24 yaşında, bedeni genç ruhu yaşlı bir kızım

Ben 24 yaşında, akli dengesini yitirmek üzere olan, bedeni genç ruhu yaşlı bir kızım.
Tutucu bir ailede yetiştim. Daha 6 yaşındayken başladım dayak yemeye. 20 yaşıma kadar devam etti bu dayaklar.
10 yaşına girdiğimde garip garip hareketler yapmaya başladım. Gözlerimi kırpıyor, elimi kolumu sağa sola sallıyordum. Meğer yakama etiket gibi yapışan tiklermiş bunlar.
Hayatımın en güzel yıllarını annem ve babam çaldı. Ve tiklerim halen devam ediyor.
İnsanlar acayip acayip bakıyor, benimle dalga geçiyorlar.
Hiç kimse demiyor ki acaba bu kızın başından ne geçti, ne yaşadı da bu hale geldi...
Yaklaşık 10 yıldır psikiyatride tedavi görüyorum. Faydası olmadı, olmayacak da biliyorum. Çünkü olay benim beynimde bitiyor tamamen.
Çok hassas olduğum için ara ara sinir krizleri geçiriyorum...
Cevap yazmasan da önemli değil, sadece anlatarak yükümü hafifletmek istedim...
Rumuz: Bahtsız bedenim

Her şey gerçekten sende bitiyor güzel kızım. Kendine güvenmeye başlarsan, o tikler de, depresyon halin de bitecek, emin ol.
Ailenin sana çektirdiği acıları bir türlü üstünden atamıyorsun. Ama bir ömür boyu bunu sürdüremezsin, sana yazık olur.
Psikiyatri bölümünde sana ne tür bir tedavi uyguluyorlar bilmiyorum ama psikanalizin babası Freud’un yöntemiyle seni çocukluk yıllarına döndürebilirlerse, bir tür hipnotizma ile sana telkinde bulunurlarsa eminim düzeleceksin.
Yaşadığın tüm sorunların gerçek nedeni ortaya çıktığında, sen bunu dile getirdiğinde, sorunun üstesinden gelmeye başlayacaksın.
Kendine güvenmelisin, çocukluk yıllarını, anne ve babanın yaptıklarını, çevrenin alaylarını unutmalısın. Onlar geçmişte kaldı. Hiç kimse geçmişe bağlı kalarak yaşayamaz. Allah insana unutma yeteneğini vermiş, beyin bir süre sonra fazlalıkları atıyor. Beynine yardımcı ol, at o kötü anıları.
Herkesin hayatında buna benzer kötü olaylar yer almıştır. Önemli olan onları geride bırakıp geçmişe yönelmen.
Çevrendekilerin bakışlarını, alaylarını hiç önemseme. Kim bilir onların da gizlemeye çalıştıkları ne ciddi sorunları vardır...
İnsanlar acımasız davranıyorlarsa, sen de onları önemsemediğini göster gitsin.

Ondan kaçıyorum çünkü çok zengin

Sevgili Güzin Abla, üç senedir hayatımda çok büyük bir sorun var...
Ben özel üniversitede burslu okuyan bir öğrenciyim. Burada bir gence aşık oldum. Onun da beni beğendiğini anlamama rağmen ondan hep kaçtım.
Sadece ona değil, bu zamana kadar karşıma çıkan tüm erkeklere karşı aynı tutumu sergiledim, kimseye yaklaşmak istemedim.
Erkeklere karşı bu güvensizliğimi ve korkumu nasıl aşacağımı bilmiyorum.
O gençten kaçmamın bir nedeni de onun maddi durumu. O çok zengin, benim ailem ise orta halli. Her şeye rağmen onu deli gibi seviyorum. Ne olur bana yardım et, ne yapmam gerektiğini söyle.
Rumuz: Mutsuz

Bakıyorum da hemen hemen hepiniz bayılıyorsunuz bu eski Türk filmlerindeki “zengin delikanlı-fakir kız” durumlarına.
Burslu okuduğun için kendini ezik hissetmene hiç akıl erdiremedim. Çünkü parayla okumak hiç önemli değil, asıl kendinle gurur duyman gereken yönün burs kazanabilmiş olman.
Burada sorun senin orta halli, onun zengin aile çocuğu olması değil.
O da senden hoşlanıyor mu, yoksa sen mi böyle bir hayalin peşindesin, sorun bu...
Eğer senden hoşlanıyorsa, neden onunla arkadaşlık etmekten kaçınıyorsun?
Derslerini ihmal etmemek, bursunu yakmamak şartıyla elbette senin de arkadaş edinmeye hakkın var.