Boşanmış kadınlar için hayat neden bu kadar zor

Kendini o kadar yıpranmış, o kadar tükenmiş hissediyor ki, artık erkeklerden uzakta yaşamak istiyor...
Olacak iş mi bu? Tabii ki değil...
Ama evlenmiş boşanmış, bir de çocuğu olan kadın için yaşam gerçekten o kadar zor ki... Onu anlamamak mümkün değil.
Erkekler için kolay bir lokmadır o... Eğer onunla evlenmeyi düşünüyorlarsa, büyüklük yapıyorlardır.Onu sokaktan kurtarıyorlardır sanki... Bunu başına kakmayı da marifet sayarlar... “Ben seni dul olduğun halde nikâhıma aldım” derler sıklıkla. Erkeğin ailesi ona küçümseyerek bakar, sanki dünyanın en büyük günahını işlemiştir. Evliliği yürümeyince boşanmıştır!
ıkinci evliliğinde mutluluğu yakalayanlar yok mu? Var elbette. Neden olmasın? Ama bu kadının şimdi birlikte olduğu adamla yaşamasındansa, kendini hasta annesine ve küçük kızına adaması çok daha hayırlı bence...

Bundan sonra bana yemek artığı gibi bakacaklar

Sevgili Güzin Abla, çok zor durumdayım, bana da doğru yolu gösterir misin?
Eşimden beş yıl önce boşandım. şu anda 7 yaşında olan kızımla 3,5 yıldır Avrupa’da yaşıyorum.
Boşanmamdaki başlıca sebep, eşimin ailesine, özellikle de babasına katlanamam ve eşimin de gerektiğinde ailesine karşı yuvasını koruyacak gücü gösterememesiydi.
Boşandıktan sonra görüştüğüm bazı erkekler oldu. Niyetim her zaman ciddi bir ilişki yaşamak ve yuva kurmaktı. Ancak karşıma çıkanlar ya ruh hastasıydı ya da beni kullanmak (özellikle de maddi anlamda) niyetindeydi. Ben de bunu fark eder etmez yaşadığım ilişkiyi bitirdim.
Bu arada yaşadıklarımın kızımı ihmal etmeme yol açmasına asla izin vermedim.
Ona hiçbir zaman sinirli bir anne gibi de davranmadım.
ıyi bir mesleğim var, iki yabancı dil biliyorum, kimseye yük olmayacak bir insanım ama yaşadığım son ilişki yüzünden hayata küstüm.
Biricik kızım büyüyünce yalnız olmasın, evleneyim, hatta evimin kadını olayım ve bir çocuğum daha olsun istemiştim. Ama olmadı.
BANA NıKÂH SÖZÜ VERMışTı
Son iki yıldır yaşadığım ilişki şu anda bitmek üzere.
Çünkü birlikte olduğum kişinin sonradan çok farklı huyları ortaya çıktı.
Oysa bu sefer, her türlü çileye rağmen yuvasını yıkmayan kadınlar gibi davranmaya karar vermiştim. Her şeye rağmen onu çekecektim, çünkü artık mutlu evlilik diye bir şeyin olmadığına inanmıştım. Ama artık dayanamıyorum.
Beni neredeyse hayat kadınlığından kurtardığını ima ediyor, küfürler ediyor, aşağılıyor, sürekli eski ilişkilerimi önüme koyuyor... Kızım babasıyla her görüştüğünde evde soğuk rüzgârlar estiriyor.
Verdiği sözlerin hiçbirini tutmuyor. Aynı eve taşınırken, bir aya kadar nikâh işlemlerini halledeceğine dair söz vermişti. Aradan iki yıl geçti, bu konuda en ufak bir adım dahi atmadı... Daha nikâh kıymadan, bana çocuk diye baskı yapmaya başladı...
Kendisi evin kirasını ödüyor, ben de faturalar gibi masrafları karşılıyorum. Buna rağmen kirayı sürekli başıma kakıyor. Üstelik beni ölümle de tehdit ediyor...
Geçmişimle ilgili iğrenç fantezileri var... O zamanlar iğrenç şeyler yaptığıma paranoyakça inanıyor ve bunu babamın yanında bile çekinmeden söylüyor...
O olmasaymış, internette çıplak resimlerim yayınlanacakmış. Güya o engellemiş. Bu mümkün değil!
Ve daha neler neler yapıyor...
Artık 30 yaşındayım. Kendisi de bir çocuklu ve boşanmış diye benim durumumu anlar sandım ama yanılmışım.
ADIM ‘ıKı KEZ
AYRILMIş’A ÇIKTI
Kızımı büyütmek gibi bir sorumluluğum olmasaydı çoktan göçerdim bu dünyadan ama olmuyor.
Bir de hasta annem var. Bakıma ihtiyaç duyuyor ve maalesef babam da hayırsız çıktı, üç yıl önce onu başka bir kadın için terk edip gitti.
Kızımı da alıp annemin yanına taşınayım diyorum. Ama biliyorum ki birlikte olduğum kişi arkamdan çok çirkin şeyler yapacak. Beni bu şehre adi bir hayat kadını gibi tanıtacak.
ış kötülüğe gelince, fantezileri çok güçlü çünkü...
Ne yapacağımı bilemiyorum. Hayat o kadar zor ki...
Ömrümün geri kalanını yalnız geçireceğim. Yaşayan bir ölü gibi. Sadece anneme ve kızıma karşı sorumluluğumu yerine getirmek için yaşayacağım.
Artık adım “iki kez ayrılmış”a çıktı (ikincisi resmi olmasa da).
Bundan sonra bana bir yemek artığı gibi bakılacağını biliyorum...
ınsanlar neden bu kadar kötü Güzin Abla? Ya da ben neden başkaları gibi değilim?
? Rumuz: Neden ben?