Annem yüzünden asosyal bir yaşam sürdüm

Ablacığım, annemle babam şiddetli geçimsizlik nedeniyle ayrıldıklarında daha çok küçüktüm.
Annemin psikolojik rahatsızlığı nedeniyle davranış ve tutumlarında aşırılıklar vardı. Evliliği de sinirlerini altüst etmişti.
Onun psikiyatrik tedavi sürecini dedemle birlikte yaşadık.
Annemin bu davranışları yüzünden asosyal bir yaşam sürdüm.
Üniversiteyi onun durumundan dolayı şehir dışında okudum. Okul bittiğinde de evde kalmamak için bir sürü yalan söyleyerek başka bir şehre taşındım.
Bu arada güzel bir iş buldum ve üniversite yıllarından beri beraber olduğum gençle nişanlandım.
Annem ilk başta “Elalem ne der?” diye hemen evlenmemiz için baskı yaptı. Şimdi düğüne çok az bir zaman kaldı ama ne yazık ki annem sürekli kriz geçiriyor.
Her gün arayıp ağza alınmayacak laflar söylüyor, ağlıyor. Ona göre nikâhı ertelememiz gerekiyormuş. Çünkü ben çok zayıflamışım, çok stresliymişim, ayrıca nişanlım zengin değilmiş ve onu çok pasif buluyormuş.
Bense günlerdir kaderimi sorguluyorum. Annem ve babam normal bireyler olmayabilir ama ben de her genç kız gibi güzel anılarla evlenebilmek istiyorum.
Akrabalarım, annemin rahatsızlığını bildiklerinden beni destekliyorlar ama üzerimde emeği büyük olan annemin de üzülmesine dayanamıyorum. Sizce ne yapmalıyım?
Rumuz: Snop

Annenin durumuna gerçekten çok üzüldüm ama onun bu rahatsızlığı nedeniyle kendi hayatını mahvetmek zorunda değilsin.
Psikolojik rahatsızlığı olan kişilerle yaşamak gerçekten zordur. Çünkü onların ne zaman ne yapacakları belli olmaz ve büyük bir bencillik içindedirler. Bu, rahatsızlıklarının bir sürecidir. Çevrelerinde yaşayanların hayatlarına müdahale edebilirler.
Sen zaten çocukluğundan beri yaşadığın sorunlar nedeniyle yeterince üzülmüşsün. Kendi hayatını yaşayamamışsın.
Eğer evleneceğin kişiye gerçekten güvenmiş ve onu seçmişsen, annenin bu değişken ruh halini düşünmemeli, kendi kararlarının arkasında durmalısın.

Tek çocuk olmaktan nefret ediyorum

Sevgili Güzin Abla, ben ailemin tek çocuğuyum ve bu durumdan nefret ediyorum. Bir ağabeyim ya da bir ablam olmasını çok isterdim.
Aslında arkadaş çevrem geniş. Ailem de benimle çok ilgili. Yine de kardeş yokluğu çekiyorum.
Kardeşi olan arkadaşlarıma, özellikle de ablası olanlara imrenerek bakıyorum. Sanki onlar hayata 1-0 önde başlamış gibi geliyor bana. Benden daha güçlü olduklarını düşünüyorum.
Ben de kardeşime yardım etmek, ağabeyim ya da ablamdan tavsiyeler almak isterdim...
Belki bir kardeşim olsa her şey daha farklı olurdu. Belki daha mutlu olurdum. Belki ailem de daha mutlu olurdu...
Ben 8 yaşındayken annem çocuk aldırmıştı, buna hâlâ üzülüyorum. Maddi durumumuz da kardeşim olmasına uygun ama annem bunu hep geçiştiriyor...
Rumuz: Buruk

Canım yavrum, tek çocuk olmak gerçekten zordur, bunu ben de çok iyi biliyorum. Ben de hep bir ağabeyim olmasını istemişimdir.
Ancak sonuçta bu büyüklerin kararı ve senin elinde olan bir şey yok.
Belki anne ve babanın senin bilmediğin bazı sorunları vardır ya da sadece bu konuda kesin karar almışlardır. Koşullar öyle gerektirdiği için bir çocuk daha yapmayı düşünmüyorlardır.
Sen bu konuyu bu kadar büyük bir sorun haline getirmemelisin.
Benim kardeş yerine koyduğum çok iyi arkadaşlarım oldu hayatım boyunca. Bana kardeşten de öte olmayı bilen, 55 yıldır hiç ayrılmadığım arkadaşlarım... Onların varlığı bana bu özlemi unutturdu.
Bazen çevremde birkaç kardeşi olan insanlar görüyorum, birbirlerini yiyorlar. Maddi çıkar söz konusu olunca korkunç kırıcı olabiliyorlar. Böyleleri de var ve onları gördükçe durumuma şükrediyorum.