İllallah dedirttiniz be

Aslında bir o kadar da aptalmışım.
Şimdi anlıyorum geçen zamana baktığımda.
Hangi zaman derseniz…
Şu eski günlerimde, hani evliyken; sırçalı köşkümde, koruma kalkanları altında yaşadığım o günlerde.
Çalışmadığım, az insanla temasta bulunduğum, suya sabuna dokunmak zorunda kalmadığım o günlerde…
Rahattım elbette.
Şimdilerde her şey farklı tabii ki de zorunlu olarak insan içine karışmak zorunda kaldım ya haliyle.
Aman Allah’ım ya, illallah dedim; hele şu son günlerde.
Millet ne bencil, ne şımarık, ne kendine eksenli yaşıyor; şaşıp şaşıp duruyorum.
Kime elimi versem kolumu alamıyorum.
Herkes bir rant peşinde, seni kullanmak derdinde.
Tanıdık, tanımadık herkesin gözünü hırs bürümüş.
Arkadaşın desen öyle; illa bir çıkar beklentisi var senden.
Çalışanın desen; veriyorsun kendince, fazla yok kardeşim diyorsun; surat asıyor, dikleniyor.
İş yapıyorsun, arkadaşına yol açıyorsun; iki gün sonra sana patronluk taslıyor.
Yardım ediyorsun, yaranamıyorsun.
Okuruna cevap yazıyorsun; geç yazdın diye küfür yiyorsun.
“Beni bilmem kimle tanıştır”
“Yok, bana bilmem nerede iş bul”
Mesela geçen gün bir şarkıcı dost;
“Reklama ihtiyacım var, bana gazetende röportaj ayarla” dedi.
Haaaa oldu!
İsteklere bak.
Ben de gazetenin patronuyum ya!
Sonra da bunlarda bir tavır, bir bozulmaca.
Gel de sinir olma.
Nasıl bir bencillik.
“Şarkı sözü yazıyorum, sana yolluyorum bunları, lütfen bütün şarkıcı dostlarına yolla.”
Emret, yeter ki sen iste!
“Bana borç para ver Ayşe ya da bul bir yerden ne olur, bak bin yıllık dostunum.”
Oldu, ben de tefeciyim zaten, bir saate sende.
Tövbe tövbe…
Daha yaz yaz, bitmez.
Etrafımı sarmış benciller maalesef.
Ne istekleri biter ne de mutlu edebilirsin kendilerini.
Hepiniz etrafında var bunlardan bir dolu, değil mi?
Yazsanıza bana, siz de dökün içinizdekileri.
Ben yazdım, ohh iyi geldi.