Bir Duman kedicik geldi geçti bu hayattan

Duman, kardeşiyle birlikte çokça kedilerin sığınıp barındığı, bakılıp kollandığı bir site bahçesinde üşütmüş ve hastalanmıştı. Hal böyle olunca canlara kol kanat geren, beslemelerini hiç aksatmayan o kadın aldı, veteriner kliniğine bıraktı bebekleri tedavi edilmesi için...
Zaman içinde iyileştiler, sağlıklarına kavuştular. Tekrar yaşadıkları alana bırakılmaları çok uygun değildi. Yuva arandı, ancak onca güzelliklerine karşın bir türlü talipleri olmadı.
Sonra bir gün, sahiplendirme ilanlarına geri döndü bir genç yürek ve ikisini birden aldı. Başlangıçta her şey iyiydi ama bebeklerin birlikteliği kısa sürdü. Tekir olan firar etti, bir daha da bulunmadı.
Duman oğlan o günden sonra tam 7 yıl o genç kızla yaşadı. Ev, semt değiştirdiler birlikte, artık erişkin, çakı gibi bir delikanlıydı Dumancık.
Kendisine bir aile kurdu, çocukları oldu, artık evine sadece karnını doyurma amaçlı gelmeye başladı. Çünkü özgürlüğü sevmişti.
Yıllar geçti, yakın bir zaman öncesinde eve gelmeleri arasına günler girdi, neredeyse haftayı geçti. Sürünerek de olsa gelebildiğinde ise geç kalınmıştı. Tanınmaz bir haldeydi, her bir yanında derin yaralar vardı. Beslenememeye bağlı su kaybından derisi kurumuş, ağzında diş diye bir şey kalmamıştı.
Yine de bir ümit dendi... Acaba yaşama asılır mı, döner mi yeniden bize, aramıza. Kliniğe yatırıldı, günlerce serum, vitamin takviyesi yapıldı. Ama yorulmuştu. Ilık bir bahar sabahı son nefesini verdi veteriner abilerinin ellerinde.
Sağlığındaki o güzel, zümrüt yeşili gözlerini son kez açtı, baktı. Yanında değildim ama son veda miyavlamasını duydum onun.
İçim acıyla kavruldu. Onun gibi yaşatamadığım çok sayıda can, teker teker geldi gözlerimin önüne. Duman’ı onlara emanet ettim... ◊ Ece Bilgin / Sakarya Gazetesi

YANIT

Ece, hayatta tanıdığım en duyarlı, en mücadeleci, en azimli, en sevecen hayvan dostlarından biridir. Onu tanıdığım için her zaman şükretmişimdir.
Çünkü onun hayvanlarla kurduğu dostluğu gördükçe, kurtardığı, beslediği, sahiplendirdiği hayvanları öğrendikçe, benim artık yapamadığımı yapıyor diye ona ayrı bir sevgi besliyorum.
Bakmayın yaşatamadığım, kurtaramadığım canlar dediğine...
O elinde mama dolu torbası, hiç bıkmadan, üşenmeden, “hastayım, üşütmeyeyim” demeden, her Allah’ın günü sokaklara dökülüp o canları beslemeye çıkar.
Ama elbette zaman zaman uzanamadığımız, ulaşamadığımız, kaybettiğimiz canlar da olur bu çırpınış içinde...
Bu yazısı içime dokundu, eminim sizi de duygulandıracaktır. Ve belki de sokakta görüp de başınızı çevirip geçtiğiniz o onlarca Duman’ı hatırlayacaksınız.
O size muhtaç hayvancıklara gerekli duyarlılığı göstermediğiniz için belki de bir vicdan muhasebesi yapacaksınız.
Hemen her yere yetişemeseniz de lütfen yakınlarınızdaki, sokağınızdaki, bahçenizdeki size sığınmak isteyen, sizden bir lokma yemek, biraz su bekleyen hayvanların yalvaran bakışlarına duyarsız kalmayın.
Bakın artık havalar ısındı, evinizin bir köşesine, bir ağacın dibine, bir dükkanın kenarına bir kap su koymayı unutmayın... Hayvanlar bir hafta aç kalabilirler ama susuz 3 günden fazla yaşayamazlar, lütfen hatırlayın...