Kürtajdan sonra ilişkimiz değişti

Annem ve babam 6 yıl önce boşandı. Çok hareketli bir ergenlik dönemini ardımda bıraktım. Lisede öğrenciyken, yani 17 yaşımdayken sevdiğim kişiyle tanıştım. Sevdim, değer verdim, güvendim ve ilk defa onunla beraber oldum. Gençlik aşkımdı.
Hani insanın hayatında biri olur ya, ne onunla yapabilirsin ne de onsuz. Öyleydik. Onun da beni sevdiğini düşünüyordum. Zaman hızla akıp geçerken bir ayrılıp bir barışarak yılan hikayesine dönen ilişkimizi 2,5 sene sürdürdük. Bu süre zarfında 8 ay gibi uzun bir süre ayrı kalıp hayatımıza başka insanları soktuk.
Ama yapamadık, birbirimizi unutamadık ve tekrar barıştık.
Daha barışalı 1 ay olmuşken hamile kaldığımı öğrendim. Çok şaşırmıştım, ne yapacağımı bilemiyordum, sevdiğim adamın çocuğunu 1,5 ay karnımda taşıdım. Ama yapamazdım, doğurma gibi bir şansım yoktu.
Çalışıyordum ancak ailemle yaşıyordum. Filmlerdeki gibi uzak bir şehre yerleşip ona tek başıma bakamazdım. Evlenelim dedi ama evlenemezdik, çünkü 3 ay sonra askere gidiyordu.
Tek başıma çocuğu büyütmekten korktum, ailem destek olmazdı. Eminim olayı bilseydi onun ailesi de yanımda durmazdı.
Sonunda hiç istemeyerek kürtaj masasına yattım. O günden beri toparlanamadım zaten.
Yeterince bana destek olamadı. Belki o da psikolojik olarak yıpranmıştı, bilemiyorum. Sonuçta kendi başıma atlatmak zorunda kaldım ama maalesef bana bu olayı unutturacak hiçbir çözüm yok. Zamanında bana diğerlerinden olgun gelen erkek şimdi ise kadınların erken olgunlaşmasından olsa gerek, aynı olgunlukta gelmiyor. Önceleri evlenme gibi bir düşüncem yoktu...
Ama yaşadığım o olaydan beri kendime çekidüzen vermem ve ciddi bir ilişki yaşamam gerektiğini düşünüyorum.
Bir yandan da çok sevdiğim adamın beni üzmesine, yanımda olamamasına tahammül edemiyorum.
Artık olayları zamana bırakacak gücüm kalmadı. Ya hayatımdan tamamen çıksın istiyorum ya da her şeyi beraber aşmayı.
İkimiz de ömür boyu unutmayacağız birbirimizi, bundan eminim. Bazı insanlar hayatımızda iz bırakır çünkü. Aslında istediğim şey yaşadıklarımızı kabul ederek, birbirimize destek vererek hayatlarımızı birleştirmemiz. Ama onda bu olgunluğu göremiyorum. Zaten askere gidecek.
Şu an hayatımda değil ve yanımda olmadığı için onun beni umursamadığını düşünüyorum. Nasıl bir yol izleyeceğimi, ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.
RUMUZ: YARDIMA İHTİYACIM VAR

YANIT

Her şeyi yaşamaya o kadar erken başlamışsınız ki kızım, ne o tam anlamıyla sorumluluklarının bilincindeymiş, ne de sen...
Çok genç yaşta hamile kalmak, onun sorumluluğunu taşıyacak durumda olmaman nedeniyle bebeği aldırmak, elbette sende büyük bir psikolojik travma yaratmıştır.
Bu genç adamı da çok fazla suçlamak istemiyorum ama, henüz ciddi bir ilişkiye hazır olmadığı ortada. Sen ise ciddi bir ilişki istiyorsun, ama bu adamla olmayacak gibi görünüyor.
“Ya hayatımdan tamamen çıksın ya da beni mutlu ederek her şeyi beraber aşmayı denesin” diyorsun da, belki farkında değilsin ya da görmek istemiyorsun ama o hayatından çoktan çıkmış zaten.
Bana kalırsa güzel kızım, onun gelip seni mutlu etmesini beklemek yerine, hayatına yeni bir yön vermelisin artık. Ama bu gençlik aşkını unutmak işine gelmiyor. Askere gideceği bahanesi ardına sığınıyorsun. Ama sen de biliyorsun ki, bu doğru değil.
Yolunu çizmelisin, ciddi bir ilişki istiyorsan seni üzen, hiçbir zaman yanında olmayan, sana destek vermeyen bir genç adamdan (bu sözler senin sözlerin) bunu bekleyemezsin.

Öleceğine inanmamıştım

Güzin Abla, ben 26 yaşındayım. Bundan 5 yıl önce sosyal medya üzerinden birisiyle tanıştım.
Onunla farklı şehirlerde yaşıyorduk. Buna rağmen varlığını, sevgisini hissediyordum sanki. 3 yıl sürdürdük bu ilişkiyi.
Bir ayrıldığımızda, ben ona eski sevgilimi unutamadığımı söylemiştim. O da aynı şekilde eski sevgilisini unutamadığından bahsetti. Yine de devam ettik böylece.
Derken askere gitti. 6 aylık bir dönemdi. Askerden döndü ama beni bırakıp çekti gitti.
Hastaydı... Ciddi olduğunu düşünemedim, biraz da acımasız davrandım. Bir telefonla öğrendim yoğun bakıma girdiğini, o zaman da arkadaşımın gazına gelip inanmadım. Yine bir telefonla vefat ettiğini öğrendim. O zamandan beri toparlayamadım kendimi. Onu unutamıyorum. Affedemediğim için mi unutamıyorum diyorum bazen... Başkalarıyla yeni ilişkiler denedim, onlar da hüsranla sonuçlandı.
Hiç güneş açamayacak mı benim bahçeme?
◊ RUMUZ: ÇARESİZ KALDIM

YANIT

Güzel kızım, internette tanıştığınız halde onu bu kadar ciddiye aldığın için sen hatalısın.
Her zaman söylemiyor muyum? İnternetten, sanal dünyada tanıştığın kişilerden hayır gelmez... Elbette onu unutacaksın, zaten vefatının ardından da 2 yıl geçmiş sanırım.
Hem birlikte ne yaşamışsınız ki, sadece bir hayal dünyada, hayal bir ilişkiymiş bu...
Onu unutamamaktan söz etmen sadece bir zorlama. Belki de ölmüş olması seni bu kadar bağımlı kılmış.
İnsanlar gencecik eşlerini toprağa veriyorlar görmüyor musun?
Hayal dünyandan çıkıp biraz gerçeklerle yüzleşmeyi denemelisin sevgili kızım. Ne yaptığını, ne işle meşgul olduğunu yazmamışsın.
Sanırım biraz boşluktasın. Çalışmıyorsan, çalışmayı denemeli ya da birtakım faaliyetlerde bulunmalısın kızım. Çevren olmalı, farklı ortamlara girmelisin.