Bir polisin ölümün kıyısındaki son şiiri

ANILARLA yaşamak öyle zor ki;
Ardından akşamlar kadar, anmak seni,
Aramak... Çaresiz ve yorgun,
Mum gölgendeki hayalini.
Öyle zor ki dört mevsim yokluğuna dayanmak,
Gelecekten umutsuz anılarla yaşamak.
Öl ölebilirsen, haydi bitsin yaşam denen saltanat,
Akşam sensiz başlıyor sabah sensiz doğacak.
Ölmek!...
Nedir ki! sensizliğin yanında
Zor olan şey anılarla yaşamak
Beyazıt Çeken
Polis Müdürü
Şair...

* * *

Her gün bir bombanın karşısında...
Hayatla ölüm arasında...
Şiirin eşiğindeydi...
Dün bir bombayı imha ederken vuruldu...
Şehit düştü...
Ardında bu şiiri bıraktı.
Bomba imha etmek.
Şiir yazmak...
Bir bombanın karşısında, başka hayatları kurtarmak için, kendi ölümüne tutunmak...
Ah benim elinde kalem, kalbinde aşkla...
Ölüme meydan okuyan kardeşim...
Hayatla ölüm arasında...
Bir şiirin eşiğinde geçti ömrün...
Ve senden kalan son dize:
Ölmek nedir ki?
Zor olan anılarla yaşamak...
Beyazıt kardeşim...
Bunca acının ortasında daha ne diyebilirim ki...
Koalisyon görüşmeleri... Müzakereler... İnatlaşmalar...
Ve senin bu şiirin, alçaklığa karşı, gözyaşlarımızdan bir bayrak olsun...
Allah rahmet eylesin!
Gırtlağımda düğüm oldu son şiirin...