Bu nasıl bir sadakat!

Derince’de sahilde bir köpek var... İlginç bir köpek... Deniz kenarında, kanalın denizle birleştiği yerdeki su birikintisinde olur genelde. Gövdesine kadar suyun içinde, dolaşır durur. Arada bir suyun içinde bir şey görür, kafayı daldırır. Bir şey mi yakalıyor, oyun mu oynuyor bilmem.

Kuyruğunu durmaksızın sallar. Gördüğüm en mutlu köpeğin bile o kadar kuyruk salladığına şahit olmadım.

İnsanların seslenmelerine kesinlikle tepki vermez, dönüp bakmaz.

Yaz kış ya o su birikintisinde ya da daha ilerideki tekne çekeğinde görürsünüz. Hep ıslaktır. Dondurucu soğukta bile ıslak ıslak gezer.

Bacaklarındaki tüylerin çoğu tuzlu sudan dolayı dökülmüştür.

Birkaç kez yiyecek verdik. Yemedi. Önüne salam, sosis koyup yemesi için yalvaranları gördüm. Kesinlikle yemiyor.

Bir süredir görememiştim. Geçen gün Derince Harikalar Sahili’ne gittim. Acaba başına bir şey mi geldi, kanalın pis suyu hasta mı etti diye düşünürken dün karşıma çıkıp eski bir dostu tekrar görmüş gibi sevindirdi beni. Yine denize açılan kanalın yemyeşil suyu içinde kuyruğunu pervane gibi sallaya sallaya dolaşıyordu.

Kardeşimle durup izlemeye başladık. Yine suyun içine bakıp bir şey arıyor gibi dolanıyordu.

Biz onu izleyip hakkında konuşurken bir genç geldi yanımıza. Hikâyesini merak ettiğimizi anlamış olacak ki, anlatmaya başladı.

“Abi, üç senedir burada. Üç sene önce sahibi yüzerken kalp krizi geçirip öldü. Cesedini kıyıya çıkarıp kumlar üzerine yatırdıklarında yanında uzun süre ağladı. Gözlerinden yaş geliyordu. O günden beri buradan ayrılmadı. Sürekli denize bakar ve sahibinin gelmesini bekler. İnsanlarla iletişim kurmaz. Diğer köpekler de ilişmez ona. Asla kendisine verilen yiyecekleri yemez. Sadece yosunla ve yakaladığı yengeçlerle beslenir. Deniz kıyısından asla ayrılmaz. Geceleri de yine kıyıdaki kayaların arasında uyur. İlgilenenler, götürmek isteyenler oldu. Ama başka yere götürülürse hemen ölür.”

Bu yaşadığım hadiseyi sizlere anlatırken boğazım düğümlendi, göğsüme bir öküz oturdu.

Bir zamanlar Japonya’da, ölen sahibini yıllarca bekleyen köpek Haçiko geldi aklıma.

Bu nasıl bir sevgidir, nasıl bir tutkudur, nasıl asla pes etmeyen bir iradedir...

◊ Rumuz: Bir okurunuz

YANIT

Bu yazıyı bana bir okurum yolladı. Sanırım internetten alınmış.

Ancak son zamanlarda sosyal medyada ve televizyonlarda yine sokak köpeklerine veya genelde tüm köpeklere karşı inanılmaz bir kötü propaganda yapılıyor ya... Bu da doğal olarak biz hayvanseverleri çok üzüyor. Buna karşı içimden böyle bir yazıyı okurlarımla paylaşmak geçti.

Genellikle okurlarımın çoğunun benim gibi hayvanlara sevgiyle yaklaşan kişiler olduğunu düşünüyorum ama, yine de arada sırada daha farklı görüşte olanlara da rastlamıyor değilim.

Hatta beni tek taraflı yazdığım için suçlayanlar bile oluyor bazen.

Bu nedenle bir köpeğin sadakatini, sevgisini ve bağlılığını bundan daha iyi yansıtabilecek bir yazı olamaz diye düşündüm.

Eminim bu yazıya birkaç kişi burun kıvırsa bile, çoğunuzun gözlerinin dolacağını, burnunuzun sızlayacağını hissediyorum. Ah şu sevgili dostlarımız bir dile gelselerdi de, duygularını bizlerle paylaşabilselerdi...

Pek çok kişiyi belki de utandıracaklardı...