Öğrenciler tatillerde ne yapmalı?

Çocuklarımıza tatilin tam olarak ne olduğunu, kendilerini geliştirme yolunda dur durağın olmadığını, belki yeni bir hobi başlangıcının onların hayatını tamamen değiştirebileceğini mutlak surette anlatmamız gerekiyor. Öncelikle “tatil” kelimesinin kökenine bakalım mı?
Tatil, dilimizde oldukça kullanılan kelimelerden birisidir. Arapça dilinden Türkçe’mize geçmiştir.
Türk Dil Kurumu’na göre ise şu anlamları taşır:
* Kanun gereğince çalışmaya ara verileceği belirtilen süre, dinlenme
* Okul, meclis, adliye vb. kuruluşların çalışmasını durdurduğu veya kapalı bulunduğu dönem
* Eğlenmek, dinlenmek amacıyla çalışmadan geçirilen süre.

Aslında şöyle algılamak lazım. Her sabah gittiğiniz iş, okul veya bina bir süreliğine kapalı ama bu şu demek olmuyor; sabah kalkıp oraya gitmeyeceksen hiçbir yere gitme ya da işe yarar hiçbir şey yapma! Acaba şunu alışkanlık edinsek işe yarar mı? Çocuklarınıza her tatil gününün sonunda, “Bugün yaptıkların sana ne kattı” diye sorsak mı? Bence işe yarayabilir.

BUGÜN YAPTIKLARIN SANA NE KATTI?

Klasik bir öneri listesi vermek yerine sadece bu soruyu yazmak istedim, denemeniz beni mutlu eder. Tatillerden konu açılmışken tarihler aşağıdaki gibidir.
* Birinci ara tatil: 14-18 Kasım 2022
* 15 tatil (yarı yıl): 23 Ocak- 3 Şubat 2023
* İkinci ara tatil:17-20 Nisan 2023
* Okulların kapanması ve yaz tatili başlangıcı: 16 Haziran 2023

TEK ÇOCUKLAR DAHA BENCİL Mİ OLUR?

Çok sevgili Dr. Özgür Bolat’ın Instagram hesabındaki bir videosundan aldığım bilgiyi aktarayım öncelikle. Bir araştırma yapılmış ve insanlara şu soru sorulmuş: “Tek çocuklar daha mı bencil olurlar?” Tahmin edebileceğiniz gibi çoğunluk “evet” demiş. Bu arada bencillik narsizim ölçeği ile ölçülüyor. Yani insanlar bir de narsist olduğumuzu düşünüyor iyi mi? Gelelim araştırmanın ikinci kısmına... Bu sefer tek çocuklara ve çoklu kardeşlere narsizim ölçeği yapılıyor ve sonunda görülüyor ki çok kardeş olanlar daha narsistik özellikler gösteriyor.

TEK ÇOCUK OLMAK

Tek çocuk olarak size nasıl bencil olamadığımızı - maalesef doğduğumuz ortamın buna nasıl müsaitlik sağlamadığını- aktarmak isterim. Doğarsınız, her şey muhteşemdir. Tüm ilgi, alaka, sevgi, oyuncak, kıyafet... Her şey sadece sizindir. Lakin evde birlikte saatlerce aynı şeyi yüzlerce kez tekrarlayarak oynayacağınız oyun arkadaşı yoktur. Olsun, siz kendi kendinize bir dünya yaratırsınız. Evin içinde bazen hayali kahramanlar yaratır, kendi kendinize konuşarak, bazen de anneanne ya da babaannede mıncıklanarak geçer gider zaman. Sonra bir gün sizinle aynı boyda bir çocuk gelir, belki artık istemeye istemeye okula başlanmıştır. Oyuncağınızdan birini ona gösterirsiniz, çok beğenir, hemen “al senin olsun” dersiniz, çok sevinir çocuk ve ilk arkadaşınız olur. Hımmm... O zaman çözdünüz siz bu işi: “Eğer oyuncaklarımı verirsem arkadaş edinebiliyorum.” Almak pek aklınıza gelmez. Peki soruyorum: “Nasıl oluyor da tek çocuklar için paylaşmayı bilmez” deniyor? Zavallı bizler arkadaş edinmek için bile hep oyuncaklarımızı paylaşmışızdır. Neyse dönelim konumuza. Bu oyuncak verme meselesi yıllar geçtikçe ilgi, sevgi, zaman, arama sorma, gitmek, koşmak, iyi günde kötü günde, en ön saflarda yer almak olarak genişler de genişler. Veee kantarın topuzu genellikle tek çocuklarda kaçar. Ve nasıl hayattaki her ilişkide fazlasını verdiğiniz yerde kıymetiniz bilinmez ise aynen öyle olur işte. Şimdi tablo böyleyken, tek çocukların doğasında yalnızlık varken, bu yalnızlıktan mütevellit ömrü hayatlarını arkadaş arayarak geçirirken, bencil ya da paylaşmayı bilmeyen çocuklar olması nasıl mümkün olabilir? Araştırmalar sağ olsun böyle olmadığını gösteriyor zaten.

