Alarm...

Dün vardı; nitratlı patates alarmı...

Hırsızdan sonra eve en duyarlı alarmı takdırdık. Perde kıpırdasa, kedi yürüse, el çarpsa, rüzgar esse, kımıldasak alarm çalıyor.

Ve ben herkes duyduğu halde ‘Alarm çaldı...’ diye haber veriyorum.

Alarm sesi eksik olmuyor.

Sonunda alarm sesi alışkanlık yaratmış olabilir. Ki alarmlarımız çalmadığı zaman güvensizlik duyguları içinde canımız sıkılıyor.

Ve kapının-pencerenin önünden geçen parmağını anahtar deliğine sokup alarmı çalıştırıyor, hep birlikte dinliyoruz.

Misafirimiz geldiğinde ben ‘Sizde alarm var mı?..’ diye söze başlar oldum.

Muhterem karım ise ‘Sen tam çıkartamıyorsun alarm sesini, kendisini çalıştır da dinlesinler’ diye ekliyor.

*

Ne bileyim ben...

Neyse ki gazeteye gelince de sayfalardaki ‘alarm haberlerine’ bakıyorum.

İşte; 1 Nisan alarmı...

Medyaya sansür-hapis getiren, hortumcuyu koruyup gazetecinin canına okuyan yasa 1 Nisan’da yürürlüğe girecek.

Ama medyada yeni yeni alarmlar çalmaya başladı.

(Başbakan’ın ‘Yeni mi duydunuz?’ diye sorması bundan.)

Yasa kaç yıldır hazırlandı, hükümet onayladı, komisyonlarda görüşüldü, Genel Kurul’da oylandı, imzalandı, yayınlandı, artık 1 Nisan’da yürürlüğe girecek, gazeteler, televizyonlar, yazarlar, medya örgütleri henüz itiraz etmeye başladılar.

1 Nisan’dan sonra hortumu-soygunu haber veren, iktidar ailelerinin rezaletlerini yazan, diyelim ki ekonomi kötüye gidiyorsa yazıp panik (!) yaratan, Başbakan’ı, bakanları lüzumundan fazla (?) eleştiren, sürüm sürüm süründürülecek, içeri atılacak.

Türk medyası için alarm bu.

Peki ‘zehirli mantar alarmı’ veren medyanın, kendisi için çalan alarmı duymaması olası mıydı?

Elbette hayır.

O zaman niçin?

Çünkü; çoğu medya yasadan hoşnut... Türkiye’nin başına örülen çoraba tepkisizliğin-sessizliğin yasal gerekçesi var artık...

Çalmadı alarm...