Futbolmuş gibi çek panpa

Bir önceki sezonu, birbirinin boğazını sıkan futbolcuların fotoğrafıyla kapatmış, saha içini gırtlak gırtlağa bırakmıştık. İki kaptanın yüzlerindeki öfkeden içimiz daralmış, Baba Hakkı’yı çok anmıştık. Kaptanlık pazubandının sol kola, kalp hizasına, kalbe en yakın yer olduğu için takıldığı günleri düşünmüştük. Kaptan olmanın, yeri geldiğinde hem taraftarı, hem rakibi, kimi zaman hakemi, bazen bizzat kendini aklıselime davet etmek olduğunu filan yazmıştık.

Belki biraz yatışır ve yatıştırlar ortamı, karşılıklı özür dilerler diye beklerken, “Oyunu provake etsin diye oyuna sokulduğunu düşünüyorum”, “Acilen manikür ve pediküre gitsin” gibi açıklamalarla kanımızı dondurmuşlardı.

Sonra sahanın dışının, Türkiye futbol tarihinin en siyah sezonlarından birinin ardından, bir araya gelmeyi, ortak hareket etmeyi ve şiddeti dışlamayı başardığına tanık olduk.

Taraftarları şiddete karşı yan yana, omuz omuza gördük, Çarşı’nın süreçteki olağanüstü tavrına, kamuoyuna yazdığı teşekkürle taçlandırdığı metindeki“İstemeden de olsa kimilerine bir zararımız dokunmuşsa... Geride bıraktığımız tek bir çöp için dahi halkımızdan ve dünyanın en onurlu işini en az ücret karşılığı yapan tüm temizlik işçilerimizden özür dileriz” cümlelerine vurulduk.

O teşekkürde geçen “Hayatı futbola değil, futbolu hayata feda etmek” cümlesi bu topraklarda futbol üstüne kurulmuş en şahane cümleydi. Sahanın içi bu sesi duyar diye düşündük, bu cümleleri bir çağrı olarak okurlar diye ümit ettik. Takımlarına duydukları sevgi ve saygının yolunun önce mesleklerine ve meslektaşlarına duyacakları sorumluluktan geçtiğini anlasınlar istedik.

Taraftar bu kadar iyi bir sınav vermişken futbolcuların da derslerine biraz çalışmalarını, boş kâğıt vermemelerini diledik. Hatta, onları boğaz boğaza getiren şeyin altında nelerin yattığını bildiğimizi, o yüzden bu sınavda soruların hepsine birden, bir anda doğru cevap vermelerini beklemediğimizi, bu sınavda gidiş yolundan da çok puan alınacağını söyledik.

Belli ki, yöneticilerin de futbolcuların da dilek ve temenniler kutusunu açmaya hiç niyetleri yok. Trabzonspor-Elazığspor maçının sonunda payımıza yine, hoyrat bir makasla kesmek istediğimiz bir fotoğraf düştü. Futbolu hayata feda etmenin fotoğrafı. Spor haberi yapan bir gazeteciye şu cümleleri kurdurmak ağırlarına gitmiyor: “Elazığsporlu Bilica, Olcan Adın’ın yanına giderek oyuncunun suratını sıktı ve koluyla boynunu sıkıştırdı.”
Bizim ağırımıza gidiyor artık ama. Fena halde canımızı sıkıyor, kolunuzla boynumuzu sıkıştırıyorsunuz!