Nerden baksan ahmakça...

Haberi yapan da, okuyan da, kararı alan da ne yaptığını bilmez vaziyette. “Mizah dergilerine 18 yaş sınırı getirildi” haberinden ne anlarsın; Leman, Penguen, Uykusuz, Lemanyak bilcümle mizah dergisinin satışına sınırlama getirildiğini...
Herkes buradan hareketle yorum yapıyor zaten. Oysa mizah dergilerine sınırlama falan getirildiği yok. Söz konusu olan sadece Harakiri dergisi... Onun da sadece mayıs sayısı...
İşin bir başka komedi yanı da bu!
Başbakanlık Küçükleri Muzır Neşriyattan Koruma Kurulu, Harakiri’nin mayıs sayısıyla ilgili kararı 30 Mayıs’ta alıyor.
Yani dergi bayi camekanlarında sergilenemeyecek, reklamı yapılamayacak, ön kapağına “küçüklere zararlıdır” ibaresi konulacak. Ama mayıs sayısını alan almış, satan satmış...
Kurul’un mayıs sayısıyla ilgili karar aldığı 30 Mayıs’ta derginin haziran sayısı piyasaya çıkmış zaten.
Yani fiili olarak geçersiz bir karar. Kurul bir ay piyasada kalacak bir mizah dergisini bir ayda mı inceleyip karar bağlar?
Ya tam bir komedi ya da ‘dostlar alışverişte görsün” misali göstermelik bir karar.
Bir bardak suda koparılan fırtına bundan ibarettir.
Elbette mizah dergilerinin tek bir sayısı bile yasaklanmasın...
Muzır kurulları böyle ucube kararlar almasın.
Bıraksın bu devlet halkını ondan bundan korumayı...
Ama biz de işin gerçeğini bilerek itiraz edelim. Bütün mizah dergileri yasaklanmış gibi hava yaratmak niye...

Bir sürpriz daha

Dün Sezen Aksu’nun albümün kodlarını yazdım ya, bu konuyla ilgili bir not daha düşmeliyim.
Albümde son şarkı bittikten sonra 40-45 saniyelik bir sessizlik var.
Sonra sürpriz şekilde Unuttun mu Beni şarkısının demosu başlıyor.
Gitar eşliğinde Sezen, “rın dan dan” diye ritim tutarak şarkıyı söylüyor.
Sonunda da “Bu demo yeterli herhalde ha... Anlar yani bunu”... “Bir ölçü fazla var, onu söyleyelim” falan diyor.
Son cümle olarak “Bi daha okuyim mi” diyerek de Unuttun mu Beni’nin albümde yer alan son haline pas atıyor.
Bu da Sezen’in albümündeki sürprizlerden biri olmuş.

Fotoğraf aşkına

Niko Guido’nun Sibel Üresin’in açıklamalarına tepki olarak çektiği “bir gelin-dört erkek” fotoğrafını eleştirmiştim.
Bana fazlasıyla popülist gelmişti.
Bir açıklama gönderdi;
“Dediğiniz gibi fotoğraflarım çok saçma. Amacım da bu algıyı oluşturmaktı.
Erkeğin kadını ezmesi, fiziksel ve psikolojik olarak kadının hayatını zorlaştırmasına tepki olarak o fotoğrafları çektim.
Bu projede bunun tersini göstermeye çalıştım.
Fotoğraflarım insanları düşündürsün istedim. Bu doğru değilse diğeri de doğru değildir dedirtmek istedim” diyor Niko Guido...
Fotoğraf sanatı aşkına saygıyla karşılıyorum...

Ağaoğlu’ndan her doğan bebeğe 10 bin lira

Ali Ağaoğlu, Acıbadem Hastaneleri’nde doğan her bebeğe 10 bin lira veriyor.
Şaka değil, gerçek.
Önceki gün bizim Fishmekan Çetin, ikinci kez kız babası oldu.
Ali Ağaoğlu’ndan bir sepet gelmiş.
İçinde kıyafetler, şapkalar, oyuncaklar ve bir çeyrek altının olduğu bir sepet.
Sepetin içinde bir de 10 bin liralık çek çıkınca şaşırmış Çetin.
“Yok daha neler, her doğan bebeğe mi gidiyor bu sepet” dedim...
Öyleymiş.
Her doğan bebeğe bir çeyrek altın ve 10 bin lira gönderen Ali Bey’in tek bir koşulu var ama; 1 yıl içinde Ağaoğlu’ndan bir ev satın almak.
Ev fiyatından düşülüyor bu 10 bin lira...
Önümüzdeki günlerde çok konuşulacak akıllıca bir kampanya bu...

Çocuk gelinler

Hükümet yetkilileri bizi muzır neşriyattan, internette pornodan koruyacağına bu ayki National Geographic dergisini alıp baksınlar.
Kapsamlı bir çocuk gelinler dosyası var dergide.
Dünyada 5-6 yaşında evlendirilen bebekler, 8-9 yaşında ağlayarak gelin olan küçük kızların hikayesi çarpıcı fotoğraflar ve tanıkların ağzından anlatılıyor.
Dergi, Türkiye’ye de bir bölüm hazırlamış.
Ama ne bir fotoğraf var ne de sağlıklı rakamlar.
Küçük yaşta evlendirilen çocuklar, başlık parası uğruna koca koca adamlara verilen kızlar, beşik kertmeleri, küçük kumalar vs... vs...
İnternet yerine bu meseleleri filtrelemeye ne dersiniz mesela?..

Küba rehberi

Bu sayfada 5 haftadır cuma günleri bir Küba köşesi yayınlanıyor.
Ben ona Havana Club’ın ilanı olarak bakmıyorum.
Küba kültürünü anlatıyor.
Başka hiçbir yerde göremeyeceğiniz 1950 model eski Amerikan arabalarını, Havana’nın barlarından sokaklarına taşan müziği, salsayı, Che’yi, Castro’yu, Jose Marti’yi anlatıyor köşe bize.
İtiraf edeyim 5 haftadır bu sayfada kendi yazımdan önce Levent Özçelik’in Küba izlenimlerini okuyorum.
Küba’nın “Başka bir dünya mümkün” haykırışını duyuyorum.
Önümüzdeki cuma son kez yayınlanacak bu köşe, bana kalırsa Havana Club’çılar Levent’in bu yazılarını internet sitelerine toplu halde koymalılar, Küba için iyi bir rehber oldu...