Benim kahramanlarım...

Çocukları varsa büyütmüştür.

Yıllarının sayısı, gözlerinin altında birer ince nakış çizgisi gibi sanki yüzünün güzelliği.

O gözlerinde bir hüzün gidip gidip geliyor.

Kocaman bir çantası var, içi dolu ve ağır çanta.

Daha uzaktan bakınca çantanın içinde ne olduğunu biliyorum ben; sokak kedileri, sahipsiz köpekler için naylonlara sarılmış mamalar.

Gidip onun boynuna sarılasım gelir.

*

Ama sayıları çok, hepsinin yanına oturup, ellerini tutup ‘Dün gece hava soğuktu...’ diyemem.

Desem, yüzlerine bir anda çökecek mutsuzluğu ve titreyen dudaklarla verecekleri yanıtı bilirim:

‘Bebekler üşüyecekler...’

Mamak çöplüğünden yavru köpekleri topluyorlar, Tuzla’da sokak sokak gezip kedi yavrularını doyuruyorlar, Adana’dan kalkıp Mersin’deki hayvanlara yardıma gidiyorlar, Kütahya’da bir yaralı leyleği tedavi ettirmek için yollara düşüyorlar, İstanbul’un nemli-soğuk gecelerinde itlaf ekiplerini durdurmak için sokak sokak ağlaşarak koşuşturuyorlar.

Ankara’da, İzmir’de, Marmaris’te, Konya’da, Bursa’da, Kayseri’de, Van’da, Bodrum’da, Tekirdağ’da, Edirne’de...

Kış-kar-çamur demeden barınaklardaki hayvanlara yiyecek taşıyorlar. Bu büyük ülkenin her şehrinde, her kasabasında doğaya annelik ediyorlar.

Benim kahramanlarım onlar.

*

Bir hayvansever kadın görürseniz, yüzüne iyi bakın; tanıyabileceğiniz en yüce insandır o.

Cep harçlıklarını, emeklilik aylıklarını, üç-beş kuruş birikimlerini kedi-köpek yavruları, kışın aç kalmış kuşlar ile paylaşan, insanlık kendi çocuklarını öldürürken hayvanları çocukları gibi görüp bir can için böylesine çırpınan kadınlar ya nedir?..

Erkekler yine ortada yok...

*

İtiraf edeyim; onların bu duyarlılıklarını, bu akıl almaz sevgilerini ve her gece çocukları öldürülen bu annelerin dayanma güçlerini zaman zaman ben de anlayamam.

Bildiğim tek şey; hepsine tek tek ulaşıp, ellerini tutup, endişelerine ortak olasım gelir:

‘Bu gece hava soğuk...’