TEK ÇOCUKLAR İLE İLGİLİ BİLİNMESİ GEREKEN ÇOK ÖNEMLİ 2 ŞEY VAR

1) Yalnızlık bizim doğal ortamımız olduğundan bizim için melankolik değildir ve tek başımıza yaptığımız her şeyden son derece keyif alır ve genelde geç evleniriz.
2) İyi bir ailede yetiştirilmiş, kendimizi sevmemiz öğretilmiş ise bencil değil ama “ben-ci” olmuş olabiliriz ki bu yetişkinliğimizde önce maskeyi kendinize takın ya da çocuğunuzdan önce kendinize zaman ayırın uyarıları ile zaten çok örtüşür yani güzel bir şeydir. Etrafına faydalı olabilmek için kendisine iyi bakıyordur kişi belki de nereden bileceksiniz.

TEK ÇOCUKLU AİLELERE TAVSİYELER

1) Çocuklarınıza, onların ilk ve gerçek arkadaşlarının kuzenleri olduğunu sürekli vurgulayın.
2) Dünyanın en iyi arkadaşlarını bile bulsalar bir gün herkesin evlenip çocuk sahibi olduğunda yollarının ayrılacağını onlara öğretin.
3) Çok geç evlenecek olan benim (47 yaşında ilk evliliğimi bu yaz yapacağım) bunu söyleyeceğim aklıma gelmezdi ama çocuklarımıza kız-erkek fark etmez şunu öğretin. Hayatınızı arkadaş değil çok iyi bir eş arayarak geçirin çünkü esas oyun arkadaşınız o olacak. Birbirinize en yakınınızda olan koşabilecek bazen arkadaşlar gelmek istese de gelemeyecek. Ama iyi bir hayat arkadaşınız var ise her şey çok daha güzelleşecek. Bakın aşk meşk demiyorum “hayat arkadaşı” diyorum.
4) Hayatta her şeyin ömrü olduğunu onlara öğretin. Ömrün bile ömrü var. Dolayısıyla arkadaşlıklar da bitebilir bazen gerekir bu, ya da ömür boyu sürer ama yine vakit gelince ölüm herkesi ayırır.
5) Okul başarısı, hayat başarısı, en doğru evlilik, torunlar, güçlü olmanız, becerikli olmanız her şeyi tek olan çocuğunuzdan istemeniz normaldir. Lakin işin anahtarı bence çabalarına saygı duymanızdır. Başaramamış olabilir ama çabalamıştır. Çocuk çabasına saygı ve sevgi duyulduğunu hissedince başarısız olamıyor muhakkak ayağa kalkıp hayat mücadelesine devam ediyor. Bizden her şeyi bekleyin ama yapamıyorsak da çabamızı göz ardı etmeyin.

KÜÇÜK BİR NOT

* Tek ya da çok çocuk, önemli olan mutlu çocuklar yetiştirmektir. Ve bu emin olun iyi anlaşan anne ve babanın çocukları oluyor. Yani iş yine hayat arkadaşında bitiyor. O yüzden onu bulmak lazım.

Günün Sözü:
“Çocuk kafasının içi bilgiyle doldurulacak bir kap değildir, istediğince açmasına yardım edilecek bir çiçektir.”
(Noam Chomsky)

EĞİTİMDEN, BİLİMDEN, BAŞÖĞRETMENİN İZİNDEN AYRILMADIĞINIZ AYDINLIK GÜNLERİNİZ OLSUN.