Eşimin bana yaptıklarını unutamıyorum

Merhaba Güzin Abla, ben 23 yaşında ve 2 aylık hamile bir kadınım.
Eşim ise 38 yaşında...
Eşimin evi iki sokak arkamızdaydı. Tesadüfen yollarımız kesişti ve arkadaşlığımız ilerledi.
Daha sonra nişanlandık... 6 ay nişanlı kaldık. Kayınpederim başlarda iyiydi ama sonra eltimin etkisinde kaldı ve hiç nedensiz yere annemlere tavır aldı...
Dini nikâhımızın kıyılacağı akşam, eltimler bize yemeğe geldi ve ben banyoda üç düğümlü ip büyüsü buldum. Eşim de gittikçe uzaklaştı benden...
Kına gecemize eşim zorla ve eşofmanla geldi. Nikâh günü de beni, eşimin amca dediği biri evden çıkardı. Nikâhımda ikinci el gelinlik giydim. Eşimin ailesi sadece bana bir bilezik taktı...
Evliliğimizin üçüncü günü eşimin halasının 16 yaşındaki torunu bizde kaldı. Eşim kendisinin oturacağını söyleyip bizi uykuya gönderdi.
Gece yarısı kıza ‘beni hiç sevmedin mi, yanıma gelir misin’ diye mesaj atmış. Sabah bu mesajı sorunca, “boşanalım o zaman” dedi ve kapıyı çekip gitti...
Daha sonra tatil için teyzesinin evli kızına gittik. O da beni eşime kötüleyip durmuş. “Çok kilo almış, kadınlığı yoktur bunun. Psikolojik rahatsızlığı mı var, elleri aşırı titriyor” demiş.
Eşim bana tüm bunları şezlongda oturup etrafı seyrederken anlattı. “Herkes senden şikâyetçi” dedi. Denizden çıkan bir kadını gösterdi bana, “bak filinta gibi kadın, sen 60 yaşındaki nene gibisin, zayıfla da yanıma yakış, yoksa tabii karıya kıza giderim” dedi.
Kendi evimize döndüğümüzde, bir gece ben uyumaya gittikten sonra telefonumdan, 42 yaşındaki, 4 kızı olan ve abla dediği yan komşusunu aramış. Sonrasında ona cinsellik teklifinde bulunmuş.
Telefonda ses kaydedici vardı, ben onu açınca yataktan fırladı. Gecenin 5’inde terliklerini bile giymeden evi terk etti. Döndüğünde anne yadigarı olan yüzüğü parmağımdan çıkarıp “her şey bitti, boşanıyoruz” dedi.
Evliliğimiz boyunca beni hamile kalmamam için uyardı. “Şayet hamile kalırsan kürtaj olacaksın, yoksa bebeğin ortada kalır” dedi. Ama şu an hamileyim ve 2 aydır depresyon ilaçlarımı kullanamıyorum.
Eşim boşanmaktan vazgeçti, düzelmiş gibi. Ama ben onu artık istemiyor gibiyim...
Hiç yoktan tartışma çıkarıyorum. Geçmişi unutamıyorum. Ona ‘git’ diyemem ama ‘kal’ da demek istemiyorum. Annemler de eşimi tutuyor. Boşanmalı mıyım? Ne yapmalıyım?
◊ Rumuz: Cevap acilen

YANIT

Sevgili kızım, mektubunu okuduğum sürece, hep “şimdi eşyalarımı topladım ve onu terk ettim” demeni bekledim. Ama sen inanılmaz bir şekilde bu adamla evli kalmaya ve onun bütün bu eziyetlerine katlanmaya devam etmişsin.
Bir de üstelik her şey normalmiş gibi ondan hamile kalmışsın. Oysa o sana “çocuk yaparsan, o çocuk ortada kalır” diye açık açık, böyle bir sorumluluk alamayacağını söylemiş.
Buna rağmen hamile kalmış olmanı anlamak çok zor.
Hâlâ bu adamdan normal bir aile babası olmasını bekliyorsan, yanılıyorsun.
Bir yandan da onu istemiyor gibiyim, diyorsun. Sana açık açık söylemeliyim, bu adam sana hiç değer vermemiş ki, kızım.
Ailesi bir yandan, kendisi bir yandan seni kırmak, üzmek için işbirliği yapmışlar sanki.
Bu gencecik yaşta depresyon ilaçları alman normal mi?
Böyle birini ailenin hâlâ tutması için, onun sana bütün bu yaptıklarından haberleri olmaması gerekir.
Ya da “kocandır, ne yapsa hakkıdır, sen kadın olarak katlanmak zorundasın” diyen ailelerden biri olmalılar.
Sana aslında “hemen boşanmalısın” demek isterdim. Ama şimdi dünyaya gelmeyi bekleyen bebeğin var.
Böyle bir evlilikte senin de onun da mutlu olabileceğinize inanmasam da, sana kesin bir öneride bulunamıyorum.