Sahrap Pera’da

Çocukluğumdan beri var olan yemek tutkusunun ve “yedirmek” isteğinin bir göstergesi olacak, uzun yıllardır hayalini kurduğum bir yer açmak bugünlere nasip oldu. Küçük mü, orta büyüklükte mi, orada mı burada mı derken, benim de bir restoranım var artık.
O kadar heyecanlıyım ki, her sabah “Şunu da mı pişirsek, bunu da mı denesek acaba” heyecanıyla uyanıyorum. Pişirmekten öte, yedirmekten aldığım hazzı bugünlerde daha iyi anlıyorum. Zaten yemekçilik benim için hep yedirmekle eşanlamlı olmuştur.

ESNAFLIK GÜZEL DUYGUYMUŞ

Meğer esnaf olmak ne güzel bir duyguymuş. Her sabah komşu dükkan sahipleriyle “günaydın”laşmak, bir yandan sohbet ederken, bir yandan kepenkleri kaldırıp o günün rızkına “Bismillah” demek pek bir keyifliymiş.
Biliyorum ki bu iş kolay değil. Evet, ben herkesi evimdeymiş gibi ağırlamak istiyorum, o kadar coşkuluyum ama eve gelen misafiri ağırlamak kolay!
Güleryüz, tatlı dil her yemeği lezzetli kılar. Hem misafir de umduğunu değil bulduğunu yer değil mi?
Oysa şimdi durum farklı. Er meydanına çıkmış gibiyim. Bir mutfağa koşuyorum, bir müşteriye dönüyorum.
Henüz günlerle sayabileceğim bir zaman oldu Sahrap Pera’yı açalı ama daha şimdiden hışırım çıktı.

EVİM GİBİ GÖRÜYORUM

Mutfak artık sadece benim değil, çok kıymetli şeflerim var. Biz bir ekibiz artık. Ekip olmayı becermek de ayrı bir maharetmiş meğerse.
Bana kalsa, her an bir şeyler ikram etmek istiyorum ama iş şirazesinden çıktığı için de ha bire uyarılıyorum. Çünkü restoranımı evim gibi görüyorum.
Daha tencere kaynamaya başlayalı bir hafta oldu ama acaba beğenirler mi, nasıl yapsak da daha iyiyi başarsak endişesiyle uykular da uçtu gitti.
Biliyorum ki her güzel şey, çok emek, sabır ve zaman ister. Sabrederek, bekleyerek ve daha çok emek vererek göreceğiz sonucu.
Umarım sizlere layık olabilirim ve umarım her şey güzel olur.