Halftayım isyanı

“Vallahi artık kafam kaldırmıyor!” en şahane anne cümlelerinden biridir. Çocuklara kısa bir mola için isyan edildiğinde kurulur. Aslında işin içinde bir kabullenmişlik vardır. Anne, hiçbir şeyin değişmeyeceğini bilir bilmesine de, biraz ara verilmezse, halftayım olmazsa delirecektir. Fazla seçeneği yoktur; ya eskilerin çatkı bağlamak dediği şeyi yapacak, bulduğu ilk bez parçasını alından geçirerek başın çevresine saracak, öylece dolanacaktır evde vicdan vicdan. Ya da kafasına huni takacak hale gelecektir.

Memleketin futbol gündemi de futbolseverlere fazla seçenek tanımıyor, ya başımıza çatkıyı çatacağız ya kafamıza huniyi takacağız. Futbolun, kapitalizmle birlikte oyun olmaktan çıktığını, endüstriyel futbolun masumiyet çağını çoktan kapattığını elbette biliyoruz. Kapitalizmin bir oyuna neler ettiğini, çayırlarda oynanan ayaktopunun milyarlarca dolarlık pazarda ne hale geldiğini, arsada güzel olanın borsada neye dönüştüğünü de biliyoruz. Dolayısıyla bütün bu itiş kakışın sebebini de biliyoruz bilmesine ama biraz ara vermezlerse delireceğiz:

“Utanmadan yalan söylüyorsun!”,

“Er geç hesap verecekler!”,

“Bazılarına hakkımı helal etmiyorum!”,

“Kozmik odada olması gereken evrakın senin evinde ne işi vardı?”,

“Bu tarz mesnetsiz ve gerçeklikten uzak iddiaların iddia sahibince ispatlanması gerektiğine inanıyorum.”

Bunlar, aynı gün yapılan beş ayrı futbol haberinden alıntılanan cümleler. Oyun kavramını başlı başına bir inceleme konusu haline getiren Hollandalı tarihçi Huizinga, “Homo Ludens: Oyunun Toplumsal İşlevi Üzerine Bir Deneme” kitabında “Spor” demişti“aslında, oyunsal içeriğinin en iyi bölümlerini kaybetmiştir.”

Biz oyunsal içerikten filan vazgeçeli çok oldu zaten. Endüstriyel futbola rağmen, memleket futbolunun; düşmanlık, nefret, ırkçılık, ayrımcılık üzerinden yürümesine rağmen, her şeye rağmen, futbolu sevmeye alışkınız.

Sadece kısa bir mola için isyan ediyoruz. Bir ara verin de halftayımda çatkımızı çatalım. Bu kadarını vallahi kafamız kaldırmıyor!