istifa edildiğinde de çalışanın kıdem tazminatını hak ediyor olması. İşveren, bu madde nedeniyle vasıflı çalışanlarını kaybetme korkusu yaşıyor. İşveren, en ufak bir fazla ödeme önerisinde, çalışanın kıdem tazminatını yakma derdi kalmayacağı için iş yerini değiştirebileceğini, bunun da kendilerini zora sokacağını söylüyor. Yani kurum aidiyeti yara alacak diyorlar.
Bu konuda ikinci sıkıntı ise, fona her ay ödenecek olan yüzde 3’lük katkı. Bu da işvereni düşündürüyor. Bugün bir işçiyi işten çıkardığında ya da işçi emekli olduğunda tazminat ödeyen işveren, her ay düzenli bir yükün altına girmek durumunda kalacağı için dertli.
Bir diğer sıkıntılı konu ise eli kulağında olan işsizlik sigorta primlerinin işçi ve işveren tarafı için ikiye katlanması. İşçinin yüzde 2’ye, işverenin de yüzde 4’e çıkacak bir ödeme yapmasından bahsediliyor. Bu durum da işveren kesiminde şaşkınlık yarattı. Tam çarklar dönecek derken ek maliyetler geliyor havası hakim.
Bu dönem başka döneme benzemiyor. İşverenlerin derdi üretim ve hizmeti durdurmamak. Çarklar dönsün derdindeler. Ancak bunun için maliyet düşürücü desteklere ihtiyaç duyuyorlar. Önlerine çıkan senaryolar ise onları çok da mutlu etmiyor. İşçi için de durum çok farklı değil. Çözümlerin ortak bulunması şart. Çalışma barışı içinde sağlıkla bu süreci geçeriz umarım.
Kalın sağlıcakla.