Eşim bana hakaret etmeye başladı

26 yaşında, 2 yıllık evli bir genç kadınım. Bir de bebeğimiz var. Eşimle çok güzel geçiniyorduk, herkesin örnek gösterdiği bir çifttik.
Bir lafımı iki etmezdi ama 5-6 aydır sürekli “Ben erkeğim, ne dersem o olacak” diyor. En ufak şeyden kavga çıkarıyor. Eczaneye gittik, arabadan ondan önce indim.
Arabanın önünden dolandım diye bana sokakta avaz avaz bağırdı. “Sus” dedikçe bağırdı. Arabaya bindim, camdan içeri bağırdı.
Ufak tefek her şeye sinirlenir oldu. Sürekli “Sen kadın değilsin. Kadın nazlı olur” diyor. Sürekli tartışma halindeyiz. Bağırmak ve hakaret etmek için fırsat arıyor sanki...
Annesini markete götürmeye gittik. Babası “Neden bizde kalmıyorsunuz” dedi. Ben de eşime, “Bebek beşiksiz uyumuyor. Düzeni bozuluyor” dedim.
Bana küfürler ederek bağırmaya başladı. En basit bir tartışmada “Sakın konuşma, sus” diye bağırarak üzerime geliyor. Odasını ayırıp yatıyor.
Sırf sussun diye sesimi çıkarmayıp cevap vermiyorum.
Bir süredir hiç konuşmuyoruz.
Ben onu umursuyorum ama ne yapacağımı şaşırdım. Arabada aynı, evde aynı, sokakta aynı... Sürekli bir öfke ve sadece bana karşı sinirli.
En ufak bir tartışmayı büyütüp kavga çıkarıyor. Bazen de ailesinde kalıp eve gelmiyor.
Onlara da kızıyorum, “Oğlum karı koca arasında olur böyle şeyler, evine dön” demiyorlar.
Annemlerde de tartıştık. “Biraz bekle” deyince kapıyı çekip ailesine kalmaya gitti. Beni annemde bıraktı, almaya da gelmedi.
Aileme rezil oldum.
Nasıl oldu da bu adam böyle değişti anlam veremiyorum.
Onu hâlâ çok seviyorum ama sanki ondan nefret etmem için elinden geleni yapıyor. Artık birbirimizi sevmediğimizde söyleyeceğimize dair sözümüz de var.
Ama şimdi bu işin içinden çıkamıyorum... Kimseye bahsedemiyorum. Ne yapmam lazım, bana yardımcı olur musunuz? ◊ Rumuz: 2 yıllık evli

YANIT

Sevgili kızım, bütün bu anlattıklarından eşinin bir gerginlik dönemi geçirdiğini anlamak mümkün. Yoksa sinirlerini bozan, onu mutsuz eden bir olay mı yaşandı aranızda?
Ya da üzgünüm...
Eşin bir başkasına gönül vermiş olabilir diye bir düşünce geçti içimden. Böyle düşünmemin nedeni onun sana sürekli hakaret edip “Sen de kadın mısın, kadın dediğin nazlı olur” diye söylenmesi.
Belli ki seni birileriyle kıyaslıyor. Belki de kadın meselesi değildir.
Ama maalesef bir bebek dünyaya geldikten sonra kendini ihmal edilmiş gibi görüp bunalıma giren bazı erkekler gibi de davranıyor. Anlattıklarından sana çok hak verdiğim bir konu da eşinin ailesinin tutumu.
Gerçekten de babası veya annesi yanlarına sensiz geldiğinde “Oğlum, senin yerin eşinin ve çocuğunun yanı burada işin yok” demeliydiler.
Sen de sanırım hem ona olan sevginden hem küçük bebeğinin hatırına hem de ailene bir şey söylemekten kaçındığın için eşinin tüm bu hakaretlerine, öfkesine izin veriyorsun.
Ama bence hatalısın.
Ne olursa olsun, bunu çekmek zorunda değilsin.
Annene ve babana yaşadıklarını anlatabilirsin.
Bir süre için onların yanına taşınabilirsin.
Böylece eşin de senin artık onun her türlü hakaretini çekmeyeceğini, kendini toparlamak zorunda olduğunu anlamış olur.
Bunun sonunda eşini kaybedebilirsin de ama aklını başına alması gerektiğini de görebilir.
Seni ve bebeğini kaybetmek istemiyorsa, davranışlarına çeki düzen vermek zorunda olduğunu anlar.
Ancak hiçbir kadın, nedeni ne olursa olsun, böyle hakaretler işitmeyi, aşağılanmayı hak etmiyordur.
Eşini ne kadar seversen sev, bunlara katlanmak zorunda değilsin.