Fesuphanallah!

Sağ eli havada;

sahneye doğru geniş bir kavis çizerek haykırıyor:

“Onu bunu bilmem ben anlamammmm!”

Tam o sırada;

“Özgür düşüncenin” başkenti Paris’te;

“Hayır bana göre soykırım olmadı” diyeceklere kelepçe takmak isteyen 45 kişi; sağ ellerini kaldırıyor.

Bense zerre kadar umursamıyorum bunu.

Çünkü o sırada kızım Eylül; sahnenin önüne doğru bu defa iki eli havada;

En yüksekteki kayalara çarpa çarpa dökülen azgın ve genç bir nehir gibi coşuyor:

“Onu bunu bilmem ben anlamammmm”

Kim ne derse desin lan

Arkanızdan yol almam

Onlar ister alınsın, isterlerse darılsın”

Biz böylece coşarken;

Onlar orada;

Yani; “Ermeni soykırımı yoktur!” diye düşünmenin suç ilan edileceği Paris’te;

Sağ ellerini kaldırıyor...

Peki ben ne yaptım o sırada:

Bu yüz karası yasağı hiç umursamadan.

Gittim;

Sahnenin önünde sağ eli havada şarkı söyleyen kızıma bütün kalbimle sarıldım.

Alternatife duvar ören ve özgür düşünceye soykırım uygulayan o “kelepçe kafa”ya karşı...

Bütün yasakları umursamadan sağ ellerimiz havada;

Erkin Baba’dan “Fesuphanallah” diye bağırdık.

“Fesuphanallah!!!”

İstanbul Jazz Center’da Aytekin yine yapmıştı yapacağını.

Paris’teki 45 “yasakçı ele” karşı; İstanbul’da en yüksek sesimizle,

Duman’ın o mistik ritminde;

O habis ruhu ve kötülüğü hiç umursamadan;

100 kişi ellerimiz havada:

“Onu bunu bilmem ben anlamammmm!”

Sonra gittim eve;

Koydum bir Jack Brel...

Açtım Baudelaire’in “Kötülük Çiçekleri”ni;

Başladım okumaya;

“Dinle ey hür adam!”

Birden akılma geldi;

Onlara Cezayir’i hatırlatmak yerine;

Acaba kendi tarihlerinden bir “özgür düşünce seti” mi hazırlasam.

En geniş atlasların şairi Rimbaud’dan, en geniş ufukların kalemi Sartre’a...

Bireyin tarihini zorlayan Camus’den, “öteki”nin de bir düşüncesinin olabileceğini anlatan Michel Foucault’ya kadar;

Fransa’nın insanlığa hediye ettiği “özgür düşünce kaşifleri”ni mi hatırlatsam.

Ve yine hiç umursamadan;

Eylül’e sarılıp bağırsam:

Fesuphanallah!